If you would like to learn to speak and read Latin using the acclaimed Ecce Romani series, consider enrolling in Apocatastasis Institute, where Latin is anything but dead!
CAPUT VI.
Redeundo a primo meo itinere ad terras longinquas, senior baro et fidelis sponsus, dilecta mater mea, subsecuta omnes hospites hospicii, occurrerunt me Bulgerum et me ad portam exteriorem, et cum illa indomita et indomita laetitia domum nos excepit. Quae sola Germanorum corda capaces sunt.
Senior baro bracchia circa collum meum jactavit, et oblitus rei me mediae magnitudinis, me penitus de terra levavit in irrationabili gaudio cordis patris, me pene suffocans.
Calcavi fortiter, sed, mollia pedum orientalium meorum calceamentorum sensi percepi, quominus intelligam eum ieiunum me suffocantem ad mortem.
Animadvertit tandem pia mater, quod me in facie nigrescere, et crurum prehendere, me deorsum traxit ab amplexu periculoso, quo me senior baro obvolvit. Non tamen, donec ovum patris mei Nuremberg in frontem protuberantem graviler perforasset, aliam gibba in agro iam aspero addens. Quo animadverso senior baro famulum suum ad diaetam suam emisit cum mandatis ut quaereret cistam medicam pro lagena volatilis lini. Quod illatum laesionem solvendi cupidus, acrem liquorem torrens in oculos fudit, meque intensum dolorem effecit. Hanc vero meam rubeam et inflammatam conditionem tenentibus ac clientibus affectui meo attribuit, post tam longam absentiam intrantibus in aulam baroniam iterum.
Huiusmodi casus minime paenituit, nam cum in promptu animi mei genere, quem aliqui semper tenent, opponor, nobili et gravi lacrimarum usu nihil obiicio.
Supervacuum est dicere quod omne corpus gaudebat videre Bulgerum. Multitudine, pulchritudine et intelligentia invenerunt omnes.
Hoc totum obsequium cum dignitate conspicuum excepit.
Ad turbam vero illius disciplinae ac temperantiae, quam sibi constantem ac fidum sui domini comparaverat, turbam moveret, tot aestus ac delicata offensa, quae illi offerebant, minime tangere recusavit. Ceteri canes in rabiem ruentes cibo quem noluerant permoleste neglexerunt.
Lorem ipsum dolor erat ipsum.
Paucis interiectis diebus omnia sub baroniali tecto ad solitam quietem consederant. Ad vesperas transivi narrationes multarum rerum, quas in foris videram.
Ad haec subsellia pauci ex senioribus et secretioribus domestici servi admissi sunt.
Ea bona mater collocavit in semicirculo post cathedras baronis majoris et hospitum suorum. Ego cum Bulgero iuxta latus meum occupavi gradum, vel ad latus mensae sedens curiositates meas tenentes, vel stantem ante auditores meos in loco facili, dum eas narrando tenebam alligari.
Unum erat quod me anxium erat, et hoc erat: Quomodo senior baro recipiet annunciationem intentionis meae ut iterum exiturus, ante plures lunas?
Ad magnam admirationem et delectationem meam ne exspectes quidem me ut mea consilia cognosceret.
Dum in bibliotheca mea sedet, quodam die perferens rarissimum librum peregrinationis quam nuper emeram, lenem ad ianuam sonum effecit Bulgerum, ut caput levaret et rugirem humilem redderet.
Et hoc dicens, disposui pellem pulcherrimi et rarissimi animalis, quod in foris occideram, ut faceret sedem commodam seniori baroni in conopeo.
“Fili mi!” Dixit baro, “Venio ad te offerendum hoc parvum signum a domino nostro clementissimo imperatore.”
Levavi oculos meos.
In manu insignium Magnae Crucis Vermiculi Cincture gerebat.
Vitrum in mensa posui.
“Parvus baro,” inquit, pater, “Conplacui tibi.”
Humilem adorationem feci.
“Ora omnia mirabilia tua casus implent. Novum decus familiae posuisti nomen tuum, et venio ad excitandam te de apparentia tua desidia. Faciendum sit et excute hanc socordiam, quae tibi singulis horis transeuntibus auctam obtinebit potestatem. Te novi expectant triumphi. Egredere iterum. De viis declinate. Mira et mirabilia quaere. Sed antequam exponis, pergameni huius voluminis contenta expende. Multos ante annos, cum primum ad genam meam descenderat humanitas, et antequam vitae onera gravarentur animae meae, reperi in humidis et atroces antra vetusti Romani Coenobii, quam pestilens aeris incusat. Palus exinanita inquilinis. Vestigia tua ad res novas et iucundus convertat!”
Gaudium patris mei verbis ac diligentiam cognoscendi contenta rotuli pergameni aegre celans, salutationem reddidi senioris baronis cum honore notabili, et discessit.
Lectorem pene anhelantem, qua volumini evolvimus, certiora non indigeo.
Lingua Latina erat, et scribae opus erat.
Atramentum aliquantum evanuerat, sed etiam in locis ubi penitus evanuerat, ope lentis validae facile verba lineas in membrana exaratas a puncto calami indagare potui.
Exemplar diurnae Romanae vetustae seu Acta Diurna fuit ac diem ferebant respondentem nostro anno quadragesimo quinto ante tempus praesens.
Florebat Caesar in potestate sua.
Pax regnavit, artes floruerunt. Romae, medium orbis terrarum, domicilium magnificentiae ac magnificentiae fuit, quam quod procul oculis hominum aspexerant.
Quae in hoc exemplari Acta Diurnae peractae sunt magnae rei gestae diurnae magni iudicii quae Romae peractae sunt, in qua septem statuarii notati damnati sunt veneficii formosae ancillae nomine Paula, cum singulas simulacrum perfecisset. Ea, ne qua alii statuarii unquam ad hoc uti possint.
Judices in eos sententiam mortis pronuntiaverunt: sed pro tantis meritis Caesar ad decorandam civitatem, supplicium de morte in longum exilium mutaverat.
Septem statuarii in triremis imperialis ad longinquam insulam in mari Australi devecti erant. Ut in hoc exemplari Acta Diurna erat ultima pars agri Romani imperii ad meridiem vergens.
Ad insulam remotissimam imperii Romani medianorum.
Accedit imperatoria clementia coniuges liberosque damnatorum statuariorum concessum, ut maritos patresque suos in atrocem exilium sequerentur.
Cum omnia perlegerem minutissima huius tanti sceleris et tam horrendi eventus, inveni sanguinem meum per venas furiali impetu currere. Ibam pavimentum tam rapido et nervoso gradu et trepidatione tam conspicuum in vultu meo, ut e reveretione mea excitatus sum anxia stridatione Bulgeri, qui me sequebatur circa cubiculi mei calcem.
Cur non quaeramus hanc insulam longinquam, ad quam hi septem statuarii ac familiae iussu Caesaris magni transportati sunt?
Forsitan in illa longinqua insula habitat genus hominum, qui, oblitus orbis, oblivio, insuetis moribus ac peculiaribus institutis ita interest, ut me ad omnia pericula transeundo ignara maria curram. Et declinans ab Oceano semitas.
Forsitan et posteri eorum adhuc supersint?
Haec idea totum meum nunc occupavit esse.
Somnus esse non potest.
Absit in noctem, prisca perspicio chartis.
Dum alta silentia tectis involvunt baronia, elaboravi animo, vel potius elaboraret animus, quem persequar cursum.
Nam mea semper consuetudo fuit, ut numquam insolubilem solvere tentarem. Re quidem vera primum compertum feci impedimentum aliquod a me impedire cum arcanis mentis operibus tendere potius suam actionem impedire.
Ita lucem placide expectavi.
Pervenit tandem.
Oculos claudens, oculis meis internis videre poteram mappam orbis orientis exaratam in candenti, lineas meridianas in atramento.
Atque ibi etiam viderem cursum meum discoloribus lineis igneis designatum.
Voce magna, tinnitu gaudii ad pedes meos prosilui et exclamavi: “Miram insulam hanc inveniam! Portas austri recludam maria! Inspiciam interfectores Paulae posteros!
“Veni, Bulger! Discedite! Discedite!”
Praecipitans iussa parentibus, ipse me in ephippia fixi, et, ense croupe tutoque Bulger, in Mediterranei litora furens proripuit.
“Filius baronis rursus insanus est!” exclamaverunt rustici, praetervolantes villas suas.
Tribus diebus steti super navi vasis mei.
In mandatis meis obtemperans, manu magistri gubernacula restitit.
Tota illa die stantem oculis in littus defixit, aliquid enim ei dixit me procul abesse non posse.
Omnia in promptu erant usque ad ultimum buccellatum.
Bulger et ego transivi per rail, bona mea navis rotunda ad ventum, et emicuit quasi res vitae.
Sanguis in venis tinctus caeruleis adspectus undis, Candida vela dedit.
Bulger in rabiosis ludis et auriculae latrat Saevit satis.
Fuit certe auspicatum.
Relicto navi ad maritum imperium, dux me in casulam adjunxit, ubi ei consilium meum explicavi navigandi in maria australi ad insulam diu oblitam quaerendam.
Festinavit chartulam suam evolvere et spectacula aptare, ut insulae locum cum latitudine et longitudine darem.
Fac trepidi paene, cum ei indicavi solum argumentum me esse talem insulam brevitatem in ephemeride Romana antiquitatis fuisse mentionem.
Num me insanire?
Nihilne magis vitae curavi quam abicere in tam stulte suscepto?
An nesciebam rabiem immanis Typhonis, fraudem abditi scopuli, pondus aquosi montes, quae nobis strata ruerent?
Poteratne sperare nautas ire ubi non erat recordatio periculosissimi nautae praeteritorum saeculorum umquam aquam arasse?
Risi.
“Magister,” inquam, post silentium temporis, “navis haec mea est, et iurasti mihi ut vero navita servire, sed si virtus tua te defecerit, in primo portu quem facimus exiens eris. Vade!”
“Immo parvus baro,” exclamavit nauclerus, “Iam sententiam tuam tentabam. Si audes in ignota navigare freta, audeo te sequi, veni, serenas lucidas undas placidasque ferat tibi nimbos et fulmina venti!
Senis manum excussi et eum ornare iussit, nam ad vigilias meos, primum in tribus septimanis, ad ultimum somnum venerat, et solus esse volebam.
Paucis diebus transivimus fretum Gaditanum, et ad meridiem venimus, in conspectu Africae tunicam habentes.
Praeteriebam me in Latino sermone perficiendo, ac saepe vehementissimas protestationes a Bulgero appellando in ea lingua evocavi, et utens in auditorio quodam, ante quod orationes meas promulgavi et expolivi eos.
Sola clausula nunc nobis erant aquae vel commeatus.
Luce et luce stellata mea praecordia navis cursum suo claudit, quasi quidam amicae nereides ad puppim impellentes. Longis vigiliis noctis in cubili recumbam et fingebam mihi illam Romanam triremem, septem illos exules cum dilecta terra sempiterno a carissimo parente suscepisse.
Priusquam alia luna sub vesperam lunam inflexisset, ad promunturium venissemus, atque in ancoras venissemus, quo navim nostram diligentissime traheremus, priusquam in meridiem iret.
Hoc complures dies occupaverunt.
Urebam moras.
Ter in die dominum navis meae ad casulam vocavi eumque hortatus sum ut properaret. Patientissime mecum tulit, cor saltum dedit, cum tandem dominum iubere vela vela dare.
Nautae canebant et schedulae in summa nixae in navi nixae erant.
“Quomodo illam capiam, parve baro?” dominum rogat, manus ad pileum elevata.
“Mortuus ad meridiem!” respondi.
Constitit, traiecit.
Promontorium nos circumituros putaverat, et solitum cursum ad Indos sequendum.
Movet labra quasi ad recusabo.
Praecidi tamen unda manu.
Complures nautae, pallorem conspicati, qui vultum principis invaserat, appropinquaverunt et aspicientes nos, semianimis admirantes, percontando steterunt.
“Dux!” dixi placide, sed satis clarae satis audiri a circumstantibus in coetu prope, “pistolae meae factae sunt ab armigero Imperatoris. Ignis numquam deesset. Inveniam te unum punctum orientis et occidentis meridionalis orientis vel occidentis cursum mutans te in vestigiis tuis te necabo!”
Hoc dicens, abiit.
Et ex hoc tempore omnia opera bona sunt.
Dominus navis me iudicatum est iter habere, etsi vitam perdideram, et ille cessit.
Conversus ad catervam nautarum clamavi, “Mille ducatos homini qui terram primus vidit.”
Magnanimus clamor aerem discidit, et vocato Bulgerum ad me sequendum, infra ad cogitandum ivi.
Illa nocte non solum cautum in lanternum suspendi, ut in cubili meo cubarem, et aliquando evigilarem gyrum navis viderem, sed timens ne aliqua fraude tentaretur, mandavi fidelem meum Bulgerum dormire cum. Dorsum eius contra ostium, ut minima vibratio eum excitaret.
Noctes quoque diligentissime haec cautela secuta est. Interdiu quoque sclopi mei semper in balteo fuerunt.
Bulgarum periculum in me essem sensit, et ille vigilanter commodum oculorum in occipitio mihi dedit.
Admonuit me humilis fremitus accessus domini vel unus e turba.
Sic munitus et custoditus sum nihil timeri praeter communem seditionem. Idque vix fieri posse sciebam, plures enim turbae mihi erant studiosiores ad quamlibet perfidiae propositiones. Percussissent dominum gelido sanguine, ausum Spirare seditionem!
Res bene per decem dies processit cum atrox proelium in mente ducis geritur vidi.
Vereri coepi ne ratione careat ac se in mare praecipitet.
Vultus eius colorem subpallidum suscepit.
Ad litteram ille erat pavore moriens.
Mane unus ante me provolutus genibus, lacrymis genas orabat ut iterum Africae reducerem.
Omnia potui ei sedare, sed frustra.
Tarde sed certe cedente ratio erat.
Vocans ad me coniugem, praeposui eum vasi, et ordinavi eum ad capitaneum in casula sua, et custodiam super eum collocavi.
Hoc me animo facere cogor, orabat enim miser ut cane navi praeesset relinqui.
Sed precibus ejus surdus fui.
iam omnem molestiam sensi esse confectam.
Horam quindecim nodis flabat ventus.
Omne pannum navium refertum erat.
Satis ex aqua quasi res vitae exsiluimus, medium volantes natantes.
Semper in sæculum inspexi circini.
Illa mortua est versus meridiem.
Tinxerunt genae meae et potui sentire sanguinem calidum per omnem venam in corpore meo.
Ascendens luna sicut scutum auro purum. Mare resplenduit sicut ignis liquidus. Turn porpoise insiluit ac mille orbibus orbes immisit volvens iterumque in aequora torsit.
Bona nostra navis vitreum sinum maris scindit, tanquam monstrum quoddam atri magni maris, et vestigia ignis in evigilando, quantum oculus attingere potuit, reliquit.
Media nocte ad quietem veni.
Sed nec quies, nec somnus dabatur.
Dimidium ephebum, me in hamum conjeci, et solitum Bulgerum ad fores assumpsit.
Lucerna plenae lunae lucem superare non valuit. Oculos tauri per infandum, radios phantasticos perfluebat, et casulam meam crebris et occultis formis frequentabat.
Septem erant!
Facies et figurae deiformes, tam albae, tam pulchrae erant.
Tristitia inenarrabilis erat in tenebris oculis plena.
Verbum non loquebantur.
Subito tabulatum cubiculi laqueatum divisum, et scalarum obscuritate involuta, lucem incertam patefecit.
Ad hos gradus veniebat clementissimus, tam candidus, tam formosus, et amabilis, ut vidi anhelitu.
Descendere, demittere, propius ac propius accedere.
Sed alas degebat ut angelus esset!
Sed, heu! Pulchro vultu maerore impleta!
Diffisi labra, diu nigros cinxere capillos confusos humeris.
In Cameram ingressa est. Tum celer e vultu, septem curvata figuras decidit.
“Paula!” clamaverunt, et attraxerunt super capita sua stolas albas.
“Ho terra! Terra ho!”
Quid est! Credere potui aures meas?
“Ho terra! Terra ho!”
Vincto e cubili meo exsilui, et in navim provolavi.
Immo vero! Ibi, quingentos passus ante nos, aspectus erat qui me velut ictum ephebi sopitum.
Tellus erat, sed non ea terra, quam me in somnis somnia speraveram.
Decem milia luminum arcana eluxit in litore, Romana ante templum lacte candidiora illustravit. Gradus marmoreus eiusdem coloris ad ipsum ripam aquae deductus.
Sacrificium edebatur.
Ex summo atrox fumi nigri columna lente sursum crispans.
Nullus ad aurem sonitus pervenit.
Prope sensibus orbatus steti.
Tandem oratio mea rediit. Ancoram proici iussi, et bone navis inhaerens scaenis, longam et laetam in vestibulo spectabat.
Terra enascebatur naturali solaria e litore, quacumque in partem aspexisti, prospexit in speciem decoris simulacrum aut coetum statuarum candidam lunam inter opaca, inter opaca folia, velut in albo vestitis figuris errans lignum.
“Debet esse!” Murmuravi ad me.
“Inveni eam! Hoc templum Romanum, hoc scala marmorea, haec statuaria circulis, omnia monstrant ad felicitatis meae navigationis inventionem. Haec est insula sculptorum!”
Quam diu ibi steterim hanc pulchram spectans litus nescio. Quidam manica mea leniter trahens me e reverie movit.
Bulger fuit.
Ego inclinavi et permulsi caput ejus paulisper.
Subito evigilavi ad sensum magnae taedii, et alium aspectum in arcanum illud litus proiciens, conversus sum et descendi ad Cameram.
Mox in soporem decidit.
Ex quo promunturium meum nervorum terribilem intendit, ex media seditione remigum, insania magistri navis, et vigilias longas, per quas iacuerat et audieram clamorem terrae, tandem mihi narraverat.
Sol aliquot horis altus erat, cum e cubili meo elapsus sum, et in navim provolavi.
Poteratne hoc omnes somnium fuisse? Egone templum nobile, scalas marmoreas, omnesque statuas eminentes in tenues auras defluxisse?
Ah non!
Adhuc ibi erat illud pulcherrimum littus, evolvitur ante oculos meos admiratio velut quaedam pulchra imago, plena lucis et gratiae ac delectamenti fuco.
“Homo est Lorem!” Clamavi celerius quam id narrare, deducebam ad litus Sculptorum Insulae.
Fidelis Bulger iuxta me sedit, ocellos lucidos et expressos in faciem meam intuens.
Ad pedem scalae marmoreae appulsus, leviter e launch, quam secutus est Bulger, marmoreis gradibus concludam.
Tres erant egressi priusquam ad gradum templi pervenissem, e quibus singulis gratior et suavior prospectus est. Pulchrum sane ad ea, quae arte et natura sese satis superaverunt. Tandem gressus fugam ultimam purgavi, et pavido corde tessellato aulam trajecit, et ante templi ostium moratus est.
Favillae adhuc linum in altari, circa quod steterunt sacerdotes aliquot albo-rolatos capite demisso capite et aversa facie. Sollemni officium irrumpere nolui. Verti secutus sum viam latam, strata marmorea, obumbrata amoenissimis arboribus et lentae vitis.
Singulis gradus incidit in aliquam effigiem stupentis formae, nunc nymphae; nunc dea; nunc ipse luppiter; nunc magnus Caesar; nunc formosae Gratiae; nunc atrox Pluton; nunc ridet alma Ceres; iam lunata coronata Diana venandi studio; nunc Satyri chori ; nunc capripedes Pana bipes; nunc aliquis Romanus heros aut capessivit; et identidem forma virginalis, miro modo formosa, sed ineffabili moeroris vultu in facie formosa erat. Ita saepe eadem figura oculis meis obviavit, me demum ad eius basim accedere in spem explicationis inveniendae. Clamavi quasi in sculptile nomen oculi mei.
Paula fuit.
Sed omne dubium dissipabatur.
Ego quidem sculptores inveneram Isle.
Latus anfractus, dextra laevaque ducens, nunc mea decepi vestigia. Nulla terra mediocris pulchrior esse potuit.
Fructus aurei micabant in viridi foliis opacis.
Florent undique innumerabiles colores emittentes unguenta delicatissima. Vites trahentes graciles festos pendebant, aut statuarum bases circumplexi, albas flores ad candidiora ferentes manus tacitis et immotis huius regionis solitudinis incolis. Dico incolas, nondum enim animam viventem viderat oculus meus, nisi sacerdotes adiuncti altari.
Litora apposui insulae, super quas natura larga manibus silvas, placidas, lacus, purpureas rivos, pomis onustas, floriferas floccis et cristas in odorato iactans aere vites. Frondem ab arbore in arborem copiose variegatae, caelo superne fulgidam, solo velutino subtus virentem obsitum, solum relictam ab homine relictam reperire; quid pulchritudinis et tamen solitudinis, mera polita et fucata testa, ex qua vita omnis excessit in aeternum?
Talis erat cogitationum series quae in animo meo inambulavi per has anfractus stratas marmoreas inclusas frondoso tecto, per quod identidem sol inluminabat magisteria artis sculptoris, circa cujus bases ascendebant. Et florentibus vitibus usta pereuntis, pars inflexis bacis in gremiis, nitidior auro quam polita, alii lanugine uvae magis ostro quam Lydia murice tenentes.
Dum per hoc cantatis hortum meum sequebar iter, in quo lilii flexiles caules unguentatos cyathos in genas flectebant, et arbores ad pedes meos aurum et purpureum fructum decidebant, in altoque frutice rubicundi fruticis virgulta. Et pinus sericans, melancholia luscinia, lento et querulo modulo movit liquidum melos, concupivit cor meum ad sonum vocis humanae.
“Utinam aliquod animal,” inquam, “quamvis inflexum ac detortum figura, vel quam dissonum voce, mihi in hac pulcherrima solitudine occurreret.”
Animadverti nunc viam meam clivum clivum leniter ascendere. gressum incitavi, nam cupiebam in aliqua altitudine consistere, quo latius viderem longinquam regionem.
Ut summum collis assecutus sum, scena ineffabilis pulchritudinis oculis meis occurrit.
Quantum oculus attingere posset, evolvit sub me notae tantae venustatis, ut haererem ligatum. Finge vallem inclusam silvestribus altis, Per quam placide currit argenteus amnis; hic nemus ingens lato diffundit in artus, atque ibi glebae pomiferis aurea solis gazis ostentant onus; hinc florentia virgulta nitent ut ebur contra virides opacas, inde trahentes vites et intonsa silices, multas umbraculae fantasticae imaginis thalamum fabricavit manus hominis; huic adiiciunt ustulo statuum in omni cogitabili habitu gratiae et pulchritudinis positae — hic coetus, illic una figura, et infra bini et terni, stantes, accumbentes, sedentes, ad ludendum, in meditatione, audiendo, legendo, pulsando. Fidibus, in habitudines venationis, discive proiciens, vel attingens fructus vel flores vellere.
“Estne hoc somnium?” Murmuravi. “Nonne ego ludibrio mali spiritus alicuius loci?”
Ex hoc profundo reveritus latratu voce Bulger me concussa vi excitavit.
Vidi in directione soni.
Pauper, stulte canis, de una statuarum alebat, et se oblectabat expergefactus voce sua.
Subiratus eram, interpellavi, et vocavi ad cessandum latratu suo.
Prope sacrilegium visum est mihi tam profundam pulchrae vallis quietem turbare.
Iterum latratus erupit. Hoc tempore barbari saeviores sunt quam ante.
Statua quae iuvenis erat, ut fructum aut florem ferret, satis amens videbatur circumeundoque circumeundoque, et in medium quendam furorem, medium malum, in serie corticum, fremit ac fremit querimoniis. Rara quidem erat quod Bulger votis meis, quamvis languide, non attendebat, sed nunc ne minax quidem vox in eo aliquid momenti habere videbatur.
Insaniens alea continuat latratibus acuta. Illi gravissime ob inoboedientiam exprobrare constitui, et in eum irato perrexi.
Accessi.
Et vidi! Vidi!
Cinis progenitorum meorum. Quid est? Statua oculos bipatentes habebat. Statua genas vitae ruborem habebat.
Motus, motus usque ad latitudinem capillorum nullus erat! Et tamen hi oculi caerulei in Bulgarum inflexi media percunctanti, semisi admiratione conspicati sunt.
Lumina detrivi et vidi iterum.
Accepi gradum.
Repente me fluctus timoris obrepsit super me sicut fluxus glacialis aquae. Vivumne marmor, diuturnis inclusae passionibus ad vitam calefactum, manum erigat, et me mortuum feriat?
Ipse in unum colligo, sub umbra frondis tectae frondentis et intertextae vites frondentis catervam virginum ludentium inspexi.
Dico citius quam capit, prosilivi et in eorum vultum defixi aspectum.
Mors humanam formam in habitu suo immobiliorem tenere non potuit.
Oculi tamen eorum mira luce repleti sunt.
Color vitae rubeus in faciebus pulchris fulsit, lucidus et calidus!
Ubi eram?
Insolens timoris sensus, pars laetitiae, nunc in me rapitur.
Et adhuc loqui non ausus sum. Vox mea franget incantatores, quo omnes hi spirantes terrae filii pectus teneant vitam, et in nihilum defluant.
Iamque propinqui mei oculi, nigrius magis quam politi carbonis, pleni in me visi sunt. Viderem, cogitabam, ebonum illorum globorum splendorem quasi lachryma in eos irruisse.
Manus eius extenta.
Quid, si tetigero, videro, an calor vitae in se habeat, an re vera non sit res lapidea, et ludibrio mali alicujus insulae spiritus?
Hoc faciam, si quasi vermiculus misellus occidar, qui appropinquante flamma tepefactus obviam repit.
Digitorum apices tetigi!
O rem miram!
Non lapidea erant, sed mollissima, caro calidissima.
Ego retro haesivi, exspectans videre globi in aere evanescentem.
Sed non; non movit.
Stabat ut ante.
Iamque sensi sub me convalescere membra.
Statui loqui, veni malum, vel veni bonum!
Defixus in vultus pulchros iuvenesque oculosque detexit et sic verba locutus est:
“O res novas atque arcanas, ne aegre feram hanc in sacram quietem mortalium audaciam tantilli irruptionis! Loquere ad me! Si vis, liceat mihi de solo tuae pulchrae insulae pedes tollere. Sed antequam vado, loquere ad me, sciam, an non sitis creaturas alicujus spiritus hujus insulae, an vere vivitis spirantes.”
Nullus ab illis roseis labris sonus edita, quasi in ipso dicendi genere scinditur.
Non motus, nullus tremor, horum pulchra figuras Marmora rumpere.
Totum momentum intercidit.
Mihi aeterno visum est.
Ego ad terram valde suspenso defixi.
Minuta corpora gravia una post alia trahebant.
Sed gaudium ineffabile!
Labia movere incipiunt.
Subridens, primo imperceptibilis, lente, lente, in faciem serpit.
Purpura genarum profundiorem colorem sumit.
Oculi dulcissimi et amicissimi me intuentur.
Verbum “nos” leniter in aurem cadit.
Alia pausa!
Procumbo, molestissima suspenso, ut sequentem syllabam tenui capiam.
Pervenit tandem.
“Vive!”
“Vivunt!” Clamavi magna et laeta voce, “vivunt! Non sum ludibrio ullius divinitatis. Hae figurae non sunt frigidi et sine sensu marmoris, sed sanguinis, spirandi, cogitandi, viventis!
Non possum tibi dicere altitudinem satisfactionis meae hanc inventionem a dilecto meo Bulgero factam esse. Vidit anxium trepidationis dominum suum, et festinat ad subveniendum; non frons, non minax vox satis erat avertere ab animo in obscuram lucem. Alta contritione vix potui adduci ut nomen eius dicam.
Quam indignus essem amore sensi.
Sed mihi ignovit generoso plusquam humano ingenio, veniamque dedit, blanditiis obtegens manus, et demissam corticum seriem exprimens.
Cum latere meo Bulger, nunc cum his carnibus et sangui- nibus comitibus incolarum marmorum insulae permistus sum, ab uno coetu ad alium transiens in admirationem stupens. Enimvero bona fide viverent, sed non magis quam flores, frutices, arbores, vites, quae conficiunt amoenissima, quorum erant pulcherrima ac pulcherrima ornamenta.
Celerius quam illi de loco ad locum moventur vites, citius germinant flores, quam virgines labra. Ut cerea figurae pulchrae, tardo demerso cuiusdam fontis occulto motae, statuae vivae permeant horas, imo dies, ad pedes exsurgentes, vel in velutino herbae subsidentes.
Ego per aliquot horas steti spectans candidam manum virginis emissam, motu insensibili, rubentem persici, qui juxta eam pendebat, vellere. Plena hora ibat antequam illi digiti delicati circa persici iuncti erant, alius antequam ad labra delatus esset. Ibi tota die pressa tenuit, sed cum sole occubuit nemorosis collibus, decidit a laxis manibus pedibusque revolvit. Tarde demittebam, neque enim diu inveniebam quod vivos motus meos has statuas animatas dolerem ac sustuli. Sentire potui, aliquod pulpamentum e fructu laetissimo extractum, sed cutis vix fracta, ita leniter super illo pascebatur.
Hoc momento, arridens vultu cuiusdam virginis conversus sum ut invenirem in quem vultum suum inflexit.
Pulcherrima iuventus, quae forte quinquaginta pedibus aberat, oculis in virgineis fixa.
Certe, sicut alias terras, motus eorum excitabo affectum meum; aliquantum iam properabunt ad invicem.
Sed nulla, longa crepuscula paulatim cedit ad umbras profundiores; nox venit; lunam in caelo rutilantem deposuit orbes, nec tamen adfuit ut iuventa teneret virginis illa manus.
A primo crepusculi adventu, risum lente ingerebant aliorum iuvenum et virginum ora, quorum oculi in amantes versabantur.
Nunc mitis “ha!” incidit in aurem meam, et, elapso semihorae spatio, alius ac clarior “ha!” secutum esse, post longiorem moram, sequitur etiam aliud “ha.” Hoc ultimum “ha!” producta est in notam claram et tinnitum quae tacuit tacuit. Tunc decrevit languidior et languidior, et exanimata est sicut resonatio absumpta. Laetitia peracta est.
Cum inter has vivas statuas iter plicabam, unum mane veni in coetum puerorum ludentium.
Primo non potui videre quod adventum meum omnino animadverterent, sed post elapsam quadrantis horae spatium sensi oculos pulchre lucidos suos sensim converti ad me, et decrevi prope secumbere et observare. Placet mihi, quod deliciarum tenui filo florentis vitis circumplexa est, et circa corpus parvae flavae ancillae circiter septem, collo cinctum multis coloratis foliis et coralliis, et se in modum coronae plexum. Purpureoque auro mollibus anulis, omissis floribus et claviculis, leniter circa caput et umeros descendit.
Videns stuporem meum, et verba mea delectationis audiens, mulier mitis facies ad me lente sedet, manus sensim levavit et digitos extendit ad me ut intelligerem quod isti cherubi decem dies in terra ibi ludentes fuissent.
Hanc, putavi, pulchram vitem, ioco iunctam. Quantum illi vivit, re vera unus e sociis suis se vulnerat et circa puerum amanter proxime sedet.
Iterum vidi. Ecce! Arbor onusta dulcibus nucleis in auram vibrabat et quatiebat in gremiis puerorum ludentium, cum illinc, alta et decora planta ferens cyathiformes flores apricis albedinis, quorum singula notavi impleta. Aqua limpida, cuius guttae tamquam gemmis nitidis in sole micantes, contra genam pueri ridentis leniter reiciebant, ac si diceret:
“Bibe, fratercule carissime!”
“Mirum dictu!” “Haec beata animalia, hae arbores et flores, haec poma et vites omnes eiusdem familiae liberi sunt. Nullae unquam tempestates istas caelos sereno obscurant. Ver aeternum hic regnat. Per lucem, stellam et lunam, vita eorum leniter fluunt sicut quidam latis, argenteus amnis, cuius motus tardior est oculis hominum ad notandum. Myste populus! Quomodo investigabo mirabile arcanum tuae vitae? Quomodo legam historiam populi, cuius soli libri obmutescunt rivi et nemori taciti, quorum linguas ita amiserunt vires interpretandi ut menses praeterirent et mysterium tamen insolutum remaneat!
Post paucos dies commoratus apud “Motores tardos”, ut ita dixerim, invenio quae me valde terrebat.
Hoc arcanum silentium, hoc novum fatum, quod me inter animalia objecerat, cum quibus sermocinari non potuit, hoc funditus non posse discernere vivos statuas a marmoribus, incipiebat depraedari animo meo.
Animadvertit bulger melancholiam meam ingravescentem, et ad oblectandum et consolandum me elaboravit.
Sed male respondi mille et uno versutis dolis et ridiculis antiphonis.
Equidem sensi animum meum sensim cedere ad aliquam vim horroris , quae pervasit ipsum aerem, quae etiam per singulas horas, ita convalescit, ut necesse sit, ut necesse sit, evelli a potestate superhumana. De me iam acquisierat, vel fierem vivam simulacrum et fratrem ad formas carnium et marmorum, quae incolebant hanc admirationem.
Non taedet lectores minutim consilium quod ad extremum periculum imminens concepi, quo me iam subrepens sentiamus morte ereptum essem.
Desperatio mea decrevi vetustissima tardis motoribus applicare meque ad ejus misericordiam, ut ita dicam, dicere, quod cupiens me ab imminente fato gravi effugere, ad meos parentes, ad dilectos parentes, redire. Maerens ad sepulchra descenderet, si, unicus infans, fastus et spes, non numquam reditura senectae.
Sed plusquam hoc statui, si fieri potest, historiam insule ejusque arcanam discere, eoque fine rogari decrevi, ut indicaret mihi ubi invenirem aliquam memoriam rerum gestarum, aliquem librum aut membranam; ne vitam gravem animi cruciatibus adirem cogitationem me non posse solvere hoc mysterium, quod si dies meos non minueret, certissime exacerbaret.
Quemadmodum iam exposui, cum tardis motoribus colloqui conanti mihi occurrit duplex difficultas. Primum, etsi impatienter rumpar, tamen tranquillissimam et placidam exteriorem servabo, deinde, cum post longam ac fatigationem morae venerit, ut respondeam quod respondeam. Non excedunt cochleae gressum tardi motorum sermonis, alioquin lucidi oculi obnubilant, et celeritate sermonis mei perculsi videbantur. Palpebrae eorum lente descenderunt, et visi sunt in soporem cadere, ex quo horae ad excitandum eas factae sunt.
Prima Aurorae series quaesivi longaeva motorem, Quem saepe in templo frondoso notaverat aede, Marmoreo residens tacito defixa cacumine, quae perfudit radicibus arborum, cujus pandi ramos. Adiuvisti tecti habitationis suae.
Tota dies illa et nox siderea que secuta est, sedebam ante pedes.
Finge tibi meam desperationem in eo studiorum, quod non verbum aut linea, non folium aut membrana exstiterint, quae formidolosam sollicitudinem finiret. Horrendum dico, quia fortius et validius per horas impetus crevit vitae inutilis, insensibili actui finiendae vitae, et ad multitudinem statuarum viventium adiungo, in quorum cor non inanis desideria obscurant vitam placidam somnii sui.
Mane secundi diei cogitatio in mentem inrupit. Hoc erat.
Habitet fortasse alicubi in hac insula, animal aliquod, qui, dissimiles fratribus, celeritatem sermonis vim habeat, cuius lingua aliqua ratione soluta remaneat.
Sic cogitabam: In omni terra erant contraria, bona et mala, pulchra et deformis, decora et inconcinna, velox et tarda. Certe in hac insula talia contraria sunt vivendum. Verum, exceptio fortasse; sed mirum si non esset.
Tota die exegi in tradendo sene tardo movens me cogitationum series.
Alta erat crepuscula, antequam interrogarem, an non esset aliquod animal in hac insula habitans, cujus loquelae magis similis esset mihi, et cui possem in me semper ingravescentem transmutationis horrorem. In tardum motorem, confugium a me, ad satisfactionem inexsuperabilis desiderii mei ipsius animae incumbentis.
Sed vespertinae umbrae non adeo altae erant ut obscuriorem umbram notare non possem, quae senis tardi motoris faciem colligere coepi cum interrogationem perfeceram.
Attonitus sum.
Tantae erant cordis pulsus cordis mei, ut streperet, licet obvolutus, super gemitum zephyri, murmur foliorum, querellarum strepitus luscinii.
Cum haec umbra ingravescentibus, magis magisque altioribus, in visu senis, sensi me aliquod vetustum vulnus tetigisse, quod, etsi diu oblitus, nunc denuo iecisti.
Labra dirupta, caput lente, tarde mersa, gemitus tam plenus significationis prodiit, ut quasi susurro diuturni doloris absconditi, ut timerem ad pessimum.
Membra rigebant.
Sanguinem sentire potui venas minuere gressum, et quasi incertus viae palpitare pergam.
Apices digitorum meorum pressi genas. Frigidum erant ut marmor politum.
Conatus sum dicere. Venire verba noluerunt.
Denique feci vehementi opera.
“Bulger!” in aurem.
Miser canis, ad pedes meos dormivit.
Certavi uno momento temporis effugere incantamentum, ut demitterem fideli amico vale blandiri.
Hist!
Tardus motor locutus est.
“Filius!”
Servatus sum!
Dicere debebat ille mihi.
Aetio fracta.
Cor cæpit iterum; perque meas venas ruit ille cruor.
Angustus effugium erat.
Iam digiti mei tepuerant.
Alio momento et turbam motorum tardarum adiunxeram et frater factus incolarum marmoreorum in insula sculptorum.
Tota nocte illa senex Tardus movens mecum loquebatur. Cum sol occumberet, novi omnia. Arcanum quod tam placidum vultum obscuraverat agnovi. Sciebam speluncam in qua habitabat eremita sculptorum insulae, ejectus, vinctus, clausus inter angustias cavernae maris, sine culpa ejus, sine peccato, sine injuria.
Natura sic voluit.
Cur, tardus motor nesciebat senex.
Erat nomen Antonius heremita.
Mane facto, quaesivi eum.
Inueni eum in porta spelunce sedentem intuentem gloriam orientis caeli.
Hoc fuit arcanum exilii sui.
Hunc quidam crudele fatum in iuventute horribilem morbum adiit, non dissimile illud quod tripudium sancti Viti notum est. Ubi febris incessit, non solum membrorum omnium potestate perdidit, ut pedes quo ire vellet, atque id quoque summa celeritate adficeret, sed arma etiam quam celerrime ac vehementes exercuisset. gestus, nunc apparente ira, nunc precibus, nunc admirantibus. Facile intelliges, cur infaustus Antonius e mediis tardis moventibus exul venerit.
Quorum frater, licet penitus amabilis, fulminis velocitate, motu violento, motu prope adsiduis animi, non modo tarda moventium offensa, attonitus est; abhorrent eos; tardumque cruorem vitae cohibebat venae, cunctaque lento sed certa morte minabatur.
Ire debet!
Fecit!
Antonius in speluncam maris relegatus est, ubi nunquam sonus venit, nisi Oceani fremitus a daemonibus agitatus, aut tristis ejus murmur ac sine intermissione perfringit ac torsit momenta somni et quies.
Sed foedissima omnium infelicis Antoni aegritudo formidolosissima fuit orationis eius celeritas taeterrima atque indomita.
Ut furiales equi, lingua et labia ruentia!
Oculis auribusque tardis, tam vis expressa facies, tam insana celeritas sermonis, ipsa mors!
Non unus mensis brevis in illo solido pectore statuam reperiret vivam, nisi abisset Antonius!
Gratum fuit Antonio illi dirae sententiae, quae eum in antro marique perpetuo collocavit!
Videbat sui populi dolores, et quamvis in illo brevi tempore plus lacrimae oculi flerent, quam omnes fratres sui semper in segnem vitam effusissent, tamen tam horrendi doloris quam pauperis documentum est.
Antonius ad me convertit, accedens ad locum ubi summa meditatione involutus sedit. Triste sed et blando volitante labra risu, fulminis in remoto ceu velox sed languido caelo.
Resurrexit.
Ego moratus sum opperiri iussum eius accedere.
Non locutus est verbum, sed extendit manum suam.
Circumdedi illud terminis meis, et premo ad labia mea.
Et continuo cecidit in eum locus.
Videre possem doloris aspectum qui per suam faciem emicuit.
Elapsus est, nunc retrorsum, nunc prono, nunc obliquo, nunc obliquo, porrecto magno conatu ad me, qui, pari desperatione, insano conatu ad capiendum quod me assidue fefellerat, cessit.
Bulger hunc inter scopulos illius litora scopuli, Insequitur furiose latrantem vestigia prorsus.
Non potui tempus sedandi.
Procul, geminato cursu tenditque Antonium, dextramque ad me veluti miserabili precatione capias, et sic aptam quatientem membra furibundus finiat.
Intermisso ut spiritum meum caperem, iterum figuram volitentem assecutus sum cum proposito ut eum consequeretur vel in conatu periret.
Tandem circuli minores et semper minores circuli videbantur.
Nunc tempus erat mi!
Exsilio in illam volubilem formam, insania quadam desperatione, manum extensam arripere ac tenere.
Tandem tenuit.
Sed non!
Venerat ad quietem corpus, nunc alte supra caput, nunc ad pedes, nunc emicare, nunc deprimere, nunc vibrare ante oculos meos, nunc cingere caput meum, sicut avis cita volatu; manus ibat semper in inmensum et arcanum.
Fortitudo mea me deficiebat!
Num semper id capere potero?
Antonius quoque dirae potentiae dirae quam torquebat cederet.
Vultus insolito pallorem suscepit! Pectus eius convulsivos. Uno tandem conatu desperato, manum volitans circum caput arripiebam!
Adhaesi strenue!
Meus tactus a venis discutit venenum.
Visus est evigilare tanquam ex aliquo horrore somnio. manu trans oculos transmisit.
Subridens.
Ad manum haerens, super scopuloso scamno eum sedere sensim compuli, cui velutini maris gramen et zizania texuerat oceanus.
“Antonius!” “Pax super te veniat; Oblivisci doloris tui. Esto sicut olim. Tactus meus potest tibi saltem breve spatium dare!
Celeris ad me eius sermo fuit, sed non magis quam multorum acutorum cum quibus locutus sum.
“Quid vis?” Submissa, inquit, sed mirae suavis, vocis lenis.
Eum rem veniam explicavi.
Redii ad actis diurnum Romanum et ab domo discessum meum.
Omnes, omnes; ei omnia dixi; quomodo venissem in domum tardi motorum, quomodo eos ad marmora fefellissem, sicut reliquae insulae figurae, quomodo patefactum mysterium habere cupiebam.
Totus illo die Antonius et ego ad mare iucundissime conloquor.
Semel in meridie, fabulae suae modum brevem posuit, dum in specum ejus transivimus ad sumendum cibum et potum.
Animo magno, audivi fabulam de septem Sculptoribus in insulam descensu. Primum opus fuit, ut longos marmoreos educere templos volatu ad mare deducens. Tunc illi, et postea filii, et filii eorum, hanc insulam pulcherrimam hominibus paene infinitis figuris rarissimae gratiae operam navare decreverunt.
In silvis, per ripas fluvii, per vallem, per clivum, subtus solaria, in ipso aquarum ore, statuas sine mira pulchritudine et profusione sustulerunt.
Hic illic et ubique refulsit egregiae formae gratia, niveis inter frondea nemora aut perplexum.
Arcanus exsulis artificum praecordia urebat ardor. Ferae spei videretur, ut aliam illam urbem longe aliam Romam, infantulam filiam, candidiorem et candidiorem marmoreo magnificentia quam gloriosa mater, quae septem montibus insidebat, educeret.
Iterum atque iterum ter denos terque quaterque denos, misera Paula e lapicidinis orta, formosior semper et formosior semper, nunc flexa tremendo maerore, nunc ipsa sui specie resupinato pudore sethera ponens; blanda et miseranda facies.
Hic quoque magnus Caesar stetit, nunquam oblitus divinae clementiae statuarios ex gravi morte rapuit.
Cum secundo exsilii saeculo regnum parvum Romanum longe sub caelo meridionali exortum sit, eo ipso tempore, quo colonia invalescit ac viget res nova et obscura, habitantibus in hac insula domicilio suavissimae acciderunt.
Non plures pueri masculi nati sunt!
Septem statuarii, iam senio inflexi, et facies eorum acutis compunctionibus cavata, una post alteram in mortis tenebrosam regna ibant.
Filii quoque eorum in maturam aetatem pervenerunt. Et filii eorum creverunt, felices possessione splendidi ingenii, qui tam eximiae pulchritudinis formis insulam impleverat.
Sed iam genus ad finem longi imperii pervenit in arte.
Decennium post decennium defluxit et adhuc non venit unus puer masculus qui domum sculptoris laetificavit.
Desperatio quaedam in coloniam delapsus est.
Maiores statuarii scalpturas in summa desperatione deposuerunt.
Nam et minoris et minus.
Nullus adhuc puer erat, qui carmen priscum excitaret et risus quondam illius insulae laetae domum rediret.
Rigebant arte digiti callidissimi senio.
Corda gloriosa inspiratione plena hebetata sunt et sopita! Singillatim omnes ibant viam, quam mortale pedes calcare debent.
Atrox, mira mutatio in populum venit.
Hoc plumbeo maerore praegravatus, his stupefactis et immotis marformis die ac nocte circumdatus, quae, licet ipsa glaeba tacita, tamen indesinenter exclamavit: “Date nos in his solitudinibus plures”. Isti miseri paene ad ipsum marmora conversi.
Vero sane fratres ac sorores marmorarii in hac insula facti sunt.
Tandem venit finis!
Novissimus sculptor sculpsit super feretrum magni templi albi ad mare.
Tamdiu silentium, tam altum, tam atrox invasit populum, ut paene in perpetuum oratio eorum amissa sit.
In obscuro specubus et nemoroso truculento, ab ipsa luce diei se occultare prorepserunt.
Eorum artus, olim tam molles et elastici, prompti dominis suis per clivum et per campum ferendi, choreis adsueti generis delectati, nunc graves et tardi facti sunt.
Visi prope ad saxum converti, et tacita circum se iungere consortia.
Nimirum tale imminebat fatum, cum euentus laeta res avertebat.
Annus erat elapsus ex quo ultimus sculptor iverat ad comitatum umbratilem quae per desertum aeternae Silentii semper movetur, cum septem filiae eius tristes ab infantis clamore commotae sunt.
Sed ecce!
Infanti subnixa in amplexu stat mater vidua.
Filius est!
Laetus nuntius nonnisi e familia ad familiam subrepit.
Eheu! serum revocare ad priscos mores moresque, serum cruorem pristino cohibere, cursu per venas salire.
Homines mutati erant!
Felicitas vera eorum iterum venit, sed eadem non fuit. Ridere et ridere poterant, sed vix plus quam facies marmoris arcano quodam numine movebantur. Loqui potuerunt, sed verba tam lente ceciderunt ut prope videri statua aliqua inter frondea insulae secreta locuta sit. Movere poterant, sed cochlea vel testudo facile eos praevenit.
Tarn mutati sunt; fatis posthac populis pulcherrimam insulam domum cum statuis viventibus.
Longa nam fuga fugit annos, donec alia centuria secuta est, nec tamen mira ingenii res rediit.
Perpetuum perierat!
Iampridem etiam populus fabulae patrum oblitus est.
Paucorum electorum in cordibus vivitur, idque singulis saeculis iunioribus ad id delectis tradunt.
Antonio ita creditum est.
Talis autem narratio mihi narravit!
Levato animo, iam inde dubitationis et incerti ponderis elato, valedicens Antonium iubebam, deinde Bulgerum ad tardum moventium domicilia repetentem.
Praeterirem nemorum, qui marmora ferebant, Constiti, ante magni cur miranda Caesaris imago.
Adjunxit me Bulger, et ibi stetimus, pueri huius diei, oculis elevatis ad faciem eius, cuius minimus sermo in tabulis ceratis olim descriptus est, quasi dei vox.
Caesarem semper amavi.
Multis inter se similes sumus.
Ambo viri pugnandi fuimus.
Misertus sum nunc eum, ut etiam in marmoris effigie, inter tam hebes et inertes homines, quam segnes motores, vivere cogeretur.
Sic ei dixi.
“Et tamen”, inquit, “Iulius”, inquit, “vocavi ab hominibus, Magne Caesar, quam felix nunc non es; nam pudore vincere vis omnes casus meos legere, dum scripsisti librum. De Gallia in brevibus bibliothecarum mucida et pulverulenta iacet!
Sequenti die obiter iter faciens et magni Caesaris vultum respexi, animadverti risum modo in dextro oris eius angulo coepisse. Ita stolidissimus factus est per longam mansionem apud motores tardis ut nuper coeperat oblectari dicto priore die.
Cogitationes domus iam animo obortae sunt.
Re vera paulo post, cum Antonio in caverna maritimo colloqueretur, Bulger manifestas domesticae aegritudinis signa coeperat ostendere. Itaque eum chirographo praefecto navis meae misi ut de reditu suo statim pararet iter.
Bulger festinavit ad faciendam commissionem.
Profectus est ad pedem scalae marmoreae, ac deinde latratu maximo magistratus quem praefecerat admovit.
Navem in eiectam misit et Bulger cum meis litteris in ore suo occurrit.
Ut verum fatear, per septimanam vel tam diutius inter motores tardiores morari vellem, sed apparebat apparere quod ad meam praesentiam resuscerent.
In genis eorum multa persici rubicundi signa evanuerunt.
Quotidie magis magisque crescebant fratribus marmoreis.
Celeres motus eorum oculos ita defatigavi ut paucis horis in medio eorum commoratus me dormientium soporatum coetu circumventum inveni.
Nec audeo dicere.
Nam quamvis vocem delenirem, vel quam lente proferret verba, lentorum moventium aures offenderunt, et vultus signa doloris praeteribant.
Celeriter igitur formatum est consilium meum.
Gradu cochleae transivi a coetus ad catervam, ab arcu ad ima, a nemus ad nemus, sono molli et mensurato dicens: “Vale bene! Bene valete!”
Tunc gressus meos direxi ad templum candidum iuxta mare, nam cymbam meam sciebam sub pede scalae marmoreae me opperiri.
Ante Magni Caesaris statuam praeteriens novissimam valedicendi fluctum verti.
Quid ego te vidi existimare?
Quin idem risus, qui ante aliquot dies in dextro oris eius angulo coeperat, ad alteram faciei partem traiecerat, et in sinistro oris eius angulo suberat.
Dextro, unde venerat, omnia tam trux ac placidus erat, cum sedisset Romae sedentem orbem terrarum.
Aliquot post horis, cum bonae navis meae vela poneremus, incidit in aurem meam verbo sono molli et resonante.
Cum sol occubuit, diluvium aureum infundens super scalas pulchras marmoreas, templum magnum candidum, et statuae multae niveae, quae inter opaca arborum et vinearum folia tam clara et pulchra fulgebant in arcano illius insulae. Posui me in cincinnis intentis oculis ut quam diutissime in amoena scena defixos servarem.
Bona navis in altissimo silentio enavigavit. Mandaveram enim ne quis supra susurrum loqueretur.
Nunc Sculptores Insula in mera spelunca in horizonte defluxerat, et nunc in noctis umbris colligendis absorpta est et in perpetuum amissa!
Cor aggravatum est.
Tum caput in gremium irrepsit, oculisque amantibus in me plenum defixis.
Ambos somnus devicit.
Caelum erat stelliferum cum evigilantes.
Frigida me nocte ventus refecit.
Egrediendi animo infra exorsus sum. Ilico volitans vesperi auram, instar montis repercussus pene consumptus, sonus mollis arcanus.
If you would like to learn to speak and read Latin using the acclaimed Ecce Romani series, consider enrolling in Apocatastasis Institute, where Latin is anything but dead!
Caput V
Nunc me animo et animo conieci in munus praeparandi ad primam navigationem.
Bulger non segnis erat ad intelligendum quid omnia properantia significarent.
Iter in ultimas terras prospectu delectabatur, ubi minus vitae similitudo de eo erat. Per horam sessurus et observaturus me ad labores meos, et subinde ei placendum, demonstravi articulos hic et illic circa cubiculum, et jussit eos adduci, quod semper faciebat, multis apparitionibus voluptatis. Permisso domino suo filiolo subvenire.
Namque omnibus manum humanissimam praebuisti, ut, mihi magnae laetitiae, tempus vacandi navigandi studio relinquerem.
Mater paupercula, benigna baronissa, nulli permitteret notare vestem meam. Suis gracilibus, albis digitis cristas et initiales meae vestiariae operata est.
Res erat quam in cogitationem meam per aliquot dies versatus sum, scilicet: Qualem nationis habitum adoptarem.
Post longam et maturam deliberationem me in Orientali habitu degere decrevi. Id ego pluribus de causis. Gratus habitus meus fuerat.
Gratia eius ornatior ad amorem pulchri provocavit, cum ex altera parte, facilitas et levitas, uni membri et elasticitati gradus extremae suppletionis valde gratam fecit. Dum vetus domus manerium proprie versabatur perversitas et omnes, a coco ad cubiculariam, auribus constitutus, senior baro haudquaquam otiosus erat. Ille inter alia satis cautus sum, me salubri re lectu instructus, et plures mihi libros sententiarum, praeceptorum, cogitationum, cogitationum et studiorum attulit, quos a me postulavit ut in vacua pectorum meorum angulos detruderem. Nam,’ inquit, ‘idque praeclaro rationis genere’, ‘multas otiosas horas habebis in tranquillitate tua. Mentem tuam pascere oportet, ne ejus mirabilis progressio reprimatur, et fias vulgaris puer, nullis cogitationibus supra ludos et libros picturis. Mater paupercula, benignissima baronissa, huic bonarum literarum prosapia accessit, exhibens mihi parvo volumine inscripto: « Via recta ad Salutem bonam; vel, Doctorem suum omnes. Quod ad medicinam cistam meam pertinet, hanc meam vigilantiam dedi, nam semper in omni genere symptomatum et in arte legendi peritus fui, et rara facultate cognoscendi prope insita, quid remedium ad aliquod aegritudinem daret, nisi prius experirentur. Haud ex alio temptando, sicuti plerisque moris est, qui mederi aegritudinem fingunt.
Omnia nunc bene gerebam, et eram in animo optimo, cum seniorem Baronem ad me venit cum rogatione, quae aliqua de causa, vix scire possum, cur mihi displiceat, tametsi videatur habere debuisse; oppositum effectum. Proposuit me praecedere per hebdomadam vel decem dies ad Mare Septentrionalem, in cuius portu aliquo celeri, firmo vasculo empto et instructo, ipsum navigium empturus, operam suam, ut eam aptaret, darem. Naviculas delectorum turba.
Quid facerem?
Quod si recusarem, quantum esset ad confessionem diffidentiae meae.
Potestne in animo habere aliquod consilium quod technam meam repugnet?
O cogitatio!
Sed fateor me oblatum eius officia non sine gravi haesitatione suscepisse.
Haec subita anxietas majoris baronis, ad profectionem meam festinandam, cum tam diu et tam fortiter restitisset, me aliquantulum turbat in animo meo.
Priusquam proficisceretur ad Mare Septentrionale ad emendum mihi navem, senior baro prior cameram meam ingressus est, et sic locutus est.
Ignosce, parve baro, intermissis laboribus tuis, nam te profunde in studio navigandi esse video.
‘Loquere, baro,’ inquam, ‘respiciens, pernicioso risu,’ quod tibi rectum est.
Postremam petitionem habeo, inquit, more suo tranquillo, neque maximi momenti est. Magis placet, quam aliud. Tu scis ex ore meo, et ex lectione familiarum nostrorum, quod fuimus antiquitus latissimi possessores in litore Maris Septentrionalis. Compluribus portubus usi sumus multum in mercatura, saltem duodecimo mense navibus emissis. Portus nostri ditionis unus fuit celeberrimus, et inclutus, et excursus, alveus, mira indole clarus, etc. Dictum de hoc portu periculosius esse quam mare apertum, naves vero tutiores fuisse. Eius quam in ea. In his omnibus nescio quantum veri sit, sed scio quod unus antecessor noster, non solum navigavit in illud, sed etiam re- gressus est in eo, quia scias illum canalem, per quem navis admittitur; ad hunc portum iterum adhiberi non potuit, cum inexsuperabilis vena semper una via flueret, a mari scilicet in arcanum hunc lacum. Ut excederet, nauta audax alteri alvei suo corticem credere debet, et in hoc periculum delitescit.
« Gratum est mihi valde, parvule baro, si posses probare mundo quod, quantumvis difficile, alii duces olim reperti et nunc invenirent, e portu navigare, nulla tamen tibi offerebat impedimenta insuperabilis; quapropter venio te rogare ut ex hoc portu solvas.
“Dicitur?” Quaesivi neglegenter, cum ad aquilonis maris chartulam me convertissem.
“Portus Portus Nulli hominis,” respondit baro.
“Nomen mihi placet,” inquam, “Iube navem meam ibi me opperiri!”
Exsurgens senior baro, corpusque decoro Inflexo discessit. Ad ianuam eum comitatus, et eum honorifice obulans dimisi.
“Portus Nulli hominis” respondi. “Ah, hic chartula!” Textus describit hoc modo:
“Multis annis relictus; ingressu facilis; tam periculosum egressum, ut perniciosum significaret iniuriam, nisi exitium, ad navigandum astum; alveus exterior obstructus a voragini horribili et inclinata petra vocata ‘Thor’s Hammer:’ pelvis interior valde periculosissima ex arenis semper mutabilibus; claudi iussu Ministerii Regii Commercii et Marine ». His peractis verbis lectione exsilui, et pavimentum inscii ac semianimis agere coepi.
Sanguis in cerebrum irruit. Debui consistere et haerere dorso altae sellae quercus, aut vacillasse et ad terram decidisse.
Tumultuatus vehementer pertimuit ululatusque maeroris suppressus. Cum eo tam placide locutus sum, ut illum consolari possem.
Paucis post momentis vertigo excidit et mens mea funditus expurgata est.
“Immo impossibile est,” insusurravi, “maior baro non potuit me malae fidei esse reus! Tolle hanc cogitationem! Errat inprudentia et inscientia. Ille parum novit teterrimos periculosas negotii, quem praeficit. Ad eum, sermones de naufragio et de morte in Port No Man’s Portus non sunt nisi fabulae vitae nautarum antiqui. Non enim tam levissimam suspicionem suam, tam leviter, quam unigenitum, filium et haeredem principis fortunae, et nomen honoratum, aut immergi, aut pavido voragine immergi, aut in exitium immergi. Per ictu Thor’s Hammer.
Et tamen quid murmurat?
“Sero est reclamare. Iam senior baro superbus nuntium sibi praedicavit mundo, filium renovaturus priscae familiae suae glorias! Faciendum est ex duobus unum: haec pericula, ut hominem frigidum, tranquillum animi, aut me damnem vitae hebetis ac languidi, magnatae provinciae, non heros duorum mundorum!
“Minime! Alea iacta est!
Dixi et factum est sicut bonum est.
“Navis mea navigat a Portu Nulli Hominis, aut corpusculum hoc die piscem suum alit!”
Lucebant nimirum oculi mei, et ruborem ruborem genae susceperunt, nam Bulgerus, qui soliloquium meum audierat, gravissima facie in vultu, cum in vanum conaretur sensum verborum meorum, iam fregit. E in vivacem admodum seriem corticum, terminans et exiliens circa cubiculum in asperrima hilaritate. Solus etiam bene sciebat aliquod atrox certamen in animo meo gestum esse.
Iam bene omnia intellexit. Fidelis creatura, si tantum amorem suum indicaret, quomodo omnes homines amantes erubesceret!
Cum appropinquaret hora mihi, ut valediceret ad aulam baroniam, bona domina, clementissima baronissa, mater mea, subito cogitavit de mille et rebus, quae mihi maximi momenti videbatur. Monuit me in captura non esse dormire; panem recenter coctum non gustare; non ut exustus aqua frigida bibat; ungues ne digitos breviores incidant; non aperto ore dormire; vestem meam ne longiore hebdomade induaris; dentes peniculus ne despicias; ne deficiant comae novae lunae; non intendit oculos legenti levi levi, ne deglutiat cibum meum, nisi penitus mandendo; non ut rideam, dum cibum in ore meo habui; ne sternumenta prohibere conentur; non despicias frumenta meas; ne mucrone dentes carpere meos; finem nasi sine speculo non examinare; carnes non sine pipere, vel olera sine sale; ne post magnam cenam enitar; dormienti crure non stare; non tam celeriter, ut lateri meo dolorem capiam; ne somnum quidem, nisi prius a dextris meis quievissem; ne deficias diripio, si in tenebris micare vidi; ne despicias ligare ligaturam circa collum meum, si guttur meum gravem, etc., etc., etc. Omnes servi et clientes, intus et extra, in conspectu meo, osculati sunt manum meam, et in me benedictiones dederunt.
Impune dixeris solum esse praesens non flevisse Bulgerum fuisse. In tantum intentus erat ut per horam vel tam currendo e manerio ad carpentum transiret, et rursus miserabili conatu processuras incederet.
Initium fecimus tandem.
Centum manus vale nobis quassabant.
Degentes arbores in aula baroniae clausae solenniter versabantur. Laetatus sum cum e vestibulo curiae evolvi, quia mihi quieti et quieti opus erat.
Nervi mei in tali tractu mensis praeteriti fuerant ut mutatio scaenae mihi balsamum et relaxationem attulisset.
Iter meum ad Mare Septentrionalem quievit et incommodum fuit.
Navem meam in Port No Man’s Port tuto ancoram inveni, et ibi Seniorem Baronem praefecit. Me vela gubernatori immisit, et ipse amantibus armis me pressit, et blando subridens arduus unda manus, in raeda familiari se consedit. Unius valedicendi fuit.
“Fili, sapientia tua haereditate ad te venit. Non potuisti adepti. Itaque tam nobili dono uti. Vale!”
Silens tacens intendit caput. Raeda revolvit. Solus ego steti. Imo verus et amans ibi fuit. Suspexit oculis magnis, nitorem, quasi dicat:
“Noli tristis esse, mi magister. Omnis qui vadit, per te semper manebo!”
Conversus ad dominum meum velificandum, navigium expediri iussit, et statim explorare portum arcanum in quo mea navis ancoris iacebat.
Hanc ego pelvim spatiosam esse inveni, saxo alligato inclusam litore. Aquis in locis sub atris et vitreis superficiebus obdormivit; in aliis autem omnis motus et motus fuit. Fervens et ebulliens contra immittit arenae candidae globos undae, huc atque illuc, tanquam damnatae ad perpetuas inquietudines.
Quod homines mei, dum in variis sinus partibus piscantur, pisces profundi maris saepe deprehenduntur, mihi probaverunt Portum No Man’s per canalem a quattuor ad sex passus in altitudinem traiectum esse.
Sola difficultas foret huius viae semper vagae limites figere, dum per pelvim navigandum erat.
Deinde animum ad voragines converti. Coniunctionem alvei exterioris cum basi Port No Man’s Portus notavit.
Aliquot puppibus damnatis ad probandi vim et furorem gurgitis emptis, validam gubernacula ad litus appulsam eduxi, et hoc modo intra navis longitudinem immittere potui. Gurgite summa salus. Etenim, cum tantae fluitantis corporis irruptione ad plenum furorem incitatum est, visus terrorem fortissimi cordi incutere.
Cum magno sono et murmure aquae ejus in tumultum, ebullientem, bullientem, aestuantem, usque dum nivei spumae stagnum operiebant, sicut togam linteo infecit, sublato intrusore, qui tunc erat, unus de puppibus erat. In eas immitti iusserat, aquas iratas eas undique circumgyrabat. In momento, velut ingenti labore exhaustus, arcanus tranquillitas in stagnum subsedit. Spuma rupta ramentis molliter unda saliebat sinu. Pax erat omnia, nisi puppis adhuc tremefacta in gremio hujus monstri quietis iacebat!
Nam ecce! Excitatur iterum. Velocius et velocius praedam volvit. Altius atque bipatentes nunc faucibus urna descende infaustas puppis!
Clamor horrendus narrat finem prope esse.
Abierunt!
Hem, sed expecta! Praedam iterum dabit!
lam nunc frena natant pelago, rapidisque salientis aquis.
Mox solutos, fractos, fractosque valentis reliquiae puppis sequetur.
Monstrum aqueum hoc non pascit quod vorat! Solo amore exitii ipse perimit. Nox iam venerat. Redii ad meam navem. Horribiles et gurges detexit. At eos non timebam! Equus domitor ciun ferro freno inter frenos ac frendentes ferocem equitem tandem pervicit, victi iam sensi.
“Et nunc pro Thore Malleo!” clamor meus fuit, sicut sedi apud Bulgerum paulisper reflexionis.
Series prima glauci in oriente me in navi invenit.
“Thor’s Hammer” erat ingens scapus petrae nigrae, siliceae, eminens circiter pedes viginti ex aqua et in capite malleo desinens. Alveum, ubi ad mare pervenit, in medio stans, ita ut ex una vel altera parte urceum transire cogeret.
Excubiae tremendae sub aqua quam ingenti globulo finiri necesse est, quae nervum in strato alvei cubile sibi in fuga temporis attulerat; torsit enim laxus et solutus, omnique valido fluctuans latere in latus, ad perniciem quamlibet transitoriam artis celerem minans.
Ut ingenue dicam, terribili me exterruit machinae visio! Quid fugiam tantae vigilis vigilantiae, qui nescit somnum, nullam quietem, cuius in amicum vel inimicum pari furore ictus cadunt? Quomodo illum quiescam paulisper?
Intentus incumbere incumbere vires, celeritatem, et indolem ictuum “Thor’s Hammer”, multa ingentia tabulae et materiae erigi feci iuxta situm tanti vigilis petrae. Unum ex alio in alveum mitti iussi.
In primis satis paralyticus sum ad inveniendum etiam tenuem voragines e trudibus unius ex his ligneis structuris saxum vibrans vibratione posuisse et semper ad rem transeuntem.
Ex effectu Thor’s Hammer super has massas tabulae et ligna fluitantia, unus ictus sufficeret ad vitam ipsam opprimendam e nave mea, propter eximiam eius firmitudinem.
fixi fixa formidine ominibus. Sentire potui sudoris grana fronti erumpere et genas manare. Nunquid cedere et domum redire, fractos animos, humiliatos, ludibrium, ludibrium, villae ingenii, ludi ac risus in omni casa rustici argumento?
Oh, no! Fieri non potest, non oportet!
Sicut fulgur coruscans, cogitatio per tenebras mentis meae exarsit.
Non somnias? Itane vero?
Una e structuris ligneis adhuc manebat. Animum compescens aegre, praecipitari in alveum iussi, et opportunitatem cepi ut specularetur iterum arduus irae vigiliae. Paucis momentis “Thor’s Hammer” artificii adventum sensit, et se in impotens ira inflexit verberans aerem ictibus, qui ocius et ocius ceciderunt! Immo recte! Cum olim Thor’s Malleus laborem mortis et ruinae inceperat, non ab officio suo deflexit, dummodo aliquid superesset ei quod furorem insumeret!
Nec fuit ulla infausta calliditate fugae, donec teritur passibus. Imminens ictus, stridula terribili clamore secuta. Nec dum eiectae tenues ibant ad litora proras, Cessavit in atra silices telum rota furiosa.
Conversus ad dominum meum navigantem, qui cum admirandis oculis in me positis steterat, placido et negligenti sono exclamavi: “Tribus diebus, Gubernator, si sereno sereno, Portum Nulli Hominis Portum relinquimus!”
Massa surrexit in gutture suo, sed devoravit eam, et clamavit:
Immo vero, domine.
Et quam tres erant dies occupatus! Haud diu mei viri aliquid novi ducis invictum animi ceperant. Laboravi eos, sed bene cibavi, ministravi larga manu, sed prudens manu, et videbat omnia eorum necessaria saturari. Admiratio in admiratione, et admiratio eorum.
Prima die manus omnes, quae parceri poterant, ad piscandum lineas faciendas destinatae sunt, altera parte falce valida, altera subere innatat. Sectae sunt lineae circiter tres passus longitudinis, et liniamenta purpurea picta erant. Tunc imperavi tres iuratos malos, unam mids naviam et unam anteriorem et aff.
Homines mei voluntarie operam dabant, sed aliquoties deprehendebam eos in fronte percutiendo et aspectus significantes immutando. Sed si hic ultimus ordo eos in studium brunneum proiecerit, proximus meus effectus bombshellae in medio eorum explodendi habuit.
Navigantes omnesque, me intuebantur quasi exspectantes ut annihilarent.
Meus iussus erat calces gubernaculo sub capite figurae rigare. Vas maritimum, quod miseram, nunc otiose navigans in Portum Nulli hominis Portum. Gubernatori mandavi ut nautae tres menses extra mercedem solverent et eos dimitterent.
Quo facto, viri nostri in dextera parte oram verberare iussi sunt.
Credo equidem totum consilium meum, tam diligenter elaboratum, hoc in loco solum ab omni delicto servatum esse a fideli mei Bulgeri sapientia.
Litorus quamprimum ad nostrum latus defricuit, quam leviter per convicium insiluit, se lusu nitide ac nitide agere coepit. Repente prope unum excludit et in furiosissimum latrantem erupit. Et vocavi unum de ministris meis, ut viderem acumen et viderem quidnam esset. Paulum unum ex emissis nautis in praesidio deprehensum renuntiavit. Cum eum in vincula coniectum minatus esset, fassus est consilium suum ad oram maritimam secare, cum navis nostrae ad gurgitem appropinquasset.
Angustus effugium erat.
Carus, fidelis Bulger, quantum tibi debemus illi inventioni!
Tertius dies illuxit clara et pulchra.
Ventus secundus erat, valido litore flante.
Ad primam lucem perculsi sunt homines mei et aspectus speculatores mei.
Salutant me Bulgerum et tres magnos clamores.
Fecerant in animo id quod nesciebam, Bulger fecit! Tandem omnia parata sunt!
Adnuisti gubernatori velificanti, et subito vel sic ergastulum revolvi coepit, et laetus “Yo, o superne!” narrabant ancora inchoata. Centum acies ratibus bene inescatis iam excidere. Stans super taffrail manu vitreum, eos diligentius et anxie observavi.
Finge gaudium meum cum aliquot ex his purpureis ratibus evanescentibus instar fulguris, exsurgere, et momento iterum evanescere.
“Primum parta est,” clamavi. “Alveum inveni!”
Cito verbum transeundo ad dominum navigandum qui calces gubernandae praeerat, bonum meum navi tarde e Port No Man’s Portus, puppi primum movetur. Iterum atque iterum hamatis lineis purpureis ratibus praecipitantur. Pisces aquae profundae, qui semper alveum suum circumferebant, constanter ad opus servabant. Ut nostra navis processerat, lineas trahit atque ita tortum cursum distinxit. Speculum in manu, hanc partem consilii mei prosperam operam navavi, venis tinguentibus et cor continenti. Clamor huzza ex nostris narra mihi, quas vagas purgavimus arenas. Immo verum est! Basem Portus Portus No hominis! Frustra horrenda volutant syrtes. Non fatis erat ut navem baronis immergerent!
Sed vide! Angustias canalis! Nigrescunt aquae, et turbantur; Et audiat!
Non audistine illum stolidum rugitum? Ego e taffrail descendo! inter viros meos omitto et hic illico verbum consolationis omitto. Mea perfecta tranquillitas ea imprimit. Non gaude, heu, domine! ascendit, sed responsionem in vultu video. Est: “Confido tibi, centurio, loquere!” Hebes rugitus in maius crescit.
Rapaces conprehendunt et perferunt sicut astulae in spumae fluminis aestus. Nostra firmissima saxa quasi toy navis. Hinc stridoribus coaetor verberatur alter, et fremit indomitis nisus erumpere.
Ad me vocans Bulgeram circumeo aciem, et firmiter verberat in pelagus, timui enim ne subitus emitteret deseri. Die, trepidantes cursu, perlabitur undas. rugitus obstrepit. Aspicio ad nautas meos. Facies aeneae albae sunt. Inhaerent et in arundineto degunt. Oculi eorum in me confisi sunt.
Ecce! Timidus vorago ante nos mortuus est. Spumosis faucibus aperit velut monstrum terribile. In ipso os eius insilimus. An perimus? Quomodo aliter fieri potest? Quas si vas firmum esset nucis, atraque, furens, volubilis, praelians, ministri fervida cingentibus brachiis eam caperent, altam supra mare attollunt, eam undique circumagunt, ac tam terribilem vim moenium ingentia stillant. undique surgunt aquae, et fragilem rem ligneum minantur inundare. Sed mira mutatio maxime; vide quam vitreo innatat lacu! Spuma sub sole per undas saltat. Omnis pax est, ubi paulo ante natura furit dae- monis furore. Velox in cogitationem salio in caecas caecas: «Abscinde iudices malos!» Excidere cum fragore. Insanire homines laborent. Sciunt etiam quod omne instans sit ultimum eorum. Acatium nostrum iam levatum sine verbo aut clamore domum sternitur. Nimis morti sumus ut canamus! Vide! Vide! Ventum magnum velum implet! Movemus. Videntur aquae odorem nostrum effugere. Ad novum excitant furorem. Gravis murmur ab ipsis terrae visceribus vocat eos ut torpor excitent.
Earum nobis sunt.
Sero! Sero!
Verrimus e longinquo. Servati sumus! Servati sumus! Ex duobus faucibus clamor ascendit, unde metus nunc suscipit manum!
Respicere post tergum! Rapta quasi praeda, ingeminato evigilat vorago furore.
Centum scaturientes bracchii quasi rivuli scaturiunt et circumfundunt bonam navem nostram frustra conatu in illam terribilem vortice retrahendam.
Nubibus imbre et nebula perfundimur, dum sensim sed constanter cursum tenemus. Utinam tuti essemus in tumore maris, nam aliud adhuc periculum occurrit.
Alveus noster repente angustat. Biscuit murum saxei iactare potui, qui nos utrinque claudit.
Iterum altum silentium incidit in navim et remex, fracto modo miro sono aquarum inrumpentium, erumpentium ac defluentium, tam regulariter quam penduli oscillantium. Malleus Thor est, pavidas aquas in spumam verberans, quod a latere in latus flectit.
Gelidus torpet manus. Aspectu praecedens me excitat ictu tanquam manu invisibili. Ibi, cum sol matutinus in crista malleolo suo nixus, aversos saxum formidabile saxum, minatus instanti exitium nulli navii ausa est transire.
Iuxto meo iussu, omnis navigatio maritima posita erat, et gubernaculum eius verberavit, ut ad ius Thor’s Hammer transiret.
Tum ad Gubernator manum iactans, velum nostrum cum cursu descendit. Omnia tamquam leporem laboraverunt. Nostra navis retardavit, dum ad perniciem maritimam iaculatus est. Aspice, quam leto celerat peritura dolus. Increpuerat enim aura, et varios lauros et vexilla laetos, quae mei cucurrerant ad summum, volaebant rigido matutino aere.
Ibi! Nonne audisti ruinam illam?
Hammer Thor’s eam percussit!
Ictus sequitur ictus!
Crash! Fragor! Fragor!
Nostrum nunc tempus, neque numquam!
Indiligens non sum captus. Cum nos in litore essemus perspicui, vela satis erigi iussissem ut in cursu suo navem teneremus stabilitam.
Iam appropinquavimus ad Hammer Thor’s, quod in informi molem orae maritimae celeriter quatiebat. Frena impletur asseribus et lignis fractis impletur mare. Thor’s Malleus ad suum terrorem exitii laborem flectit, praesentiae nostrae immemor.
Quid atrox furoris potuit sustinere?
Ligna robusta cedunt sicut virgulta.
Aliud minutum, et monstrum habemus et eius victimam in nostro evigilo!
Nunc, nunc eum transimus! Vela tremunt ab ipso anhelitus impetu! Constrata est assulis nostra! Fremitus et fragor obstrepunt. Hammer Thor’s pro uno ultimo ictu ad costas et spinam victimae fractae et disiunctae flectit!
Euge! Euge!
Nostra navis bona in alto rotulo pectoris oceani immergit! In aperto mari sumus! Portus Nulli hominis, valete!
Cum homines mei ad ianuam saxosam respexissent et tristes vigiles portus Portus Nulli hominis, pileos in aerem iactaverunt et clamorem miserunt post clamorem.
Bulger cingitur cingulo, optime latratu strenuissimo agens, ut testetur suam admirationem parvulo domino suo.
Accessit navigatio; et cum tetigisset pileum et radit calceamenti pollicem calceamenti, exclamavit hilariter:
“Euge! Libellus Baron. Quod egregie factum est! Pro certo habebamus nos numquam debere per incertas arenas obtinere. Cum autem transirent, paratus eram ad gurges iurare opus nostrum breviare. Sed cum ex illo tuto navigaremus, accessi ad caudam clausurae paratae ad saliendum, nam sentiebam nihil nos ab ictu Thor’s Malleo salvare posse. Maculatus sum et griseus contra procellas dominii Neptuni, sed numquam dominum habui usque nunc.”
Adnuit et subridens, et sermonem in aliud locum cito convertit.
“In via, Gubernator,” inquam, “meminit, in ipso momento Anglicanum Channel purgamus, caput ad meridiem vertit!”
“Eia! Hey! Baro parvus!” responsum fuit. Vocans Bulgerum ad me iam infra ivi. Solus esse volui. Ita se res habet, cetera mihi opus est. Meorum nervorum spes et metus per hos dies indicare mihi diram incepit.
Me in conopeo iaciens, in soporem decidi unde a Bulgeris ploratu et vagitu excitatus sum.
Dominus navigat sollicite pulsum meum sentiens.
Ego dormivi tres dies et tres noctes. Hoc tempore Bulgerus omnino noluerat me a latere vel cibo sumendo discedere, cum nauclerus eum subtilissimis buccellis tentasset.
“In Atlantico lato, ad meridiem versus mortuus, parvus Baron,” responsum fuit.
“Bonum! Mitte mihi lardi temeriorem et callidum quempiam. Aura Atlantica appetitum mihi dedit et, Gubernator, addidi, “aculum volucri assi Bulger.”
“Nunc, terra calore et sole!” Murmuravi, “nunc pro domo aurantiorum et palmarum! Mihi non placet ventis frigidi, puer sum tropicorum, natus in terra, ubi natura operatur et homo ludit. Nullus umquam gelidus furor sibilavit tristes cunas meas! Qui volunt, dimidiam vitam degunt expectantes Tellurem matrem ut e somno hyemali excitent! Congelo corpus, et tu cerebrum riges. Ego sum eorum, qui magis flores amant quam nivis. Gloriosa terra Austri! Ave, puer iterum ad tua brachia venit, Suscipe benigne et amanter!
In meridiem, semper ad meridiem bona mea navis currit. Per diem navigium delphines in ludo spectare aut stuporem Bulgeri observare, cum pisces errantes in navi volitantes ceciderunt; nocte, oculis ardentem in cruce fixis australem, desiderabam tempus futurum, cum in acia quadam pulchro ramo corallio conchisque margaritis ornatam pedem ponerem, in cuius liquidis aquis pisces aureos in medio marinis plantis nidificarent. Non minus nitor.
Iam tres hebdomades erat cum ultimus murmur Hammer Thor’s in auribus nostris incidisset.
Meus chronometer.s. Omne velum positum est, et navis bona nostra tam lepide observavit quam hirundo volatu inclinata ad tangendas aquas vitrei lacus frigidos. Subito ventus cecidit, stabat navis nostra in immoto mari, pennata quasi filo pendebat. Non erat satis aer ad levandum fumum ab igne nostro triremis. Mirum in navi marique arcanum silentium appendit. Nimium novi quid velat. Eorum una formidandarum tranquillitas, quam nautica tempestas adurit magis timenda.
Nostra navis stabat quasi emporio marmoreo religata.
Et quia dies mens mea cogitatio emicuit, hebdomades etiam prius transirent, quam venti se iterum ad portandum iter haberent, summae languoris affectus supervenit mihi. Magnum opus erat mihi proicere.
Non audebam me viri quicquam dehortari in vultu videre.
Atqui labor erat. Nisi durior factus essem, ego flebam meum profectum videre in eo ipso momento quo prope in manibus erat victoria.
Item, sicut accidit, cum terrores Portus nullius Portus, sicut malignorum demonum potentiae, me in saxea circumtecta pelve in perpetuum clauderet, cogitationes mee ad domum reverterunt, seniori Baroni et gratiosa conjuge sua. carissima mater; servis et clientibus aulae baroniae; ut vicani et tenenti. Quomodo, o quomodo omnibus occurrerem, si turpi confessione defecissem iter ad domum redire cogerer?
Bulger in frontispicio primus umbrae. Obscuros ille nitidos oculos in me sic orando convertit ac si diceret: O homuncule, quid agis? Non possum a facie tua tristia pellere melancholia? Tu scis quomodo amo te. Doce me adiuvare te. Vita mea tua est. Sicut plumbum in corde meo premit dolor tuus. Loquere ad me parvulum dominum!” Leniter et amanter caput perculit, et mollissimis verbis ad eum locutus sum. Gavisus est, sed tamen sedit et observabat me, quia non potuit eum falli ficto esse levem et securum.
Secunda hebdomada invenit nos iacentes sicut tigillum in mola, vela nostra per levissimo flatu aeris; mare depressum in somnum quasi mors videbatur. Desperatio sedit in ora virorum. Excita te, parve baro. Murmuratus sum apud me, dum incedimus aream meam casulam, “Ubi est calliditas tua gloriata? Ubi est sapientia tua? Numquam dicere te virum esse consiliorum, cito ad excogitandum et ad faciendam promptum! Perdidisti tenere rotam locutam fortunae!”
“Putasne?” Ego autem in cogitationibus meis respondi.
“Sequere me, videbimus.” Vincto laxavi viam. Dominus navigat in navi obdormivit. Viri catervatim, hinc inde, ipsam desperationis imaginem spectabant. Gubernator cum strenuo cingulo ad cingulum excitans, adiutus a Bulgeri furentis latratibus eruptione, exclamavit:
“Avast! Ibi Gubernator. Somnum ab labore? Tibia omnia in navi manus!” Ascenderunt vivide, et oblectabant caedem meam velificantis, qui oculos attrivit, attonitus repentino impetu. “Mitte mihi faber naves.” perrexi; et frustum creta arripiens traxi consilium capsulae magnae vel cistae, fere modo latitudinis nostrae navis trabi, et mandavi fabro ut eam aedificarent fortissimis tabulis in tabula habendum. Ipse et socii mox in opere erant.
Conversus deinde ad cocum precepi eum ut porcos et volatilia, que ad nostram recentis copiam portaverat, interficeret, mandans ut caveret ne guttam sanguinis amitteret.
Haec ordines satis curiose feras meos.
Accessit navigans magister et conatus est mihi aliquid exponere, sed frustra. Profundior eram cogitatione loquendi.
Arca longa paucis horis parata erat. Verbum nunc ascendit quod navem deserturus sum et remigando terram attingere studeo, et hanc longam cistam commeatum tenere.
Naviculator rursus intuitum percontando in me defixit. Orantem non dissimulavi aspectum. Coquus iam recentem escam in promptu habebat. Totum sub pectore longum translatum est, perfusus sanguis, et arca secura occlusa cum operculo vitreo gravi, ex pluribus fragmentis confectus ad reparationem luminum fractis. Hoc tempore homines in arcano arcano et arcano adhuc contentis ita excitarunt, ut redire deberem, ut faber eiusque adiutores sine intermissione opere suo pergerent.
Proximum erat cistam plumbeis longam ponderare et armamenta ad singulas anulos ferreis firmis apponere. Cum paratis omnibus clamavi adstantes per saxum et deprimi. Ita ut demissionem longae cistae spectare possem, eam de tribus pedibus sub aqua demergere curavi et deinde in puppi navis eam firmiter verberare. Vix verbum demitterem omnibus velis, cum navis movere coepit! Effectus in viros ineffabilis fuit. Quidam exsanguis, steterunt quasi metu fixi. Alii in morem ferocem risum. Alii, qui de illis deerant, ad puppim mysterii integumentum proruperunt.
Satis erat aspectus!
Simplex post omnes.
Paulatim alii rationem recipiunt, et ad socios suos properant, et in aquas despiciunt, ubi capsulam longam, cum vitreo operculo et inusitata contenta, detruserunt. Interea bona nostra navis ocius et ocius per pigras et languidas aquas movit. Insonuit clamor, ter repetitus, cum plene solutum mysterium ascendit.
Sacramentum?
Audi ergo quid sit hoc sacramentum!
Primis diebus tranquillitas huius mortuae, quae velut stragulum terribile invisibiles monstri manus pervaserat, ad cohibendos progressus nostros, animadvertimus aquas immensas squalidum profluxisse; hos atroces daemones profundo nauigio nostro nauigio suspensos frequentibus, coeno deiectis allecti, multorum procul dubio animantium odore nauim conscendit.
Cum interdum magna purgamentorum copia in aquam incidit, adeo atrox impetus monstrorum rapacitatis fuit, ut vel latera vel puppim inruerent, velut instructae cohortes instructae in unum concurrerent.
Hoc admonitus feci. Si, ut cogitabam, hanc nunc feram vim tantum regere non possum, cur non utar illo graviore periculo navem meam quam furiosa tempestate eriperem? Multo enim satius est ululatum Obstrepere, et spumis spumis obstrepere undis, quam siti, anhela, pelagoque ligatus aperto.
Jam vero omnia mutata sunt.
In nostra, bona navis ivit, Increbrescente cursu, sine silentio, Velociter lapsus per aquas speculi. Longe melior mea ratio laborabat quam somniare auderem, nam dum recens per longae cistae rimas cruor manare coepit, monstruosi maris rapaces odore et gustu prope insaniunt. Maximus acerrimus et densus instat ordinibus, minores socios in sublime iactans, loca emissa, insana et avidissima praedae, quae se trahebat, in propinquo, semperque extra se.
Quod ubi Myrmidonum acies prima signa altae lassitudines ostenderunt, quam recentium et recentium tironum acies provolavit, dextra laevaque fatigatos, velut subere frenos, munus subegit. Semper cedentes praedae, quae, quamvis effuso sanguine et conspicuo, tamen nihil defatigatum scire videbantur, et tendere, et ante liaec tumultuantis impetu cohortes proruere.
Luna iam caeruleis moenibus aethera caeruleis fulgebat ut lamina caeruleis, frangiturque alta silentia soporis aquae torrens ingentium corpora micantia luce, dum moliti certabant urgere carinam. obiter.
Dormire non potui.
Panni laneo involutus, ut me ab insidiosis roribus tropicorum protegeret, in navi me conjeci, capite meo in gremio Bulgeri dejectus.
Aliquid mihi susurrabat, quod si inediti latrones profundi essent, solum suum munus retinerent usque ad matutinum solem orientem perplexum, molares ventos venientium flatum sentirent.
Sicque evenit. Prima luce lucem conspexit in stagno, Oceani Sinum. Eodem momento etiam animadverti nostram navem tarditatem esse. In taffrail exsilui. Ecce! Socii reliquerant. Nemo ex castris istius tumultus apparebat! Ah parum somniaverunt quomodo navem et nautas servaverunt! Quam immensa est hominis contentio! Bestiae agri, beluae altae, suo arbitrio ministrent, imperata facturos. Monstravi undam murmure, et cum primus ventus validus ad nos pervenit, parati eramus ad recipiendum. Omnis navis erat.
Exsultavit cor meum gaudio, ut nostra navis ad ventum traxit, ut vitse clavum paret!
Atque ita rem publicam meam navim et nautas graviore periculo quam procellosis fluctibus servavi. Ex hoc tempore omnia bene fuerunt. Vix hebdomadam intercesserat cum clamorem insuetum, qui dulcius auribus meis sonabat quam vox regis ad aulicum.
“Ho terra! Mortuus est ante!”
Rapiens vitrum meum in globulos prosilivi, et intuitum in partem significatam converti. Immo vero! Hic pronus ab Oceano mitis adsurgens clivis, Arboribus varies variegatam frondibus altam, litoreis nivei litoris aevum.
Purpureum supera ignota ferens caligine tingit olli pinguis, ut matura coma molares. Cum appropinquaremus ad portum positos nos excipere visum est. Haud tamen aut vox aut signum vitac frangere pontum quies cingebant sinus et litora fluctus.
Tarde et bonam navem nostram ferentes in portum navigaverunt et ancoris iacuerunt. Nunc super me terra splendida pulchritudo exorta est. Milia conchylia tinguunt margaritae colores candidis arenis micabant, liquidis dum in aquis, florea marina, ima purpurea coma leniter aestu flectebat. Declivis ripis natura altae Saturnalia tenuisse videbatur. Nulla virgulta, nec rubus, nec arbor simplici viridi gestare contentus fuit. Quisque aliquam in molli et mollis ac mollitia caeli florem vibrans. Hinc inde praeceps torrens volvens, undantia, spargens spargensque musco per saxa cubile. Aer gravabatur odore vasti horti tam pulchri, et tamen taciti ac deserti.
Postridie, relicto gubernatore meo velificante, profectus sum in comitatu meo fideli Bulger unice comitante. Si haec insula mihi erat videnda, sic enim inesse aliquid certi et curiosi putavi. Quo magis in interiorem hujus speciosissimi terram florum nitidorum, rivorum, rivorum, serenatorum, et odoratam aeris, processi, eo magis mirabar, quod nec vitis, fruticis, peniculus, nec arbor ullum baccam, nec fructum ad vescendum ferebat; et quamquam talis erat terra rivorum, florum et aeris balnei, ut quidam incola longinqui septentrionis somniare posset; necdum tamen calcatum est ab homine, nam rarum quidem est ut tropicorum populus alium sibi cibum parare velit, quam quod natura serpit.
Nunc gratias agere coepi quod siccis fructibus abunde me praestiteram priusquam navem meam proficiscerer ad iter insulae, quod ita mihi videbatur esse.
In hoc momento constitit Bulger, et in aere nasum suum attrivit, duram et longam attraxit, ac deinde obscuris oculis in me defixit, ut diceret: “Cura, magister, aliqua animalia appropinquant!” Vix tempus erat e sclopellis educere ac festinare ad eius primordia aspectum, cum miris clamoribus et peregrinis motibus duodecim aut plura humanae speciei e vepres e vestigio exsiluerunt et nos circumdederunt. Bracchium ignium, quod dextra manu tenebam, sustuli, paratum obsistere cohortis curiosissimae, occiso duce. Nam cum horridum famee stimulum horrendoque corporis habitu horridum aspectum vultusque corporum adspectum iudicasset, ad saccos pellium ossium compagibus suspensos, quod minime crepitantibus gressum caperent, praeveniebam. Eorum conatus percutere ac devorare.
Sed valde cito consolatus sum. Primo, quod cuiuslibet generis arma non ferebant; deinde per mollitiem vocum suarum, ac transversis similium corporum motuum, quam gratam quamdam permixtam cupiditatem amici cum homine tam ab se dissimilem significari interpretatus sum. Quanquam aut intelligere, aut facere conabar, anathesim motus capitum imitando, sequebantur conatum adaequare operam in arcubus infimis magna multitudine, tam lepida ac facilia, ut fidem fecissent. Ad magistrum choris Gallicum, quod nihil timerent, tamen a me quantum progredior retrahere perserunt. Bulgaro nonnihil miratus sum, quod tam ieiuna creaturarum intuitus amicos componendi, et atrocem rugitum servans, inspiciens eos suspiciose, dum ambulationem corporum motu a me recedente manerent.
Nunc me inveni ante globi umbellae bamboo figuratae casas in quas plerique se contulerunt. Non modice difficultatis fuit quod tandem blandis et persuadendis mihi in animo fuisse tranquillissimas valuissem. Horae enim quartae vel amplius me tacito circumibant admiratione, dum ego ex parte mea haec specimina generis nostri mirifice stupens intuebar. Quid de me senserint, disces sicut narratur, sed quomodo eas tibi semper describam, ut te vel levem speciem admirabilem reddam.
Finge sceleta parvae staturae ambulans, saccis farinae collapsis illis suspensis, pellis in plicas undique demissa, omnibus gradibus plaudens, et aliquam tenuioris notionem habebis ridiculi et deridiculi horum aspectus.
Fere omne os in corporibus sub hoc tenui velamine conspicuum erat. Genae eorum ut binae manticae vacuae ab utraque parte faciei pendebant, nasi sicut sculptilia fixa. Rugae altae et rugas transierunt, et facies crissa transibant, eis vultu tristium melancholiae et miserationis funditus.
Osseis digitis subinde complicare cutem arripientibus, expolire, vel alibi, ut laxius vestis apta, propulsare. Atqui miserrima ac melancholia, cum haec viderentur ad oculum spectantis, voces erant leves et hilares, ac molles ad tibiae notae. Loquebantur et deridebant inter se, pleni erant mali, et digitos suos penicillos demonstrabant in diversis partibus Bulgeri et corpus meum cum evidenti oblectatione rerum tam novarum et extranearum. Aliquoties dum has lugubres et evigilans vultus vultus intuens, simulque faustum ac puerilem audientem garritum, in cachinnum prorupi, qui non modo admodum inhumanus erat, sed qui semper effectus est causandi. ut iterum inordinate.
Paulatim tamen invaluerunt, et per signum quoddam sermonis dederunt mihi intelligere quod me tangere volebant. Recurrendo ad eandem hominum linguam communium, certior factus sum, quod nimium felix petitionibus eorum satisfacerem, et pectus meum nudare et manicas tunicae meae volvere perrexi. Paenitentes temeritatis suae, conferti, brachiis cruribusque ita implicaverunt ut, ut vitam servarem, nescirem ubi alter inciperet, alter finiretur.
Sed post paulum blanditias, persuasi ut mihi manus inferrent.
Clamores sequuntur admirationis et stuporis. Ut postea didici quod proferebant significabant: “Massa!” “Chunk!” “Lapis!” “Durum!” “Solidus!” Hoc momento esurientem sentiens pauxillum, saccum meum sicci fructus aperui et aliquot frusta in os meum coniecit.
Iamque atrocior admirationis, horrore et fastidio permixtus. Iterum abeuntes in nodum se ligaverunt.
An forte, inquam, istae creaturae solidum cibum numquam attingunt?
Cum animadvertissent inter se quidnam de me ageret consulere, veriti ne in capita, ne in dumeta evaderent, tam cito in motu quam mente ac phantasmata essent. Nihil morabatur, quod in conspectum regis vel principis duci cuperem.
Hoc eis placere videbatur. Sed cum multis anatibus capitum, paulum recesserunt, et quandam latralem tenuem tenuerunt. Post quem unus ex eorum numero, qui inter eos princeps esse videbatur, et cuius nomen Go-Whizz, ut postea comperi, multis demissis corporis flexibus ad me processit, et me certiorem fecit. principem eorum longe abesse unde fuimus, meque hic manere oporteret, dum ad principem suum me ad se perducendum peteret veniam.
Ego tali dispositioni libenter consensi.
Go-Whizz tunc me duxit ad unam mansionem eorum, monstrans cubile spicae aridae iunceae, et invitavit me ut consolarer me donec veniret, ut me duceret in conspectum principis eorum, Ztwish-Ztwish, sicut erat. Nomen ferebat.
Bulger et secundam iussionem non exspectavi, nam post longam corniculum ad os fessi eramus. Cum dimidia parte duodecim vel plurium arcuum, tam minore quam factae a Go-Whizz et sociis suis, ad quietem nocturnam parare coepi.
Parumper, vel ita, spectabam cedentes hominum eximiorum hominum figuras, qui in singulis fasciculis, velociter ac sine strepitu, tot phantasmatum, e vestigio devolaverunt. Tum me in cubile iunci deieci, Clamavit Bulgerum ut cubaret a me. Sed ille non adeo confidens, ut ego, et manibus blandiens, ad ostio habitaculi consedit, ut parvulum dominum suum ab omni fraude phantasticorum conservaret.
Dies nunc subito exiit, sicut lampas a vento exstinguitur.
Bulger dormire noluit.
At ego nocturnis roribus tecti densissimo tecto, mox in altum soporem et refrigerium incidi, e quo me movere difficilem inveneram Bulger, quia levi recordatione sensi scalpendi bracchio. Aliquot momentis, priusquam somni vincula possem excutere, quae me tam arcte tenebat.
Sedens propere, inveni Bulgerum in magno tumultu peragrasse solum, intermisso aere matutino subinde olfacere, quod, cum appareret, admonitio aliqua ei attulit. Statim mihi in mentem venit ferae in propinquo vagari. Primordia examina ignium meorum. Bulger bene prospexit me permotus ad periculum imminens.
Audebat iam, et sub divo exiens, habitaculum circuit, modo horrens redire crinibus fremens in suspicionem non oportebat.
Increbrescente sollicitudine nunc coepit me genuinum terrorem incutere. Ego in ipso navigio properans, cum cogitatio per meum animum emicuit: Quid? Celeres effugiunt ista phantasmata? Otiosum est id attentare!” Statui igitur casus meos capere, quid eveniat.
Tuguriolum valde aedificatum est eiusque tectum saltem nos ab fuga sagittae venenatae tutaturum.
Dum autem in festinatione loci perlustrando, clamor a Bulgero me instigavit. Unum aspectum dedi et tremefactum tremefecit corpus meum per obliquum.
Cohors armata in conspectu erat.
Clamore magno, propius mugire, propius ac propius accedere. Hinc ad latus formae ingentes versantur. Ingentes artus, mota more quercus. Brachiaque ad ramos robustos desinentia palmas, Luce obscuro mane, nodosasque per umeros nodosasque figuram accipiunt; latis et gravibus umeris adumbrata vis terrifica. Ictus unus e manu talis tribulae pondus mallei, fragilem creaturam tanquam me inopem in pulvere poneret!
Bulger, ut erat fortis, aspectu tremuit. Illico cogitationes meas collegi et ultimum vale Baroni seniori et clementi baronissae matri meae, in longinqua domicilio sub aquilonali.
lamque ad limen perventum erat, et pectora vastis stant tundentes sonitus emittit in alta sonos.
Prorsus ego poniam ensem detexi et in aere vibravi.
Effectus stupendum!
Clamore terribili, gemitu ac clamore, terribili pavore recidebant, inter se volventes globos instar giganteorum distrahentes, terram ferientes et in loca erecta terminantes.
Cum tandem hi sacci humanos in aliquid simile quietis consederant, unus e numero in lacrimosam et deprecantem orationem erupit, quam postea intellexi de hoc sensu: O Magister! O Magus! O mysteria massa! O Res impenetrabilis! auferte instrumentum horrendum. Ne nos pungat tremendo, ne pungat molles pelles. Atrox mucro levissima tactus causaret corpora nostra quasi pisces stimulos rumpere! Ne timeas nos. Amici tui sumus. Te perducimus ad magnum principem nostrum Ztwish-Ztwish. Ego sum Go-Whizz, servus tuus.
Subito veritas animum inrupit in admirationem meam. Falsitas in verbis oratorum nulla fuit. Go-Whizz erat! Alii socii, miserae ossei sacci, qui nudiustertius mecum dividebant.
Subridens et lenis unda manus, pugionem meum ad vaginam propere retuli, et Go-Whizz dedi ut intelligeret se nihil a me timere. Dimidium curiositatis insanum iam progressus sum ut propius inspiceret Go-Whizz et socios eius. Sobrius quippe est, cum dixero tibi hominem esse hominem, idipsum primum incidi, cum proficiscens ad explorandam insulam.
Sed hanc mutationem mirabilem requiris? Ut herculea fabricata fuisset una brevi nocte, arma membraque tam grandia quam Iaponica luctandi.
Dico totum esse aerem! Hos ego cum primum conveni non prandebam. Iam ex magna cena nuper veniebant. Scias enim me nunc fuisse in terra mirabilis Ventri comedentes! Cum aer tranquillus est et uenti dormiunt, curiosi homines ieiunare coguntur, et in saccis eorum rugosis, ut diximus, pellibus pendent; sed cum ventus in rabiem ludibrio vel etiam leni flatu et ictu surrexerit, istae res alienae statim crescere incipiunt, nec diu ante omnem rugam et rugam sicut magicam evanescunt.
Sicut Go-Whizz et socii eius coram me steterunt, ego perplexus sum ridicula antithesi inter voces et voltum vultus eorum. Hesterno die, vultu truci ac vetantis, voces molles et tibicinis erant; hodie voces terribiles, graves, mugire, voltusque inflare leves et circumfusae risum ac facetiarum.
Cum admiratus eram in conspectu horum hominum miris transformatorum, aliquid Go-Whizz fremuit, quod facile intellexi petitum esse, ut me permitterem ad residentiam magni principis sui Ztwish-Ztwish ducere permitterem.
Subridens assensum praeponens laqueos colligo.
Tumor exinanitus erat, ni fallor, ocellos, In me quantum diceret;
“Carissime magister, quomodo potes te credere ingentibus montibus carnis, quorum unus tam fragili corpore quam vellem murem comminuere potuit?”
Pauculas ei blanditias dedi et tunicam holoserica permulsi, ut scirem me rectum esse me scire. Go-Whizz et eius manus, informes ut videbantur, haudquaquam tardi gressui erant. Progrediebantur ad ratem alacrem, quia tranquillus aer erat et parum ad portandum. Nunc demum, simul bumping, seorsim tanquam globuli globos finiebant. Difficilis res erat mihi risum tenere, praesertim cum viderem aspectum Bulgeri summae perplexitatis. Oculos in me comice volvit. Tandem vero intravimus villam Ventorum Eaters, ubi magnus princeps Ztwish-Ztwish tenebat curiam suam.
Is et ipse rotundus inflatus est, quamvis, ut postea didici, non permisit eum tam aequo animo quam subditis terrae legibus vesci. Ruga passim apparebat. Vultus et arma non habebant speciem tumidam emissiones communem populo suo post magnam cenam. De meo adventu in eius insulam iam certior factus est, ac singulari gravitate et duritiei magnitudine.
Ventorum edentium circiter quindecim tulit ut me in statera libraret.
Dux Ztwish-Ztwish Bulger me suscepit humanissime. Statim oblatus fui ministris publicis et domesticis eius. Regina Phew-yoo erat domina valde magnifica, moribus decora et conservata; sed parva regina Pouf-fah puerili curiositate me delectavit.
Eorum principes, ministri civitatis, dominum suum stabant, et longe plus monendi quam audire volebant intenti videbantur. Nomina eorum Hiss-sah, Whirr-Whirr et Sh-Boom.
Credas tumultum in domo capitalis Ztwish-Ztwish meo adventu creatum. A summo ad imum, a summo ad serviendum homini, omnes orabant, orabant, ut de me sentire liceret.
Sollicitus es alienis favere populis, ut eis opportunitatem ad otium meum studere possem, ad horam vel amplius lepide submisi, pungendo, pungendo, fricando, mulcendo.
Frustra me conarer ad te dare mille et uno clamores admirationis, delectationis, prodigii, metus, metus, metus, quae ex hac multitudine alienarum rerum ascenderunt, qui, cum viderentur, non viderentur. ita existimare, quantas curiositates mihi ac ego illis.
Exsiccatum meum lignum iam admodum defatigatum est, ac famem rosiones sentire coepi.
Nunc, ut scis, vox Ventri comedentis ex conditione hominis est. Si modo comederit et corpus eius rotundum sit quasi vesiculam bene refertam, vox eius alta est et sonus; si vero interdiu cibum non sumpsit, cortex eius in sinubus et rugis ossium compage dependet, molli et tibia sono loquitur.
Ingredienti ad frontem, sequitur Bulgerus, et seviem juxta ostrearum acervum, clamor ingens ascendit, in quo fremitus inflati venti edentes permixti sunt mollibus tibicinis sonorum jejuniorum. Non animadvertens ullum instrumentum prope quo testas aperiret, incaute ponim e vagina traxit. Mox atrox pauor concursum multitudinis invasit. Regina Phew-yoo et regina Pouf-fah in deliquium inciderunt. Dux Ztwish-Ztwish cum in conditione ieiunii ad cubicula sua phantasma iacularetur. Ministri civitatis Iliss-sah, Whirr-Whirr et Sh-Boom, plenissime elati, terram pedibus collidunt et velut globulis ingentis e via evolvuntur.
Velox sicam putavi, cuius aspectus cuspis fulgida haec consternationem attulerat; et, lectionibus datis in primo congressu nostro Go-Whizz et Sociis, incepi seriem anatum et ambulationum motuum corporis mei, qui mox in tranquillis intentionibus fiduciam reddiderat, et dispersos auditores ad me reduxit. Sedes suas. Go-Whizzus, qui extremus cucurrerat, nunc maximus erat in eo, quod se minime timuisse gloriatur. Dux Ztwish-Ztwish resumpsit sedem neruo magno, sed animadverti eum defixis oculis in loco ubi pugionem meum in balteo abscondi. Quamvis ostrea dentifricia solum ad acuendam gulam visus, nunc tamen vehementer haesitabat scire, quonam modo conchas apertas rimaretur, nam leges terrae eduntes in aliquem inven- runt poenas mortis. acuto in possessione.
Ungues in prima infantia deprimuntur ad carnem, donec invalescere vires amittant, et durissimae cutis loco prehenditur.
Dentes, non habent venti; vel, quod rectius dictum est, dentes supra gingivas non nascuntur. Videbatur enim natura sensim cessasse operam dare, ut iis aliquid ad quod omnino nullum haberent usum, suppeditarent.
Meminerint curiosi homines non semper tam tenui victu contenti fuisse. Antiquitus — ita dux Ztwish-Zt- wish me certiorem fecit, maiores suos pomiferos fuisse; fructibus tamen deficientibus, ad gingivas, quae ex arboribus fluxerant, recurrere coacti fuerant, et cum sensim exsiccatae essent, varios ventos, qui per insulam flant, quibusdam invisibilibus seminibus vel particulis replerentur. qui vitae sustentandae potestatem habebat.
Ad resumendum: Ascia silicem humi iacentem observans, eam apprehendi et ad aperiendum unum e maximis ostreis laborandum est. Magnum silentium incidit in comitio. Subitoque contorto contorto contorto superiori, inferiorem sublato, cui pinguis ac decoriosa creatura imminense fatorum immemor iacebat, ore aperui, et e conspectu elabi lepide pinguis buccella. Centum stridorem stridorem semihorritum, Dimidium stuporem erupit, sicut chorus ingens a circumfuso ventorum edentium turbis. Iterum atque iterum erupit, modo geminato vigore iterum erumpere.
Hoc tam gravi morbo multi videntium, illis singulare spectaculum, ut abripiat locum, priusquam iterum buccam sumere posset.
Videas quomodo senserint. Ut voles ingurgitare ex lapide ac ferro incipiam.
Regina Phew-yoo timide adhaesit lacerto mariti sui; sed principissa Pouf-fah audacter propius ad me iit, quo melius perspicere posset homunculum totum per solidum. Iterum unam ex maximis conchis sustuli et occupantis iugulum labatur tacite, non oblitus toties ad solvendum album musculum, qui conchas pro parte festi Bulgeri tenebat.
Paulatim adeps Ventorum edentium, conspecto homine in massas cibum deglutiendi, cessit curiositati edacitatis, ut propius propius accederet, meumque satiandi famis modum melius consideraret.
Satis intelligere potui scire multos Ventorum Eaters dubitationes gravissimas habuisse me vere ostrea deglutivisse.
Ad eos minus veniam aliquam nequitia aute.
Principissa Pouf-fâh super scamnis unum conscendit, et statim ostrea evanuit guttur meum, institit aperienti os meum ad maximam latitudinem, ut sibi quaereret et videret si ostrea non esset. abscondi sub lingua mea, aut alicubi in maxillam meam.
Subitus clamor terroris insusuit spectatores, quantum me fecit.
Regina parva deliquium abrepta est.
Dentes erat! Terruere leves Pouf-fah media morte neci.
Parumper omnia confusio. Inciti a Go-Whizz, multi Ventorum Eateri fustes arripiunt, et parricidio intento urgentes. Principissae Pouf-fah reditio, splendida et arridens, omnia rursus recta statuit.
Turba autem inexplicabili curiositate correpta accedendi et quaerendi sibi rem horrendam quae Pouf-fah in deliquium proiecerat.
Mox incoepit dolor fauces extendere os meum satis apertum, ut unumquodque eorum spectet in duplici ordine eboreorum et molarium, et si hoc ipsum dico, habui in illis diebus unum ex tenuissimis. Dentes, qui semper per frustum Nienburgi biscoctum secarunt, aut frustum anseris assati Germanici terebant.
Posthac, pueriles ac simplices homines satis comperti sunt “Minimum Hominem Creber Totum Per” creaturam benignam ac pacificam ac omnimodam prorsus innoxiam fuisse.
Pueri circum me confluebant, et risibus et anatibus meis mox amici mecum fiebant.
Hoc gavisus sum, nam cupidus eram Ventorum comessatores arcte studiosos facere iuvenes et senes.
Mirationem meam iudicare licet, cum vidi turbam horum puerorum, animatam globulos, quos in illis erant, occupatos esse, novos lusus in me irruentis benivolentiam et quasi pilas globulos e saepe tabula iactantes.
Bene, credo, curiose ardes, aliquid certius de istis alienis audiendi.
Mihi non prorsus ignotae fuerunt. Antiquas peregrinationis libros ab Arabicis auctoribus passim legeram, et de tali aliquo genere; quorum corpora adeo fragilia sunt, ut validiores et graviores cibos gustare non possent, quam dulces gingivarum, quae ex arboribus fluxerunt, et quorum pellibus adeo perlucentibus, ut vitreae vocantur, pulsus corculi sui manifeste. visibilis est oculis aspicientis. Non dubito hos auctores ad insulae huius mirae incolas referri, in qua nulli fructus, baccae, vel eduli radices invenirentur, et quorum maiores, ut Ztwish-Ztwish praecipuus informatus sum, superioribus seculis fecerunt; ita vitam sustentant. Sed fateor me esse homines, qui proprie in aere vixerunt; vel, rectius loquendo, ventis quibusdam invisibiles materiae sustentandae particulas onustas, paulo plus fuit quam unquam etiam in vehementissima imaginationis meae operatione somniare ausus sum. Delectationem igitur meam iudicabis, cum me inter tam extraordinarias homines invenias, et ut eos genuinos naturae, mansuetos et placidos esse deprehendas.
Nec tamen diu inveniendo quod mihi satis magnum esse probaretur.
Hoc erat. Didici quod, licet verum sit, ut dictum est, Ventos edentes regulariter, genus pacis amantium, ingenio modestum et aversatum maleficium, tamen hoc generale regulae exceptiones fuerunt. Mirum dictu, quo vento pascebantur.
Sicut ipsae omnes mulieres erant mansuetudo. Mollibus zephyris austri vescebantur. Sed pars magna eorum famem suam implendo validi et salubris Favonii vento contenti sunt; bonus autem numerus, ex aliqua opinione quod suaviorem et subtiliorem saporem haberet, quamdam gravem et nucem similem saporem, ventosum ventosum irregularem praeferebat. Neque tamen a medicis nationis optimae habitae sunt alimenta salubria, et contendebant eos, qui hunc ventum pascebant, nunquam tam sanum ac cordi fuisse, quam qui se totum ad alunt et ventum Zephyrum stringerent.
Pauci erant, ut in omni terra, qui validis et opulentis cibis gaudent vescentes praeruptis, procellosis aestivis, affirmantes aptissimum esse ad inopiam et naturam homini destinatam. Ad sumendum ventum validum et validum, ut aptum illis ad bellum vitae. Fuerunt etiam nonnulli, perpauci, ad honorem mansueti et pacifici populi, qui contra leges terrae ac principes Ztwish-Ztwish expressa imperia susceperunt. Sibilus iratus, feruidus Aquilo, et periculosus umor hausit, donec melioribus naturis funditus mutatus est; et ex mites, timidi et pacifici, asperi et litigii facti sunt.
Huc pertinebat dux Go-Whizz. Nam, ut mihi per Whirr-Whirr dictum est, ipse dux Ztwish-Ztwish timoris signa praebuit, cum vidit Go-Whizz in villam venire fluctuantem, oculos inflammatos, gressus instabiles, orationem indistinctam post gravem coenam super. Rude et colaphis Aquilonis. Dum in hac conditione Go-Whizz modicam potestatem quam in se habebat amisit, et semel tantum oblitus est sui, ut minas et contumaciam contra principem Ztwish-Ztwish efflaret, e suis conclavibus ejiciendo rectorem. Ei cum silice, quod habebat, gravi cuspide acuto.
Tales erant curiosi homines per quos me peregrinam et iucundam familiaritatem cum principe suo inveni.
Paucis diebus post adventum meum ad villam Ventorum Eaters eram, proh dolor innocens causa gravioris casus, quae aliquantisper invidiosa me effecit apud Ztwish-Ztwish aulam capitalem.
Totum hoc modo factum est.
Dixi iam tibi quam cito pueri soliditatem corporis mei detegerent, et quantam laetitiam contra me se iactantes in me plenam benivolentiam iecerint, ut iterum ludibrio iterum quasi pilae tot pilae proiecerint.
Nunc memorare debes quod etiam post cordiam prandium, totum duodecim infantium istorum circiter unam bonam libram expendit.
Eos hortabar ad ludendum de me, quo melius observarent curiosas suas artes et vias, quarum una erat brachiis cruribusque cincinendis, et ita catenam humanorum nexuum formabat, quarum altera ad fastigium affixa erat. Tectum et alterum fortasse ad aliquod altum baculum vel pertica, interdum etiam per viam tendens et in tecto habitaculi oppositae desinens. Sic festos horas in auram diei nutantes, saepe iactantes somno. Nec inusitatum omnino fuit videre unam ex matres quaerentibus prolem insilire, claudicare, deponere nexus vivendi, uncoquere infantem, repone lineam ac festina domum.
Sedente quodam die, in podio vnius casis capitalis Ztwish-Ztwish, duodecim vel plures filiorum suorum positi ad talem catenam faciendam, uno extremo affixo inaures meas, sicut bonae. Nauta libebat interdum gero, et alter pene ad terram perveniens, podio summo clausurae transiens.
Ruere, obnixus, obnixus, clamores, clamores et stridore emisso, parvus ventus comessatores gaudio ferino erant, cum repente unus ex proximis mihi in acumen torsit, quem sine dubio in lapellum detrusit. Extremum tempus tunicae meae facerem aliquid reparandum, nam, ut vero nauta, acus et stamine usus eram.
Excitatus sum e somnis speculatione horum phantasticorum per rimam acutissimam, qualis facta est rupta ludibrii vesica.
Iterum atque iterum idem sonus acris in aurem.
Satis erat aspectus ad explicandum omnia. Comae horrore horrentes sentire potui, dum vivos nexus catenae huius post se disrumpere vidi, et in tenues auras evanescere. Explo- dando in contactum cum acumine, vis explosionis primae harum globulorum flatuum humanitatis satis fuerat ad infantem proxime in acie erumpere et sic usque ad finem catenae!
Duodecim ex eis intraverunt in minus quam tot secundis secundis et non tam quam crinem crinem ad domum matrum fractis ferentes!
Paucis momentis ex omnibus partibus vici. Fletus, ululantes matres, ultionis ululantes, de habitaculo in quorum interiora Bulger et se cesserant cito congregati.
Credas nunc mihi cum dico, quod minime formido exercitui Ventorum manducantium stetissem, quando post magnam cenam plenissime inflati sunt, sed contigit ut aer tranquillus esset per diem. Vel ita, ut multi iam ad vitalia sceleti magnitudinem adterriti essent, in qua ego primum occurram. In hac conditione hostes haud spernendi erant, quippe qui, ut fecerunt, fulminis prope celeritatem inicerent, in retibus subtilibus retibus contexta bamboicis fibra inplicabant ac fustibus interfecerunt.
Verum, fustes hae factae sunt de corkwood, et sexaginta ex illis minus pondo quam libra; sed haec res tardius et graviorem mortem faceret; Nam, cum paulis percussionibus unum sui generis pro sua miseria perduellionis sufficeret, totum diem eis de tam solido hoste, quam fui, vitam percutere oportuisset.
Priusquam forte cogitationes meas colligerem, Go-Whizz ad ianuam cum scapula erat, retia me obiiciebant, dum post iacula stabant fustium ordinem, exspectantes vices suas inceptas. Cogitavi apud me: “Grave est hoc negotium. Si dux Ztwish-Ztwish non adest, me retibus implicabunt et vitam ex me percutere conantur antequam redeat, bene enim noverunt amorem suum in me. Sed peius omnibus fuit quod Go-Whizz ex longinqua insulae parte nuper redisset, quo ipse et pauci ex suis faucibus clam iter fecerunt, ut in rudes et indomiti aquilone se effunderent. Favonius. erat plenus swag et ere! Ad tantam magnitudinem tumidum numquam videram. Vox eius sonabat tanquam profundus mugitus alicuius animalis truculentis.
Retia sua in aëre contorsit, et clamabat tonantibus, ut se sequi possent.
Sensi nunc momentum me advenisse ut vitam meam ac Bulgerium nimis arduum conatum facerem, nam cum quattuor pedibus in retibus suis tortis, praedae facilem caderet Go-Whizz eiusque. cohortis. Sensi etiam pejorem fore quam inutilem appellare Go-Whizz ad misericordiam, ut erat permotus longis et profundis haustibus saevi ac furentis aestivi zephyri.
Ibi constitit, inflans, flatus, tortus, vibrans, ut circum caput et circum caput torsit fatalem telam, quae, cum dorsum e muro tollere conaretur, intendit me obicere ut auceps captaretur avem.
Repente me cogitabam vasculum, quod me ad tam periculosum angustiam attulerat.
Priusquam tamen e latebris eam traherem, statui edendum esse et me paululum iactare.
Nunc gravissimus ventus Eater sex libras pondo pensat; et, ut credis, pondus meum, centum fere librae, magnae terrori fuit. Steterunt in timore assidue, ne forte unum digitos Ventri comedentis calcaret et exploderet.
Priusquam permitterent me unum ex maenianis suis audere, vel unam mansionem superiorem inhabitare, perrexerunt eam firmissimis polis bamboicis firmare quam invenirent. Ita, nunc coepit mihi pauca Go-Whizz fortissimis dare monimenta leves ponderis et soliditatis mei.
In altum saliens in aerem, bamboum in terram apposui tanto obstrepente obstrepente ut omnia tremerent ac tremerent.
Primo signatus generalis de sequacibus Go-Whizz, et dux ille strepitus solus relictus est contra Bulgerum et me.
Ille satis fortiter constitit, quamquam viderem se inclinari ad clamores suorum exaudiendos, et e conclave emittere priusquam frangeret. Sed, post aliquot ex meis saltibus, videns tabulatum restitit omne meum conatus ut eam frangeret, Go-Whizz in cohortem suam redintegrandae sunt.
Iterum iamque furiosius nos stridore et ejulantes tanquam furiosos circumdederunt, dextras manus erectas retia periculosas ferentes, quibus me et Bulgerum inplicare sperabant, ac deinde mitte.
Iam tempus erat mihi in subsidiis meis subsidia.
Ita feci. Effectus stupendum. Acus probatur unum genus audaciae; praelonga et splendens et acutissima. Punctus pugio mihi satis male erat. Is eos in atrocem ac perculsum metum conjecit. Sed hoc vasculum, quod ante eas vibravi, in vicia rigidi terroris injecit.
Ad terram defixa steterunt, ac si in acumine totos oculos defixit, unum omnes, si unc arriderent, ad necem sperabant.
Tandem magno conatu Go-Whizz ex loco erupit, elato alto horroris ac murmure clamorem, volvens post se, atrocissimo terrore. Quod videntes tumultus, in quo fortes Go-Whizz et ejus sequaces a me recesserunt a facie, convocati viri ac mulieres, clamore terribili, se ceperunt quasi legio daemonum insequentium.
Brevi tempore Bulgarum solus in acie steti. Non e parte mea movit sub tempore quo mihi mors minata est.
“Veni!” dixi ego, ut te inclinavi, et percucurri caput. “Veni, fidelis amice et comes, eamus ad principem Ztwish-Ztwish, et rem coram eo ponere!”
Princeps e somno meridiano modo evigilavit. Tota conflictu placide dormierat, unde necesse erat ei plenam rationem reddere casus infortunii, quod fiebat in explodendo totum chordas infantium, et conatus Go-Whizz me interficere. Animo magno et patientissime exaudivit. Postulavit deinde paulisper excusatum, quod sibi paulo ante nuntiasset mollissimum ac suavem austrum flare coepisset.
Et egressus est in podio; Et postquam circiter duodecim offam puram refrigerium auram reficiens, paulo pinguiorem reddidit, et, sicut omnes, accepti cibo prandio, amabilior et benignior fuit habitu quam antea.
Nuntii duodecim minimorum subditorum tam acerbe papaver exsistentiae non videntur eum valde sollicitare. Quod eum maxime movit, quod usque ad illam horam nunquam in mentem venit, p. vir!
Pro certo habeo hoc ipso momento in vestitu meo absconditum esse ante oculos.
Contremuit.
Confirmare studui, explicans ei me quamprimum putem immergere in cor meum, ut hoc paene invisibile et mortiferum in ejus vitam converteret.
Ridere conabatur, sed horrore finitum est.
Putasne, homuncule spissus, tremula lingua Ztwish-Ztwish dux interrogavit, ut videam, et in deliquium non incidam?
O certe, princeps magne, meum responsum. Imo, Ztwish-Ztwish, levissima et erectissima, perrexi, “Hoc horrendum instrumentum totius virtutis tuae spoliare possum, ut te laedat et in manu tua tanquam ligneum aliquod innoxium collocet. Visne metuenti sic tibi tradere punctum?
Cum levi horrore dux Ztwish-Ztwish responderet.
“Immo vero, magne et doctissime magister, iam videor posse conspectum eius ferre. Fortissimus quidem sum, sed scis unum stimulum illius lethalis puncti statim in vita fortissimi Ventri comedentis.
Iterum ajebam nihil esse vereturum, dum iter secutus sum. Haec fatus e latebris strinxi acum renidens.
Dux Ztwish-Ztwish primo oculos clausit, sed paulatim ausa est ut punctum micantis cerneret.
Procumbens tuli unum fustibus subere et abrumpi paulum minoris extremitatis acumen in illud intrudere.
Dux Ztwish-Ztwish meus motus observavit cum quadam acerbitate curiositatis.
Ibi, Ventorum comedentium princeps, exclamavi, “nunc cum eo gaudeas, in juncis lecti tui absconde, nocere tibi non potest. Tam innocens quam scurra saxum, unius micantis aquae rivuli tui montis. Accipite illum! Aliquando tibi serviat, si subito impetum in personam tuam illustrem.
“Tali momento nihil time! carpe firmiter, metuendum cuspis e latebris trahe in hoc cortice cortici. Tam parvum est, ut in manu tua invisibilis sit, et dum adstat inimico tuo ante te ficta salus, eum perforet ad mortem; tu enim dominator es, et eum qui populum tuum principem suum spoliare conantem mors decet percutiat.
Dux Ztwish-Ztwish arripuit acum cum tremore manu, et abscondit frenum cortici, quod tenebat sub culmo tecti. Tunc convocata e famulis suis unum e cubiculis quendam parvam cistam bamboo adferre iussit, e qua raras gemmas filo traxit, nonnihil succini natura, sed millies clarius. Hoc pulcherrimo munere me dimisit, ministris suis imperans ne quid mali mihi liceret venire ad casum, qui chorda ventorum eaters explosa est.
Ite-Whizz iram suam aegre celare potuit, ut me rursus honoratum hospitem apud Ztwish-Ztwish principis aulam videret.
vigilantiam tamen in minimo non relaxavi. Per singulas noctes manibus meis fenestras obstruxi, et Bulgeris iunci ante ianuam posui, ut me opprimi non posset irato duce.
Cum infantium explosio penitus oblitterata esset, peregrinatio mea inter Ventos Eaters pergrata maneret, nisi nova difficultas orta esset ut me sollicitum faceret.
Tenuior victu in quo fueram, quoniam adventus meus inter curiosos homines, dum mitigavit famem meam, expoliavit me pinguem et saginatum aspectum, quem semper habui, atrox me carne perdidisse. Dux Ztwish-Ztwish et regina Phew-yoo delectati sunt, nam, ut hoc expresserunt, “Parvulus homo densissimus-per in specie saltem verus ventus comedenti celeriter fiebat.”
Bulger quoque diro corruit.
Miratus deinde subinde nigris, oculisque micantibus in me, ut diceret: “Domine, magister, quid nobis est? Edimus, et tamen attenuamus. Numquid vere convertimur ad Ventri Eaters?”
Et alia mala res erat, quod, dum mea semper manitas me tantam sollicitudinem faciebat, ferebat laetitiam cordi reginae Phew-ioo, qui me de ceteris observare videtur instituisse. Mese in servicio domini et domini mei, donando mihi manum pulcerrimae principissae Pouf-fah.
Regina Phew-yoo explicatio tenuitatis meae semper crescentis fuit, quod effectus admirabilis insulae suae erat; Parum admodum interest, quam crassus et solidus homo, si satis diu inter eos vixerit, paulatim amitteret ac, si non genuinus Ventus comedentor, vel prope ut levis et aereus esset.
Quas opiniones cum ab aliis didici, antequam eas ex ore ipsius reginae audirem, minime mirum mihi erat, aliquando nuntium ex magnifico Phew-yoo accipio, qui me coram ea me praesentet.
Acceptatio mihi gratissima est, et etiam regina Pouf-fâh, quae me sub matris tecto videre plurimum delectat. Huc atque illuc quasi globulus ludibrium, nunc unguentum e floribus arefactis excutiens, nunc chordas gemmarum curiosarum, quas supra memoravi, tendens, ante faciem meam micabat.
Oblectabar eam tenentem manum manus meae et iactantem et captantem, velut pilam globulum volo.
Regina Phew-yoo aspexit tacita satisfactione.
Cum reginae Pouf-fah ludi pertaesum esset, regina sic locutus est:
« O homuncio spisse, habeo tibi dicere quod letificabit cor tuum. Summe princeps, mi vir, et notavi gaudio quod quotidie in dies tenuior ac tenuior es. Scito ergo, quod hic effectus magicus aëris spiras. Cum ad hanc insulam appulissent majores nostri, ipsi tui similes per omnia solida erant. Noli ergo expavescere, cum paucis hinc mensibus te totum mutatum inveneris. Hoc gravius onere inutilis carnis mox amittes, quem tanto tempore tecum circumferre damnatus fuisti, et levis et erectus fies, sicut nos. Et, dilecte Lump, ut ab presenti solida forma mutes properes, et venuste et concavus fiat sicut unus nostrum, consilio et assensu Ztwish-Ztwish, annuentes tibi licentiam comedendi apud nos illo die. Hac ipsa hora primam tuam coenam facies in vento dulci ac salubri Austri. Eo ipso momento, pusillule Chunk, quod satis macilentus fias ad magno principi, dabit tibi pulcherrimam reginam Pouf-fah in uxorem tuam.
Ad haec verba, regina, quae me valde amare videbatur, plaudit manibus gaudenter, et inter matrem et me quasi ludibrium pediludii proclamat.
“At, homuncule Lump,” regina Phew-yoo continuata, “priusquam proficiscamur ad cenandum in dulci vento, qui super Convivium Montem spirat, duo sunt, quae summus princeps Ztwish-Ztwish dixit me esse valde singularem. Commemorare tibi duas conditiones, quibus te super omnes homines honorare voluerit, manum pulcherrimae reginae Pouf-fah tibi largiendo.”
“Nomina illos, regina piissima!” Clamavi, quia nimium sapiens eram, ut quid in hoc loco opponam. Solus nimium bene novi, unum verbum a principe Ztwish-Ztwish me traderet in viscera trucis Go-Whizz.
“Sunt,” resumpsit regina Phew-yoo, genas inflans et dorsa pollicum ludibundus percutiens, “sunt, homuncule, perplexe, ut dentes etiam gingivis ac tuis limabis. Ungues tuos semper carni excisos.
“Erit, ut optas, clementissima regina,” respondi, multis humilibus corporis anfractibus.
Tum regina Phew-yoo gayly respondit, “Nihil tibi restat, nisi ut protinus te cibo nostro assuefacias; sic ad convivium montem sine mora proficiscamur, nam ventus auster dulcis et fortis flante recenti!
Comitatus sum reginam Phew-yoo et reginae Pouf-fah loco indicato. Pulvis erat colliculus, a quo longe ad meridiem versus per vallem spectare potui, lepide admodum pulchra.
Illa statim ac reginae mollem, dulcem aerem attrahere coepit, et me hortabatur ut idem facerent.
Gaudebant mea opera. Nam maternus Phew-yoo parum sollicitus videbatur ne ego me nimis.
Postquam paucas altas potiones reginae ceperat, miratus sum quod ad eam accederet famulus, et circa iugulum globuli iugulo elastico funiculo inserta ponerem. Id cautum erat, ne reginae nimis libenter comederent, si libuisset. Bene, ut credis, ad conclavia mea redii a cena cum regina Phew-yoo et reginae Pouf-fah in Banquet Hall hominem valde esurientem; si fieri posset, esuriens erat quam prius eram, nam me rapacem fecerat aura purum, dulcem multamque profundam flatus.
Rursum solus apud Bulgerum, pono operam excogitandi rationem aliquam ut plus cibi excipiat; et reprimendo meam terrorem carnis amissionem, reginae Phew-yoo consilium finem mutandi me in genuinum Ventus Eaterem et me reginae Pouf-fah in uxorem dando.
Visum est mihi ut aliquos pisces in armis maris proximi vicum caperem, et in vivis favillae aestuaret, nam fomes in sinu meo habui.
Hoc consilium lepore laboravit. Mox aliquot de servitoribus docendis complura retia sua velut in Sequanam aggerare potui, gavisus primum illud conicio ut bolum duodecim vel plus squamae marinae subtilius efficiat.
Bulger risum cum magno studio ingressus est, arripiens funem in ore et pro vita cara trahens, dum trahere coepimus.
Proximum erat ut folia arida et ligna colligeret et ignem idoneum inciperet ad faciendum favillas lectum. Ventorum catervas circa me convenerunt, et motus meos observabant cum quadam mixtura admirationis, timoris ac voluptatis.
Cum tandem fumus volvere coepit, et flamma se ostenderet, clamor consternationis erupit, et stimulus ferox consecuta est.
Dux Ztwish-Ztwish accitus fuit; sed nihil negotii erat ei persuadere, me nemini nocuisse, quod rubrae linguae, quas prosilire videbat, innoxias esse, si cum carne non convenirent; necesse esse ei id edici iubere, ne ad linguas purpurae, quae e fumo atris emicat, populum propius accedere.
Per tempus favillarum vivarum formavi paratus eram cum basa marina duorum pondo librarum et incoeptio incepit.
Supervacaneum est me tibi persuadere Bulgerum et ad jucundam cenam sedi, vere primum satisfacientem ex quo meus adventus inter Ventos eaters.
Ex hoc tempore omnia bene operata sunt. Cotidie ostrea conglobatores et piscatores mei ad litus visitabant, ut lardario meo inservirent. Rediens semper fui pulchro favillae cubili paratus. Ita res per hebdomadam vel sic ibat. Delectabar reperire Bulgerum et me splendide assequendo carnem. Et tamen omnibus subinde debui reginam Phew-yoo invitantem ad coenam cum illa et reginae Pouf-fah apud Banquet collem accipere, ubi simulavi cenam molli et odorato vento aeque ac illi frui. Sibi fecerunt. Regina Phew-yoo affirmabat complexionem meam in dies clariorem ac dilucidiorem esse, ac procul dubio paucis mensibus “deglutire lapides”, ut vocant, penitus emittere possem.
Dum mea studia curiosorum hominum quiete prosequebamur, alia infausta res evenit, et hoc tempore gravissima et gravissima res evenit.
Non diu adsuefacti adsueti edentes Ventorum, visu primo, visuque ab atrae Ora purpureae linguae spirantis nubila. Nam mox didicerunt dulcem boli odorem suavissimum in favilla iacuisse, et cum esset frigidus aer, non dubitavit circa Bulgem formare gyrum, et me sedentem prandio frui ac sedisse. Et eis curiosum spectaculum simul. Forte una vespera altius cubile reliqueram quam putabam. Et cineres super eos collecti usque ad noctem ardere pergebant. Cohors rostratorum factionis Go-Whizz, casu fortuito, ex itinere ad septentrionalem insulae littus domum rediit, ubi se vento illius partis vehementissimo convaserat. Reliquorum favillarum ardore attracti festinantes multam ligna colligere festinaverunt in linum iacientes, et, ut rubras linguas hinc inde flammas ejicere coeperunt, sese in orbem circumdederunt; calor enim nox humida et frigida erat.
Tam iucundum effectum caloris inveniunt, ut ibi pernoctare constituerint, ac prope ignem in terram se proicerent, quo ire arbitrati sunt.
Media circiter nocte, leniter a pede brachii scalpendi, mihi narravit aliquid insolitum accidisse, nam me numquam excitavit, nisi satis scivit rem esse gravem ut ei in perturbatione me confirmaret.
Dubitas, iam quid accidisset. Simpliciter haec res erant: Frigora abundabant nocte, multique Ventorum comestores semisomnus, et semisopitus alta potione feruentis Aquilonis, propius propiusque ignem accesserat; subito ingens vis aeris frigidi, quam absorpserat, dilatare coepit, et quatuor ex his terribili sonitu explosa est.
Citius quam nunciare oportet, habitatio mea circumfusa est quiritatione, stridore, ululatu ventorum edentium turba, mortem instantem flagitans.
Omnes principales auctoritates Ztwish-Ztwish cum suis requirebat ut me eriperet ne in retibus funestis implicaretur et illico necaretur.
Ad rem millies gravius, saevus et praeoccupator Go-Whizz vicum hoc ipso momento ingressus est, cum stipendio rixorum adseculorum in vestigiis eius. Fuerat in itinere secreto ad ultimum septentrionalem partem insulae, ubi aquilo fremit et fremit insana. Nunquam eum videram tam valde prorumpentem cum alimentis suis intumescere.
Audito fato, quod quattuor socii consecuti essent, furor non est modus. Ipse et socii pectora tundebant, donec alto sonante sonante tremuit aer, ac subinde in funestos funesti lamenta eruperunt. Principem Ztwish-Ztwish palam et audacter incussit, cum populum suum prodidisset, et quondam beatam insulam suam in ruinam quandam per manus “monstriculi per omnia densa” tradidit, qui per dierum magicam et turpia mysteria volebat. Mox suos lapides ut sibi pascat.
Dies iam frangere coepit; et, superveniente luce, tumultus castelli novas vires suscipere videbatur. Ita certus eram quod mors me percuteret, quod plures nuntios scripsissem ad Baronem seniorem et ad clementissimam baronissam, matrem meam, in foliis libelli mei, et cum uno e principibus servientibus reliquit partes. Hoc mihi optandum fuit, ut eos populo meo mitteret, quos in litore insulae longinquo in litore pulcherrimo navi inventurus essem.
De Bulgero nihil dixi, nam nimis bene sciebam illum meum latus esse moriturum.
Pessime paravi. Scindibulas examinavi sclopis mei, pugionemque meum sub pallio ad tergum cervicis abdidi, quo melius vellem attingere, si comminus accederet.
Quo facto, accessi ad ungues meos quam potui acuminibus incidi, nam vitam meam quam carissime vendere decrevi.
Dum ego de affectu erga me Ztwish-Ztwish principe confidebam, nesciebam tamen quo tempore animum amitteret et me ad populum converteret ut se ipsum servaret.
Bulger omnes praeparationes meas oculis apertis et intelligentibus observabat, interdum humilem, nervorum querimoniam proferens, sicut ululatus, eiulatus, rugiens turbae ante habitaculum principalem Ztwish-Ztwish.
Iure terrae populus prohibebatur ad interiorem clausuram principis mansionis ingredi, sed Go-Whizz, cum unus ex principibus vel principibus minoribus, decebat ut in conspectum principis progrederetur suasque iniurias faceret. eius precibus.
Nunc igitur furens Go-Whizzus, a suis discedens, non destitit ultionem de daemonio massam clamare, qui bis in conspectum populi sui mortem et interitum straverat dux Ztwish-Ztwish.
Tranquillus princeps fuit. Cibum non sumpsisset per quatuor et viginti horas, et stetisset, ruga, tegimen- tum, et coagmentatum; Prope eum sedit regina Phew-yoo et regina Pouf-fah, et statim post eum ordinati sunt tres consiliarii, Hiss-sah, Whirr-Whirr, et Sh-Boom. Recentibus haustibus validi et salubris Favonii venti bene rotundati erant, ac proinde quasi contenti et ridentes videbant Ztwish-Ztwish tristes et sollemnes. Steti in diaetam contiguam, post velum bamboum absconditum, cum fideli meo Bulgero iuxta latus meum. Ita sum positus, ut omnia viderem, quin ipse viderim. Dux Ztwish-Ztwish cognovit meam praesentiam ibidem.
Cum Bulger furentis et mugientis Go-Whizze conspectum arripuit, adeo timidus est, ut decumberem et caput mulcere deberem ut nihil pertimescam. sed ita se res habet, semper me magna pericula subiciunt.
Ego illos frigidos habeo, sed tristes, nam cogitationes meae in tantis momentis revertuntur ad Baronem seniorem et ad clementissimam Baronissam, matrem meam, in longinqua domo sub caelis patriae dilectae.
Sicut eu ingens pedis magni cuiusdam calcis impulsi, Go-Whizz in auditorio camera principis Ztwish-Ztwish appulit. Brachia violenter quassat, et interiori furore constringitur, quia adhuc nimium amens erat, ut alium sonum ederet, quam fremitus aut fremitus profundus.
Ex loco meo post Bamboo velum secutus sum, cum omni acumine visus, quo tam juste famosus sum, omnes motus furiosi Go-Whizz, ac actus et mores praecipui Ztwish-Ztwish et consiliariorum ejus, Statui enim me non indiligentem esse, si aliqua proditionis signa conspicerentur. In primo aspectu vidi quod rebellis Go-Whizz aliquid absconditum in cingulo suo habebat, et ex figura et longitudine statim scivi quod esset cultellus silicis. Velox ex sententia, annui servienti mihi lateri, nuntium ad Principem misi, nuntians apparitorem videri occupatum in unguentorum foliorum agitatione ramos, quod officium erat, dum in aurem principis insusurravit.
Erat haec.
“Cavete! Domine, dux. Litigator in zona silicem cultrum abscondit. tentabit te occidere. Cave! Et cessabit!”
Go-Whizz paululum iam quievit; sed, tonitrui voce, coepit vexari. Longos annos pacis et felicitatis in insula sua depingit, quibus benedictionibus longis et gloriosis principum, quorum Ztwish-Ztwish progenitus erat, dignus erat. Intonuit ferociam contra omnes Ventorum hostes Eatores, et suas laudes quam mollissime intonuit narrans tot operas virtutum, quas in Ztwish-Ztwish obsequio peregit, ac finem pro dilecto suo principe moriturum se paratum ac promptum declarans.
Cum Go-Whizz dixisset, princeps paulisper tacitus caput inclinat, ac deinde respondit: « Vere et sapienter locutus es, o Go-Whizz! Fortis es. Dextera es postulare gratiam a manibus meis. Dic, Go-Whizz, quid faciat tibi Ztwish-Ztwish?
Ad haec verba Ztwish-Ztwish, omnis ille furor Go-Whizz denuo erupit. Tunsis pectore, innixus et dejectus auditorio thalamo, fremit;
“Ut hac ipsa hora, ‘Solid daemone,’ tremendum ‘Man-Lump,’ monstrum ‘Crass-Omnis per manus meas dederis’, qui totam hanc mortem et ruinam in terram nostram perduxit!
Dux Ztwish-Ztwish paulisper tacuit.
Quid dicam tibi quod cor meum ipsum pro responso auscultavit?
Nihil audire potui nisi altum, crassum, sonum raucum spiritus Go-Whizze prono ad capiendum primum verbum quod de labiis capitalium caderet.
Visum vita. Tandem Ztwish-Ztwish locutus est;
“Frater meus, haustu saevo ac furiali Aquilonis inardescis profundo! Extra te es. Non vides manifeste. mortem non adiudicandum nisi cum legibus patrum nostrorum constituetur. Vera, ‘Homo Crassus-Omnis-per’ causa fuit magnae calamitatis nostris, sed causa innocens. Non est certavit nec voluit laedere. Pacis amator est, amicus benignus. Sectatores mei de periculo linguae purpureae admoniti sunt. Quod ‘homo Lump’ mortem suam non quaesivit. Et bene, nosti quod jura patrum nostra jubent Convivarum sacras ut textura tenere cutis. Vade ergo, Go-Whizz, adire non possum hominem ‘lump’ ad mortem.
“Numquid hic” fremit dux fallax, “iustitiam quam das populo meo?”
“Age, litigator!” re- spondit dux Ztwish-Ztwish, nunc celeriter amittens dominium in se. Obmutesce et recede, ne in indignatione mea ad frequentem iniuriam tuam te ad poenam merendam tradam.
“Curam habe, Ztwish-Ztwish!” fremebat Go-Whizz, fervens ira, cave ne populus tuus surgat in virtute sua et eiciat te, princeps iniquus.
“Abite, inquam!” Ztwish-Ztwish erat placida sed severa responsio.
“Vade igitur primum proditorem populi tui,” intonuit Go-Whizz, prosiliens scopulo cultro in sublime levato.
Clamorem terroris ab iis concursum in auditorium thalamum prorupit. Dux autem Ztwish-Ztwish placide extendens manum et tetigit futurum sicarium.
Mille furentis corpore crepitu Go-Whizz volavit, ut ingens tempestas manibus vesica rapitur, et eiectae quassatae quercus aegrae.
Regina Phew-yoo et regina Pouf-fah trepidi et attoniti inter se inhaeserunt, tacitus timor in vultu principum sedit. Ille autem placidus, et pauca leni et stabili voce ad reginam et reginam locutus est.
Cum populus Go-Whizz de conatu suo rectorem suum occidere et quomodo litigatorem cognosceret, in ipso momento cultrum silicem ad percutiendum, occulte percussum ad pedes Ztwish-Ztwish mortui, emisit voce huzzas pro truculento. Go-Whizz magis timebatur quam amabatur etiam a suis.
Postulabat aliquot dies ad vicum Ventorum Eaters ut quiesceret et in dies singulos aspectum reciperet, post arcanam Go-Whizz mortem; sed, suo evanescente evanuit omnis oppositionis regulae princeps Ztwish-Ztwish.
Firmiter enim credebat populus ultrices aeris esse, qui litigiosos ense tetigisset, cum manum contra rectorem levasset.
Haud equidem tibi dicam gratiam praecipuam mihi nullam esse. Nulla dona nimis pulchra aut nimis pretiosa mihi offerenda erant. Quod vero ab omnibus recusabam, tantum videbatur eius erga me confirmatio.
Sed quomodo potui, quomodo ausus sum negare donum manus pulcherrimae reginae Pouf-fah?
Facere hoc esset omnia quae feci, Ztwish-Ztwish inimicum meum facere, amorem in odium, fidem in suspicionem mutare, fortasse mortem meam scribere suadent.
Unum mihi reliquum fuit ut persequar. Fugiat id et!
Fugiendum quoque illico erit, antequam fiducia principis amisero. Primus actus Ztwish-Ztwish unus post liberationem e ferro silicis caedis Go-Whizz erat, mihi parvum instrumentum cum puncto invisibili restituturus erat.
Quo facto atrox videbatur ab eius mente sublatum. iterum factus est. Reversoque foelicitate ac contento, vehementior adhuc cupiditas venit ad nuptias maturandas cum reginae Pouf-fah.
Cautissime hanc et illam excusationem feci, ut tempus colligendi cogitationes meas et certum aliquod consilium evadendi capiendi cognoscerem, aut mortem aut deteriorem mortem, incarcerationem donec consentirem tradere. omnes ventorum Eedores insulam exeundi cupiunt, meque, quantum natura patiatur, ex eorum gente fieri spondeo.
Cautus eram, suspiciones excusationesque meae.
Prima probatio est, ut invenias imperatum datum esse ut piscium copiam intercludat.
Regina Phew-yoo veritus est ne, quamdiu mihi permissum est, omnes cibos solidos habere volebam, non satis macie contenta aere victu, et ideo non satisfecit ut domi meae apud illos de cetero ponerem. vitae meae.
Proximum est, ut mihi contingat, ut ostrearum et concharum mearum copia dimidia iussu Phew-yoo redacta sit. Hoc intelligitur, cede vel fame!
Percussit me sicut fulmen e caelo sereno!
Sed talis semper fuit ictus, qui me in omni vita ad tranquillitatem, velocem, ac prudentem excitavit.
Iam non haesitabam. Consilium meum uno momento perfectum est. Cum nox advenit, propere paucas ad naviganti lineas contorsit herum, fatum narrans venturum, iubensque paucos fidos armare viros ac properare ad opem. Hoc ligavi ad tortam dilecti et fidelis mei Bulgeri. Blanditiis texit manum, et amplexa tenebam illico dum lachrymis ardentibus et ieiunabat. Tum molliter ostium hospitii mei Bamboo aperui.
Nox erat clara et gloriosa. “Abe, mi Bulger dilecte!” Susurrans, procumbens et presso tandem ore labra sericis auribus et tereti capite. “Ad navem! Discedite!” Constitit, vultumque meum inspexit, ac si diceret: Heu heu, heu, heu minus, intelligo! Et auferetur quasi ventus. ilico illum sequor ut longo et valido currendo vinculo. Et tunc abiit!
Postridie mane, in stuporem meum, certior factus sum omnes apparatum nuptiarum principissae Pouf-fah et “parvulum per omnem hominem” confectum esse, et postridie postridie incipere convivium ac iocum.
Hoc nuntium, ut erat insuetum, summa tranquillitate accepi. Suspicionem plane omnem expoliavi mea apparenti satisfactione cum prospectu fiendi gener magni principis Ztwish-Ztwish. Loculos meos quaerebam pro ornamentis ad lucem et aeream Pouf-fah tribuendam.
Regina Phew-yoo non visibilis erat. Tanta laetitia cordis matris fuerat, ut in momento infirmitatis nimis avide divitum, sed pestilentis aestus, et horribili dyspepsiae impetu laborabat.
Hoc mihi felicissimum fuit, nam certo certo habeo reginam Phew-yoo nunquam consensisse ut me in mea illa nocte redirem permitteret. Nunc unum restat ut facerem, et id peterem in longinquam oram maritimam, ubi navem reliqueram et remigem.
Satus etiam ipsa nocte. Cum infausta fortuna esset, dux Ztwish-Ztwish animadvertens iucunde vehemens zephyros flare coepisse, quasi praeliminares epulas circa solis occasum habere coepisset.
Invitatus sum ad convivium.
Non ausi abnuere, cum laetis cantoribus profectus sum, nec me solum defatigavi, ut me invisibili cibo replerem furibunda conatu, sed media fere nocte, antequam villa quiesceret, omnes fores occlusisse videbantur, ac fenestrae habitationis suae. Sed tamen tumultus Ventorum Eedentium fortuna mihi fuit. Ibant cubitum ita multis et profunde cordis haustibus exsatiati, et favonio vento implentes, ut quasi tigna dormirent, si me globulos ligno solido comparare licuerit.
Exspectavi donec interiisset strepitus vocum, ut ultima turba rostri dirupta, et ventus solitarius comestores per plateas dispersus, singillatim in bamboorum habitacula disparuit.
Relinquens ostium intus affixum, leviter per fenestram provolavi, et tectus umbrarum profundarum iter ad urbis extremam latuit. Hic in currendum acutum fregi, nam plurimum haberem sex horarum initium Ventorum Eatentium et longe minus. Nam , ut ante dixi , phantasmata volitant , cum in jejunio, et etiam cum bene satur, pedis velocissimi sunt, praesertim si quievit aer, ne progressum impediat.
Ego vero valde festinavi propositum me tam bene usui meo facere, ut non posset me consequi.
Ad horrorem meum, postquam circa horam currendum est animadverti pedes meos lassescere incipientes.
Hoc atrox mihi ictus fuit. Parumper haesitavi semianimis, ubi essem, quo properarem, et tanti periculi impendentis. Nec mora, res mihi facta est.
Ego naufragio mei prioris fui. Longa mensium piscium victu eripuerat nervos meos mirae illae virium et elasticitatis, quae olim superbiam ac praecipuam in periculis periculi.
Fragili iam crevi, iam crura sub me flectuntur.
Tardior et tardior gressum meam crevit. Visum est cor intumescere et ipsum vitae halitum excludere.
Ego semper elaboravi summo studio persequentium fugiendi, quorum sonitus dimidium mihi videbatur languide sonare procul.
Sed natura non faceret!
Commota sum, titubavi, substiti, cecidi!
Quam diu ibi iacebam nescio. Sed cum ad me venissem, plane sentirem illam aeris mutationem, quae venturi diei narrat. De torrente incidit in aurem meam. Corpus traxi traiecto ad sonum. Alta trahere ad frigus, aqua limpida de torrente me aliquantum refecit. Assurgere conatus sum; sed, o nova spe deminuta, ut invenirem articulos meos in terra iacentes, detectos, etiam male vestitos, dormientem, nam unam partem vestimenti mei remansi pendentem in fenestri thalami mei. Castellum, ad quietandam suspicionem, quae oriretur ex servorum animis.
Cogitationes autem domus maioris Baronise, mitis Baronissae, matris meae, dilecti mei Bulgeri, volitaverunt per pectus meum febriculatum, et instigavit me ut plus laboraret ad pedes meos recuperandos et mortem evaderet de manu capitali. Ztwish-Ztwish’s irati homines, qui mox collisis, clivos et valles, ut erant spiritus, erant.
Gemitus elapsus labra dum surrexi ad pedes, sic ut mucrones in articulorum cultri sunt dolores quae per artus emissa sunt.
Sed conandum est ut sursum sit et absum, licet mihi labor mille atrox gemellis constaret.
Debeo caris domi impulsus, donec penitus contritus concidam, donec, tanquam percussa bellua, abreptus potestati standi, procumberem et procumberem et sectantium misericordia.
Tales erant cogitationes quae meum egenum nutantis cerebrum premebant.
Atrox mysterium, somnium cruciatus me gravavit.
Adhuc animus mihi erat. Viderem. Sentire potui. Audirem. Et cur non assurgo et progredior, et a certa morte me obversabar?
Talibus attonitus cogitationibus, nixus ad pedes, haesitans, emisso omni gradu gemitus!
Sed me ad opus pertraxeram, et trahebam me adhuc quodam insueta et occulta vi oppressam, quae omni lapillo saxi molem dabat, omnemque gyrum hiatu laxavi, cuius in margine aegra defixus sum. Metus aliquam in atram voraginem demitteret. Et tamen, o gaudium! paulatim membranae ab oculis defluebant, vis arcana e cerebro suo levavit. Sensi similior.
Clarius vidi. Firmior gressus meus. Nunc demum omnia bene me putavi!
Cum subito longa caerulea-viridia micabat per capita collium in longinquo orientale caelo. Mane erat signum!
Rursus genibus lapsi cum gemitu me decepi, stupefactus resurrexit, lente, lente, pressus, omne gradum cerebro calefacto quasi ictu mallei lacessens; sed usque in puram!
Horrendum tenaci quasi alicuius gigantis manus, palmam ferrei digitique ferrei, in ipsis meis visceribus posita. Putabam etiam nunc effugium meum notum esse inimicis meis, quod phantasma Ventus Eaters, retibus et fustibus armatus, e viis capitalis Ztwish-Ztwish vicus volitare, me vivum in pejorem mortem deportare praecepit, quam mors ipsa, seu me peremit, quia perfracta fidem et faciemque probitatis in fraudem dolisque meam pones, artus torpent, et parvae quae reliquerant vires eripiunt mihi.
Et usque in sæculum certavi, sicut erat in calice vini torpens. Celer! Nimium rapidus, qui series glaucis aurora dilatatur, et per matutinas umbras emissa diei orbis nuncius lucis huc illuc, nunc debilis et incertus, nunc validior et longius penetrabilis.
Vidi eos, et sentiebam, quia in terrore eorum visi sunt erga me emicare et percutere oculos meos conniventes, quasi pulsantes ad fenestras animae meae, et excitabant me ad movendum de morte nocumentum.
Ad breve tempus constiti tanquam aliquem cupidum et familiarem vocem in auribus meis sonantem.
Contigit.
Fuit mitis Baronissa, mater mea! Leniter, suaviter, suaviter, vox illa notissima fluitans in aere matutino iubente me cor capere, me nomine appellans sicut in diebus infantiae et dicens: “Infana mea! Meus puer! Fili mi! Amica mea! Excita te! Preme! Preme cito!” Et tunc corde tuli.
Fibulae tremendae pectori solvuntur custodia.
Vires reverti possem. Sed o tam lente, tam tarde! Tamen in reditu suo fuit tandem! Sentire possem pedes meos leviores fieri. Paene ad cursum gressum aliquo labore excitavi.
Die, speto, nunc omni momento vires novas mihi praebes, omnis motus calido sanguinis tinguendo ad digitos meos mittendo.
Sublata incantatio! iterum ipse fui!
Velocius et ocior gressum meum animavit, donec sicut in diebus antiquis volavi, cum facile omnes post me venientes reliqui!
Vix equidem sonitum fluctuum audirem in nivalibus arenis pulcherrimi portus, ubi mea bona navis iacebat.
In, semper et deinceps, nova et arcana viribus concito. Obstupui in factis meis. Paene timui, tam festinanter finiebam, ne rursus aliquis aeris daemon tangeret membra et cursum meum maneret.
Sed cor! Non audisti vocem profundam illam?
Caelum patet. Fieri non potest vox procellae.
Ha! Altius et clarius quam prius, raucus, humilis, murmurans, fremitus, fremens, alis excitatus aura fertur.
Perdita! Perdita! Perdita!
Clamor insequentium, vox hostilis.
Isti filii caeli sunt in via mea. Sequuntur me saltu et saltu. Quis furor est praecurrere eos. Sinite me ut homo moriar! En ut per campum vincti sunt!
Veloces et taciti sunt gressus eorum, phantasmata quae sunt!
Disvolvo, cado, voluto, circumvolvo, circumvolvo, in diro ambage!
Iamque super inermi corpus venit imber aculeis. Alti fremitus clamoribus auras implent, ac tempus in imbribus plagarum truculentissimum per ora et caput manusque pluunt.
Dum perseverent, vires crescere videntur.
Nam dolor, ante ac porta suscipit, nunc efficitur dolor. Lumen exit ex oculis meis, intumescit clausus sub hoc saevo hiatu.
Aures mille soni strepunt.
Meum cerebrum nutat, ego vado mori-
Cum, cor, iterum!
Hoc audire non potes! Aures tuae non noverunt! Sed mea do! Domine!
“Bulgaris cortex est et ego servatus sum! Velocius et velocius Ventorum edentes fustibus suis agunt.
Non exaudio. Non sentio nunc, nam propius ac propius est illa jucunda musica.
Hic est!
Iterum fortis sum. Exsurgo dimidium — labra moveo—loquor—clamo: “Cito, bone Bulger, vel omnia pereunt.” Unica aspectus formidolosa fortuna pusilli sui narrat ei omnia. Ululo irae, atris oculis flammam emittentes, Ventorum edentium se vestigiis inicit. Dentes eius acuti penetrant sicut acus!
Crack!
Dentes iterum iterumque per cutem Ventus emittit.
Crack! Crack!
Fustibus eorum inclinata cessant. Clamor horroris ascendit, quod quater bonus dentes Bulgeri calcaneum Ventriculi comedentis transfigit et corpus eius magna fama in tenues aerem mittit.
Vertunt; perculsa pavore frangunt; pro vita volant, fustibus abjectis, victimam deserentes. Plura videre non potui.
Nigrata est, rapuit me vertigo. Manus meas conabar tangere amantes Bulger, nam letum venisse putabam!
Cum vita reversus est, Bulger manus et os lingebat et gannit miserabiliter. Retem vacui domini membra roderat.
Cum clamore gaudii et lacrimarum rubigine, cepi fidelissimum, amans ad pectus meum.
Tum per colles volitant procul aequore clamor. Venerunt a meo velificante domino eiusque factione subsidio.
Respondere non potui. Sed Bulger caput levavit et paucas cortices acutas misit ut narraret ubi essemus.
Brevi media hora ad latus meum erant.
Contusi os et manus in aqua frigida abluta et aliquot offas vini deglutivi, satis valens sensi super pedes meos et pedetemptim progredior.
Bulger superbus ambulabat a latere meo, intermissa semper et subinde intueri me in facie, quod quaereret:
“Quomodo tecum agitur, parve magister?” Cum in navi, bono cibo confirmatus, et casulae meae commoditatibus elaboratus, non diu valetudinis mee recipiam. Post septimanam requiem precepi ancoram pensare et ad aquilonem vertere bone navis nostre caput, quia anxius eram valde anxius videre Baronem seniorem et mitem baronissam, matrem meam, et narrare omnia de mirabilibus que videram.
If you would like to learn to speak and read Latin using the acclaimed Ecce Romani series, consider enrolling in Apocatastasis Institute, where Latin is anything but dead!
CAPUT IV
Quaestio, quae nunc animum patris occupavit ad exclusiones omnium aliarum cogitationum, hanc magnam pecuniae summam collocare erat, ut, cum pervenisset ad annum vigesimum primum, satis magno fructui ad habitandum Baroni provideretur. Praesertim cum ad tam celebrem familiam quam nostram pertineat.
Ita se res habet, pater, hanc quaestionem depraedari tranquillitate animi permisit in tantum, ut sensim carnem amitteret.
Mater quoque eius miserabilem condicionem videns usque adeo anxiari et laborare coepit, ut ipsa quoque valde macer fieret. In carne enim sua minuebantur naturaliter, et paulatim vel nullo cibo suppeditabatur; vel, certe, non plus quam satis erat satisfacere Bulgeris et meis necessariis.
Unde servi coeperunt amittere carnem et tectum et foris; cum magno animo esse intermisso, equi iumentaque exiguis frumento pasti, quo fit, ut celeriter etiam labi incipiant.
Itaque admodum gravis visio crevit, ut miserum patrem et matrem in meris pellibus et ossibus redactis, meris raedarii et peditis umbris circumacta patria, quatuor equis traheretur, quorum ossa sub pellibus cum essent satis crepitantia. Coactus fueris aut tunditur in curriculo piger.
Bulger et ego solus pinguedinem nostram et bonos spiritus retinuit. Tandem intervenire decrevi et celerem finem huic rei miserandae statui. Exegi a seniore Barone promissionem sponsionis, quod mandassemus se ad amussim, et non obiiciebamus, quantumvis ferae vel irrationabiles sibi vel matri meae viderentur.
Tunc precepit ei ut sumeret aliquod bonum et sucosum cibum, et primo secederet et caperet sibi iucundam diu somnum, salutavi eum reverenter et dixi:
Baron, usque ad crastinum diem.
Vix ientaculum finieram cum fores apertae et senior Baron in cubiculum ambulabat.
Refectus multum aspexit. Color in maxillam rediit, fulgor ad oculum.
Erat jam alius homo.
Ecce, domine clementissime, incepi ei pergamenum tradere, index omnium notissimorum Almanachorum in terra nostra. Colloquium cum illis statim habes et ab illis emptionem ius praebet ut tempestatum praesagitiones praebeant anni futuri!
Senior Baron coepit expostulare. “Baron!,” ego duriter inspexi manum, “Verus eques non habet unum verbum dare.”
Ille tacuit et me pergere annuit.
Ita sum secutus.
“Reuerende parens, cum ab utroque hoc iure obtinueris, ad me redi.”
Paucis diebus pater munus suum perfecit.
Et intravit cameram meam, et dedit in manus meas concessiones necessarias ab omni almanac factore prenotato in terra.
Iterum imperavi ei se ipsum refocillare, ut bonam noctis quietem caperet et mane me videret.
Cum Bulgerus et ego rediens a prandio, senior Baron senior se obtulit ad fores mansionum mearum.
Vidit fortis et bene. Vultus iterum impleverat et gressus pristinam elasticitatem recuperaverat.
Iterum in manibus suis librum pergameni posui et dixi ei.
Per singulas almanach istius membranae contenta aequaliter et copiose sparge in paginas devotas mensibus Novembris, Decembri, Ianuario, et Februario.
Respexit ad me percunctando, et movere labia coeperunt.
“Domine illustrissime!” inquam, antequam sonus ex ore eius emanasset, “In familia nostra semper milites sine timore et sine opprobrio fuistis.” Tacitus inflexit sublimem formamque recessit.
Fortasse lector aliquantulum curiositatis scire potest contenta voluminis pergameni, quam in manibus baronis maioris hac occasione posui.
Si brevitas sit animus ingenii, facetus. Si rotundus, vestis veri, verax fuit. Hoc ut esse libuerit, verba quae in illo volumine pergameno exaravi stylo meo, haec leguntur.
“Omnes signa demonstrant frigidissimo hiemali.” “Indicae sunt hiemem venientem dimidio saeculo gravissimam fore.” “Omnes idem praesagiunt responsum, eximiae longitudinis hyemem et frigora amara.” “Prognosticatores peritissimi concordant in praedicando gradum temperaturae humilis raro in his latitudinibus perventum.” “De hoc tempore expecto insolitum frigus.” “Protege plantas.” “Nunc vide bene herbas tuas hiemales.” “Conserva eos ab extremo gelu.” “Duplici copia brumalis cibus.” “Nunc saevas nives expectamus procellas.” “Exspecta frigoris amarum in toto hoc mense.” “Praeparate rarissimas grandines procellas.” “Cavete de repentinis ac penetrabilibus Aquilonibus ventos.” “Domus pecudes conlaudantes per totum hoc mensem.” “Cavete a lethalibus blizzardis, venient rabie ruenti.” Paucis diebus absens pater meus domum rediit. Eius adventus mihi rite nuntiatus est a Bulgero, cui dixi: “Ite, bone Bulger, et baronem deduce ad cameram meam.”
Multis saltu et cortice ludibrio se circumscribit, et mox seniori barone cum iocunditate tam communi sibi serviendi more inauguravit.
Obedivi tibi, fili mi. Murmuravit senior baron cum grandi arcu in flexa.
“Salve!,” Respondi eum sedere rogans.
“Et nunc incertorum pedum meorum rector honorate, verba mea attende: negotium nostrum paene factum est. Paucis diebus confecta erit haec pecunia, quae tibi tantam sollicitudinem attulit, et cordis tui officia expilavit; atus, completus; et, quod melius est, tam feliciter investituram, ut patrem unius ditissimi filii in regno vocare valeas.
Audi, Baron. Ite nunc in primores mercatus terre et quemlibet furnum mercatorem sub stipulatione scriptionis ponite, ut tradat tibi in primo autumno omnes pelliculas, indutas, vestes, vel dorsa dominis, de quibus manutenebunt traditionem sub manibus eorum et sigillis.”
Vix labiis exciderant verba prius quam senior Baron e sella surrexerat meque ad pectus amore rapuit.
Permitte me hac nocte proficisci! “Exspecta Barone!” Dixi, ducens eum ad sellam suam et cogente leniter sedere. Exspecta, Baron; nonnihil tamen dicendum est. Cum perfeceris emptionem omnium pelliculorum, quae hoc anno exspectantur in Regnum, expende reliquam pecuniam in emendo omnibus lignis, carbo et gagatis invenis, non quod lucrum ex pauperis emolument. Graciles copia; sed ne alios iniquum in eum contrahendo, quod in prima tempestatum praedictione certe faciunt. “Ah, parve Baron!” pater, “quam cogitatione; non enim, ut dicis, pauperum humeris oneramus!
Tanta fuit diligentia qua pater meus consilia perfecit, ut uno mense totum opus macelli emissem ac vendidissem, parvo quidem progressu, sed satis amplo, ut me perquam pessime faceret dives.
Quod ita leniter et scite factum est, ut nemo callidam calliditatem umquam suspicaretur qua satis mihi ad iter faciendum divitias comparare potui, sicuti animus promptus erat, et scire me captum et teneri. Redemptis praedonibus avarissimis, nummulariis meis aurum satis esset ad redimendum me.
Post octavum annum expletum, inexstinguibili desiderio sum, ut statim ingrediendi ad perficienda diuturna consilia dilecta, longinquas terras, ab extraneis et curiosis hominibus habitatas, visitaret. Domus mea, lingua mea, populus meus multa me fœtebat, et circumdederat me.
In somnis ego navia pudens navigia pressi, iussa mea vociferans, placidum vela scopulum imminentem tempestatem creber. Transivi tempus meum a mane usque ad noctem, congruis articulis mercandi cum barbaris positis stipendiis, ut penetrare in interiora nunquam possem ab homine humano visitari, et ascendere flumina clausa a mundo incohata alatis nunciis. Mercatura et mercatura. Sed, quod mirum dictu, pater ad hoc adhortatus est, forte precibus matris meae, firmiter ac fortiter intendit in consilium abiturum domum.
Iuxta me destitutione fui. Oravi, obtestatus sum, minatus sum. Primum enim in vita mea—dolet enim me etiam nunc confiteri—cuiusdam incusavi autorum meorum contemptio.
Bulger, post aliquot dies res perspectata, conclusionem habuit seniorem Baronem aliquo modo infelicitatis meae causa, et postulabat interdum severissimo meo imperio eum a vitulis maioris dentes cohibere. Tibiis Baronis, ut ex mea diaetas post aliquod turbidum colloquium egrederetur.
“Quid!” exclamavi voce tremens maerorque, “Ego magna pereo munera, quibus me natura dedit, muris oppidi huius saeptus, cuius rixis fora amplissima sunt, quorum numquam homines testantur. Quid magnificentius quam regia turma equitum transitus? Non oportet, non erit. Tute dixisti, me non vulgarem esse puerum, ut pila et cacumine delectetur, et picturis excipiatur libris.
Sed senior Baron induraverat cor suum, et omnis oracio mea incassum erat.
Et tamen non desperavi in fine potiri.
Tandem aqua iugi stillicidio abstraxit petram. Constitui nunc animum meum Baronem seniorem movere ut acquiescendum in consilio meo relinquendi domum, conferendo ad rationem prorsus diversam. Dixi egomet mihi.
“Puer me esse vult: unus ero!” Statimque in oppido omni pernicioso scelesto amicos facere institui.
Non una iuvenilis curas meas ne-do-bene fugit.
Quo magis vehemens, strenuus et infatigabilis suae mali potentiae, eo arctius involvi affectibus meis.
Haec mihi de cinereis aurora roscida vesper Concurritur, comitesque mei comitantur in arcem. Me ducem colebant, et praeceptis meis obsequens obtemperabant, ac si alicuius dominii super eos haberem.
Senior Baron vidit glomeratam nubem et intendit caput quasi ad occurrendum tempestati meliori casu resistendi.
Ibi convivio accessit, electissima Burgundia subductus repertus est et utres communi claviculis referti. An senior Baron senior cum accipitribus amicis in campis ad iudicium venit, id solum deprehensos ita fuisse demersos ut cucullo remoto stolide placide sederent. Dicatur coquus hospites expectari et cavendum esse ut globuli pulmenti sui extra delicati, seniori Baronis horrori, in centro cuiusque globuli cerasi inveniretur.
Unus ex coadjutoribus meis satis ausum fuit cistam Baronis senioris surripiere et eam pipere implere. Consequens cogitari potest. Alius bene curavit ut omnes pyxides fomes infunderent aquam coram invitantibus ad fistulas. Cum a mensa surgere conaretur, passim queue dorsum cathedrae secure reperiretur alligata.
Una mearum rerum gestarum me in prima statione scalae constituo et, “Pontem teneo ut olim Horatius Cocles,” mea effera cohors duorum duodenarum iuvenum barbarorum per scalas ruentium clamoribus, clamoribus, vocibusque quae haberet. Cui umquam immanium verarum turbae fidem visitavi, dum ego, cum ligneo sabre, fustibus tundendo, interdum nimis audacter adolescentulus in articulos irruens, et ad calcem scalae Bulgeris infinito ludibrio mitto. Ut semper adsensum in acie esse et de virtute gloriantem.
Tandem cum magno gaudio meo animadverti, quod maior Baron maior deditionis signa ferebat.
Ego quasi prudens imperator omnes in ipsa acie impetum feci.
Futurum esse ut vulpes postridie venaretur. Unam ex meis legatis fidelissimis mandavi ut canes cibos omnes crudos deglutirent, circa horam ante initium.
Alios denos, velocissimos ac dicaces, decem principes medicos et chirurgos oppidi et vicinitatis eius domos misi, cum isdem mandatis, ut singulos, feminas, puer; violenter egrotante manerio fuerat, et maxime festinandum est ad uenturam cum medicinis pectoribus, ut pestilentia reprimatur.
Eodem fere momento decem doctores in atrium incurrerunt, solum ut Seniorem Baronem et amicos suos in suggestu congreges invenirent, et de insolitis canum actionibus sibila consultatione tenentes. Irati Galeni discipuli pro animalibus pauperibus praescribere noluerunt, et bene repletis holsteriis in crura involaverunt.
Interea non eram otiosus.
Ad ungues scoriae vel plurium volatilium Baronum senioris ligavi quamdam fuzeam inventionis meae, ita inflammabilem, ut levissima frictio exardesceret, et tunc in campis et hortis adiacentis resolutos converti domus praetorium.
Tota aestas occupati erant et laetati sunt in spe boni temporis scabendi, inter folia arida et stipulam camporum patentium.
Per hoc tempus venatores canes nonnihil e stupore excitando successerant, cum clamor, “Ignis! Ignis!” Ascendit. Venaticus raptim desiluit et insana ruunt aqualis hydrias iunctaque ministris.
Sedebam placide in conclavi meo, cum Bulgerus ad latus meum, cum tumultus sublatus est.
Senior Baron in primis inclinabat in mentem, quod, licet mea opera manifesta esset in fabrica mali, quod in edacitate canum consistebat, et decem doctores ad manerium vocato in venatione anseris feri, igne tamen erumpente. In proximis hortis et agris nihil ad rem pertinens. Reditus vir venerabilis Dominici Galli senis, qui vel nimis imbellis vel nimis piger fuerat, ut fuzees unguibus adnexis exploderet, rem tamen confecit.
Maioris Baronis animus iam claruit quisnam facinus conceperit in quo tam ignari conscii eius miseris avibus facti sunt.
Illa nocte Bulger et levibus cordibus cubitum ivi.
Senior Baron tandem consensit, ut primo proficiscamur ad quaerendum peregrinos casus inter curiosos populos longinquarum terrarum.
If you would like to learn to speak and read Latin using the acclaimed Ecce Romani series, consider enrolling in Apocatastasis Institute, where Latin is anything but dead!
CAPUT III.
Hic manus tremit, et stylo titubans atramentum fluit.
Quas res gestas profiteor, Lector mihi pro certo assentior, cum considerans maxime interesting meae vitae alienae ac variae. Forsitan mihi studium dicat; Nam, Lector benevole, unum ex his “quaedam eventa” supra citata non minoris momenti evenit quam nativitas mea in hunc magnificum et pulcherrimum mundum, quem mundum mirabilibus et mirabilioribus, sicut tu, plenum esse probavit. Videbunt ut ego pergam cum mea fabula.
Aestate natus sum. Nox erat tempus.
Milia per cunabula miselli Scintillata, parva, inops, argillae gleba; sed clarior omnibus, ut purpurea taeda in sethera flammea, Sirius, caniculae stella, super me effulsit!
Ad coelum aspiciens pater subridens, murmurat: «Parve peregrine, canum semper eris amator. Risus erit illis laetitia, musica verba tua, et in aliqua bestia quadrupedia generis sui, optimum, fidelissimum, amicum tuum invenies.
Quasi in verbis patris mei ipsum veritatis pressum poneret, eo ipso momento clamor matris canis in contiguo cubiculo auditus est et unus e regiae familiae Chew-lâ-â in meam praesentiam accurrit cum calatho parvo catuli. Pater meus viminea cunabula noviter advenientis familiae ridens rapuit eamque ad me clamabat;
Elige, parve baro, amicum et socium elige tibi. Manum meam parvulam porrigi parvulam et in una cum maximo capite recumbens. “Ha! ha!” risit pater, “Bone te, parve baro, elegisti, cui tu tantum cerebrum elegisti, ut bene torvum caput.”
Et cum ad luctandum cum illo verbo infantulus lingua mea venit, tortum est in “Bulger.” Sicque Bulger et eodem fere momento in vitae itinere profectus sum! Postera die pater patefecit aquas nocte recedere coepisse, et prospiciens ab excelso domicilio nostro, vidit in medio satis amplae insulae stetisse. Pater meus post prandium, secundum morem patriae, duos Chew-lô regi calceos ligneos ligneos, quibus omnes canorum scularium usos erant, in superficie molli luto movere conabantur, imposuit inundatio.
Hi calcei lignei perquam leves sunt, quamquam tam longi et tam lati quam calcei nivei sunt. Expolitione pedum, velatos perlabier in lutum, quod natura terrae est pinguissimum, eadem celeritate qua currit ad calceos nivis.
Post aliquot horarum excursus in montem et descendentem, pater meus cum hac mirae intelligentiae particula rediit, scilicet, quod proculdubio habitatio eorum, ante descensum aquarum in stagno posita; sed paulatim, cum recessissent aquae, factam esse insulam, quae paulo post in peninsulam fuerat, quae rursus adhuc demersa aquarum in verticem montis conversa erat. Leniter acclivis lateribus ut, referens matri meae, pereuntem diem neque dicere posset, si natus esset in lacu, in insula, in paeninsula, an in summo monte, factum esse. Quod eum gravissime angebat, nam, ut omnes eius familiae sodales, summa rerum memorandarum summa diligentia usque ad minutissimas rerum gestarum fastus summa cum diligentia sumpsit.
Dissimilis plerisque infantibus, qui primum dimidium annum transire contenti videntur, aut vitae suae edentes, dormientes et clamantes, ab ipso exordio praecocentiam mirabilem prae se ferunt.
Cum paucae tantum hebdomades, quamvis loqui non possem, sibilo tamen didicerant Bulgerum, cuius progressus in animo et corpore etiam gressum meam tenere visus est, et qui plurimam aetatem aspiciens in puerilem vultum transiit. Quod significat, “O, gaudebo, cum ista lingula soluta est, ut me vocas Bulgerum et iubeas me facere voluntatem tuam.”
Nec mora.
Illud unum, quod in hac aetate vitae meae mihi gratissimum gaudium dedit, lux erat.
Fui intus fores morosus, morosus, iracundus, sed sub divo semel emissus, tota natura mutatur. Bibi mollem et mollem acrem vigorem et oblectamentum patris mei delectantis. Facies mea clara est, oculi mei de valle ad collem, a summo usque ad celum gradiebantur.
In tantam ecstasim voluptatis me hoc conspectus mundi magni proiecit, quod mater mea anxia facta est, ne praevideret aliquod magnum malum mihi evenire.
Sed magnificus baro tantum risit. “Nihil timeas, uxor, solum significat quod intra caputculum illud miro modo activum animum prolis mensibus habitare.”
Quotiens Bulgerum dominum suum laetis vocibus ad aspectum mundi pulchri clamantis audiebat, certo vehemens latratu correptus erat, in quo circum me evagabatur cum asperrimis et profusissimis sympathiae manifestationibus.
Sine dubio mira inter nos fuit dilectionis vinculum.
Matris meae paene horrorem dixeram, ego quadam die cum mecum in brachiis suis in latis verandis ambularet, quae aedes Chewchewlô cingebat, me ex brachiis iactare conatus sum, Germanice clamans: Los! Los! Dimitte me! Sine me!
Habui usque ad id tempus, ut videtur, plus studii fuisse in lingua mea regiae nutricis Chewlae molli et canora, in qua facillime me intellegere potui. Circa hoc tempus accidit mihi, quod, licet non effecit, valde festinavit emissio parentis continentiam, tam ardenter desideratam, tam a Bulgero quam a me, nam ab ipso ingressu in hunc mundum aliquid mihi dixit me esse. Puer clarus debet esse, non mera et praecocia iuventus, qui a parentibus in coetu socialium adhibitus est ad portandos homines iam in pauperes spirituum, ascendendo super sellam vel mensam et versus declamando, parrotsos, cum dimidia duodecim lignea, hiulca gestus; sed verus heros, verus viator, non formidans tempestatem, feram, saevum, barbarum, ut faceret, quod vellet.
Solebat matris meae in auram diei sedere mecum in latis verandis, dum patris mei tibialia arridebat; Nam, licet generosa, ita consueverat, cum puella in omnibus rebus Germanicis parsimoniam exerceret, ut nunc, quamvis verae baronis uxor facta esset, non posset in illis bonis rebus agendarum delectationem praetermittere vias.
Sicque patrem meum multis pfennigibus servavit, quod vir bonus pauperibus dignis largitus est, et bonis onustus ad sepulchrum descendit. Tali tempore subito Sternutatio matris rapuit, et infandum horrorem e manibus emisit. Decidi, decidi, lutum molle feriens, et visu evanescens.
Misera quasi plumbum ad solum cecidit.
Adstitit ei proceras ad pedes stabantque pedesque, fugitque virilem genae color.
Sed Chew-lô, qui ad patrem feliciter salutabat, risit.
“Agnus barbarus!” fremebat magnus baro, “Nisi despicis lachrymas patris, angorem matris? Ex te. Utinam nunquam regnum tuum intrassem in coelum! Chew-lô ne verbum quidem. Conversus imperioso more ac iure regio in turbam clientium manum quassat.
Citius quam cogitatio Sutulae canororum cohors ad calceos ligneos prosiluit.
Ite, procul, iaculantes sicut nigrae in ala vespertiliones.
Baro videbat in tremendo maerore emissum iudicium melius elabi, et vultu pallente caputque inclinatum stabat languida forma coniugis.
Sensit, sciebat, praesentiam suam apud Melodios Snutores hoc momento solum perturbare, impedire progressum, ac fortasse ita confundere, ut frustra omnis conatus esset. Illi ab infantia ita consueverunt ligneos illos calceos ingentes gestare, ut in hoc luto perfidiae versarentur, ut, si fieri posset, manus humanas filium ad bracchia restitueret, id facerent.
Itaque pauca adhortatus ad aurem matris fatur, et instar statuae stare pergit, voltu melodiae snuculorum longis scriniis defixit, dum circumvoluti cacumen montis locum obtineret, judicabant, interissem.
Luce lato, ligneo scopulo armato, armisque obscuris surrexerunt, et mira subtilitate ac constantia ceciderunt, notis musicis sternutationis commorantes; nunc mollis et humilis, nunc erumpens in modum truculenti ac putrefactus.
Descende! Descende! Descende!
Et tamen frustra elaboraverunt!
Nullum ibi erat indicium miserae moeroris aegrae.
Sed cor!
Quid est clamor iste?
Non est humanus!
Nullus; est enim cortex Bulgeri, vel potius latrantium Bulgeri est.
Nemo satis erat mente et corde ad capiendum sensum illius miselli latrantis.
Chew-lô vidit suos stantem in scopis innixum, oculis dubiis et haesitationibus.
Rex tacuit.
Erat baro ille magnus, qui loquebatur;
“O ne des! Mea vita, opes, omnia tua sunt bona, bona Chew-Chew.
Sternumenta appellatio.
Iterum clamor Bulgerorum sublatus est, et hoc tempore rex eam exaudivit.
Famulus regis videns nutum, et festinans ad pedes canis ligneos calices ligandos, in superficie luto solutus est. Quid est homo intelligentia gloriata?
Erant decem passus vel amplius ab eo loco ubi disparui.
Gannita, latratu, et ploro per vices, mi Bulger, properavit ad eum locum, quo evagatus odor narravit carissimum dominum suum descendisse. Iterum canororum snuariorum cohors renovato vigore laboratur, scopae albae miro opere fulgentes contra atram caeni nigredinem.
Bulger eos magnis et laetis latratibus hortabatur.
Subito serenus, tinnitus, canorus “rumdere” aerem discidit.
Me viderant!
Rara providentia per unum mensem, una manu nares clauseram priusquam ad lutum perveniam, et sic pulmonem a repletione servaverim. Sed quam inutilis fuisset haec cautio, nisi bulger meus fidelis subveniret!
Nunc gaudens modum non noverat.
Putabam me subridentem veteris baronis lacrimosa maxillam prehendi, dum puer ad verandam ferebatur, animati massae terrae magis quam alia re, nam me aerem recreaverat. Oculi mei non modo aperti erant, sed solum in toto corpore mundo.
Convulsa mater mea me pressit pectore pectus, et equidem caeno pressisse caput et ora, ora, ni latam suspectam vidissem baro palmam; dum matris cor se verbis effundit. Pelves paucae aquae calidae, et ego ipse iterum.
Imo numquam ipse iterum fui. Balneum meum in luto calido Lâ-aah-chew-lâ maximam mihi mutationem fecit; incrementum corporis mei compressit et omnes vires meas in caput et cerebrum convertit.
Caput meum in uno brevi mense fere magnitudine duplicatum.
Infans vultus vultusque meus recessit!
Et prius alia luna impleverat cornua sua: Crevi mirandum!
Non solum magnitudine capitis mei aliquid praeclarum fuit, sed etiam ex oculis mirificam intelligentiam eluxit.
Mulieres pauperculae de Lâ-aah-chew-lâ ante me oraverunt quasi ens essem ab alio mundo, et deinde frontibus percutientes matri meae appropinquaverunt et susurrabant:
“Gracissime Magnus Spiritus Chew-lâ-â-â-â-â-â erravit et duas animas ibi pro una posuit!”
Et tunc decora corpora inclinaverunt donec frontes matris meae tangebant pedes et recesserunt retro exeuntis sicut dominae curiae optimae, unusquisque digitum suum ad me adaequans et oculos suos per ianuam evanuit aperiens.
Tota res adeo deridiculo erat, ut in risus clamorem erumperet.
Quo audito, miserae bestiae inter se praecipites ruebant, insano conatu, ut extra domum exirent, stridentibus in summa vocibus;
“Serva nos! Salva nos! Llle nos fascinabit!
“Parvus baro!” Pater meus irae voce subsannans dixit, “Dominas regis Chew-chew-lô’s aulam non terrere!”
Chew-pa! Chew-pa! (Idiotae! Idiotae!) Respiciebam e tabula mea, in qua exemplum arithmeticae faciebam, nam figurarum valde cupiebam. Nam pater meus iam me adiectionem docebat, ostendens mihi quam vilia globuli vitrei pro ebore pretioso mercari, et dividendo, auferendo nonaginta cents de quolibet dollario quod feci. Multo ante quam legere aut scribere potui, epistolas plurium linguarum noui nominatim, nec verbum ullum exarare potui, quod nullas in ea litteras taceret. Nemo miris artibus magis delectabatur quam Bulger.
Is suapte natura videbatur scire parvum dominum suum non esse vulgarem hominem, et eum honoratum esse. Nunc valedicere Landam La-aah-chew-lâ et Sut.
Rex Chew-chew-lô cum valida manu clientium nos ad suum fines comitatur, sylvas canoras masticando ruminando resonant. Super humeros baronum veterum stans, ultimum vale eos vibravi ad quod tam perfecto turbine Chew-chew-â responderunt quod Bulgerus satis jucunde ululaverat.
Quilibet praecipuus honor domino suo semper fuit ei materia personalis. Senior baro ulterius penetrare in cor Africae destinaverat; sed plane, tam mirabile mentis meae incrementum, ut a mane usque ad noctem animum suum occupaverit. Conatus est hoc a me celare; sed omnes inaniter.
Priusquam biennium essem, cerebrum meum adeo grave erat ut mater mea in plantas calceamentorum meorum suere plumbeos, ut me rectum finem sursum teneret, et tamen in hac cautione saepe stans inveniebam. Caput meum difficiles difficultates mathematicas operando utendo digitos meos, sicut Sinenses faciunt machinas numerandas.
Primum quod pater meus domum attigit, me ad phrenologum duceret ut chartulam capitis mei haberem. Examen fuit unum mensem.
Tandem, chartula completa, repertum est me habere triginta duas labeculas distinctas.
Bene intellegitur etiam!
Statutum est igitur statim instituisse tutores duos et triginta doctos, ut quisque paedagogus habeat singulas personas gibba, et operam navare, ut si cornu sit crescat.
Pater meus decrevit nihil omittere, ut meae mentis vires usque ad ultimum evolveret. Nihil dixi aut ad consilium aut contra.
In uno brevi anno didici omnia, quae me docere possent triginta duos paedagogos, et, quod plus est, unumquodque eorum quinquaginta docuissem, quae ante non cognoveram, et quae peregrinando in exteris regionibus didiceram. cum parentibus meis.
Tutores triginta duos uno mane cum magna admiratione eorum totum functus sum.
Senior baro ad suggestionem meam nunc misit libellum cuilibet tutori pro servitiis sibi per me redditis.
Quisque tutor solvere noluit.
Senior baro, meo suggestione, nunc fecit processum juris unicuique eorum serviendum.
Curia, audito testimonio meo, sententiam reddidit, quae quinque millia paginarum chartarum legalium operiebat, et totam hebdomadem ad legendum requirebat, in qua singula, quae singulis triginta et duobus paedagogis docuerat, mirum in modum erat et peculiare, ut in oculo legis saltem centum dollariorum valebat. Qui rogationem cuiusque paedagogi fecit ad quinque milia dollariorum, vel omnium centum sexaginta milia dollariorum.
Curia deinde per annum dimittitur, omnes tres iudices mente et corpore ita fatigati ut duodecim mensibus reliquis egent antequam aliud negotium suscipiant.
If you would like to learn to speak and read Latin using the acclaimed Ecce Romani series, consider enrolling in Apocatastasis Institute, where Latin is anything but dead!
Praefatio
The following stories hail from the pen of Ingersoll Lockwood (1841—1918), an American barrister of the late 19th Century. These travels and adventures were published right in the middle of a remarkable period of English letters. For a generation before the 1889 release of Lockwood’s first Trump installment, and continuing from strength to strength for another generation afterwards, these stories were part of the burgeoning collections of children’s and fantasy fiction which was received with such interest at the time.
But time and fame are fickle, and poor Baron Trump was soon forgotten, despite all his marvelous journeys. It was not until there was a real Barron Trump living lately in the White House that Lockwood’s stories were rediscovered. (Fickle, it turns out, is not always a bad thing!)
And while the coincidences between the fleshly Barron Trump and his inky double gave rise to all sorts of jabber about time traveling orange tycoons (perhaps playing 5D chess in transit), we have an even better time travel for you: journey with little Baron Trump in Latin! No matter how old it is, literature is always a living thing. It is a delight to welcome back into the imagination not only young Mr. Trump and Bulger, but also to contribute to the growing corpus of new and republished Latin literature.
John Coleman
CAPUT I.
Brevis relatio cuiusdam parvi baronum maiorum celeberrimi, qui “Eques Inermem (literally, armless)” vocatur. Mira eius fortitudo et fortitudo. Quam secutus est Cordis Leonis ad Orientem. Res egregie gestae in campo sub Ioppe moenibus. Eius matrimonium in praesentia Saladini et Cordis Leonis.
Venio ex una ex vetustissimis et honestissimis Germaniae septentrionalibus familiis, virtute et amore periculi clarus.
Unus antecessorum meorum, cum viginti intrasset, uno mane audiverat in mensa patris sui, magnum regem Angliae Cœur de Lion exercitum contra infideles ducturum esse.
“Miserere parens,” adulescens e sede evigilans, oculi ardentes, genae ardentes, “Adiungam Peregrinus et auxilium in hostium sanctae religionis interitum?” “Heu miser puer!” respondit pater, miserata iuventutis intuitu, qui per novum quendam naturae lusum sine armis natus, « non es destinatus ad gravissimas pugnas, quales exspectant patruelem nostrum Cœur de Leonem. Omnia ensem gerendi ratio detinet, lancea cubile.
“Oportet homicidium deponere corpus tuum inermum ante cimeterium miserorum Moslemi elevatum! Fili carissime, ab animo talia cogita, et te ad poemata et philosophiam converte, novo generi nomen tuum eruditione addes. “Immo vero clemens parens, exaudi me!” diserto iuvenem ocello hortatus est: “Vera, arma mihi natura negavit, at illa non fuit tam crudelis quam credi posset, in ima membro vires gigas ad recompensationem dedit.
Non meministi quo tandem mense aprum uno ictu e planta venantis percussi? “Faciam,” subridens truci sene baro, “sed—” “Ignosce pater egregius iuveni interruptio venit, “Ibo in pugnam duplicem armatum, cuivis enim strepitori figam ensem et vae Mussulmano, qui me in acie audet occurrere.
“Ite ergo, fili mi!” Clamavit senex baro, ut lachrymae pictae manant genae, “Ite, iunge patruelem nostrum Cœur de Lion, et si tu inermis resistas incredulorum furorem, adjicietur alia gloria BUCINUM nomine; et in hac avita sede pendebit effigiem equitis inermi, cui mirantibus ocellis in aevum recumbent amatores fortium factorum.
Gaudium proavi mei nullum modum cognovi.
Vix moratus, ut ad iter opus faciendum appararet, cum nonnullis fidelibus stipatoribus, ab castelli navale plausibus evectus inter millia pulchrarum virginum, quae ex vicina civitate convenerant, ad Deum inermem equitem properat.
Non nisi egregium illud sub Ioppe moenibus dimicatum est, quod antecessor meus occasionem praebendae fortitudinis, eximiae virtutis, et impetus impetus inexsuperabilis.
Non unus, non quinque, non decem miles gregarius ausi sunt armati equitis.
Totae turmae expavescebant ante hunc arcanum ultorem iniuriarum Christianae, qui sine manibus Moslemi milites perculit, ut granum ante flatum cadit.
Iterum atque iterum, Saladinus florem suorum misit inermem equitem, cuius iam vires ac virtus nomen suum terrori militi superstitioso fecerat. Parum terribilem fatum illum exspectantem animadvertens,
Mahometanorum belligerem sublato cimeterium antecessorem meum rueret, cum uno ense armato ictu arma equitis inermis equi ferire pectus, deinde infideles proterere. morte provolutus humi.
Iam meridies erat.
In edito loco Saladinus, aestum pugnae spectans, ingentis exercitus florem stragem anxius oculis horrendam vidit.
Iam nomen, ordo, et natio iuvenum antecessoris mei Moslemi ducis innotuerunt.
“La, il la! Mahomed ul Becullah!” clamavit barbam gerens. Beatus vir qui potest vocare Christianum militem suum filium. Quot prophetae infantes hodie occiderunt?
“Sexcenti et quinquaginta novem” Saladinus resonavit, “et meridies est!” Cum nox accessisset, numerus ad mille et septem auctus fuerat.
Audito diro diei opere “Inermem equitis” Saladini magnum cor fudit, et tamen admirationem tantae sollertiae et fortitudinis retinere non potuit.
“Ite!” Clamavit magnanimus infidelis dux, “Ite, e familia formosae Kohilat ancillae meae, eam orbibus nigredinis nigris, florem gratiae ac florem reginae venustatis. Duc eam ad eques inermem, Saladino cum regia salutatione; virtus facit fratrem meum, Giaour, licet sit! Discedite!”
Cum speciosus Kohilât in conspectum adulescentis antecessoris mei ductus est, eique denuntiatum est Saladinum ei munera misisse, “Eques impotens,” salutationis regiae in signum reverentiae tam iuvenis. Et tamen tantae fortitudinis prima Christianae iuventutis cogitatio indignationem suam ab eius praesentia iactaret.
In illo autem momento, Kohilât oculos suos magnos et splendidos elevavit eosque plenos in facie adulescentis defixit.
Plus erat quam cor hominis stare posset.
Mota comitate ut de tentorio suo processit ad eam partem cum honore, et dixit:
“Kohilat, aliena te fata ad me misit. Magnus Saladinus nuntius mihi impertit scientiam bonitatis tuae, amabilitatis tuae, et mentis doctae, quae in suo thesauro jucundissimas imagines et utiles scientias continet. Docet me stas in directa propagine ab illa inclyta reginae terrae tuae Scheherezada, quae per mille et una noctes cogitationum Soldani Indiarum ita teneri ludibrio praeclari phantasiae tenuit. avertite eum a gravi ultionis consilio. Putasne, Kohilat, te posse oblivisci falsi dei tui et solum verum amare?”
“Ita, domine,” murmuravit mitis Kohilat, “Si ita est dominus meus.”
Risus increbruit formosam faciem juvenis antecessoris mei. Magis repugnare cupiebat in convertendo pulchram infidelem ad veram fidem, sed quamvis speciosam faciem diu et cuilibet subtilitatis signo scrutaretur, non tamen vidit.
Bene, Kohilat, dixit, et nunc responde mihi, et ex corde tuo loquere. Vis fieri uxor mea secundum ritus Ecclesiae Christianae et leges patriae meae?
Iterum pulcher Kohilât respondit:
“Ita, domine mi; si sic placet.”
Sequenti die induciae indictae sunt, et coram duobus magnis ducibus exercitus, Cœur de Lion et Saladino, ambo gloriosissimo comitatu circumventi, juvenis antecessor meus et princeps Kohilat in virum et uxorem conjuncti sunt. a regii confessoris “eques inerme,” supra circumfusam multitudinem eminens in lorica sua fulgenti loricae instar columnae argenti politae. Cum obviam prodiret lusca sponsa, anulo inter labra connubio obtentus, ingens ab utroque exercitu clamor ortus est.
Saladinus barbam permulsit. Cœur de Lion fecit signum crucis. Brevi semihora duces in castra redierant, bellumque atrociter exitio reparaverat.
Huic praeclari antecessoris mei, equitis inermi, cum Mahometani ancilla, possessionem meam prope Orientales phantasiae tribuo.
CAPUT II.
Senior baro incertus de loco certo nativitatis meae. Causae cur postea dabuntur. Parentes mei hoc tempore in Africam iter fecerunt. Senior Baronis mirabilis ascensus Montium Lunae. Miracula fugae nebulonis impenetrabilis. Ut efficitur. In terra Sut. Omnia quae ibi contigerunt. Qualiter canororum rex Snutores parentes meos in magno honore ad palatium suum deduxerunt, et quomodo ab eo habiti sunt.
Dum in mea potestate est, ut curiositati legentium indulgeam, in qua parte mundi sit, in qua tenebras primum vidi, nocte enim natus sum, tamen, quantum ad naturam statim in qua eram natus, nam dolor, possum plura facere quam verba patris mei hac de re interrogati repetere.
“Fili mi, si essem in lecto meo, tantum dicere possem te aut in medio genitum esse in magno lacu, aut in insula, aut in paeninsula, aut in summo monte altissimo, sicut saepe saepius. Explicavit tibi.“
Sufficiat ergo, lector benevole, in praesentia tibi certiorem facere, quod tempore nativitatis meae in Africa parentes mei proficiscerentur; Pater meus unum de mirabilibus gestis in monte ascensu, scilicet ascensu celsissimi Lunæ Montium, feliciter perfecit; duces eius cum maxime periculoso loco in ascensu deseruissent; sed sine illis profugisse, et post aliquot dies terribilem inopiam et famem et sitim adsumere; proprium aeris aliquantum altitudinis emensum, quod os faucesque musculi resoluti sunt. Infelix viator vel fame vel siti perit, ipso praesente fructu dulci et aqua frigida et limpida.
Ita materna, quae cum eo usque in montis partem instructa et certissima pedis steterat, iter facere perrexerunt, ut putabant, in vallem, de qua primogenita habebant, iter facere profectus.
Impetrabilis iam nebula eos claudit, et mox inermes et inermes vagantes se reperit.
Mane diei tertiae caligo etiam in crassitudine creverat, circum eas quasi pallium claudens, lucem diei fere praecluserat.
Palpando pater meus cum duobus iumentis quae sibi in ascensu partibus facilioribus ministraverant conveniebat. Quiete et incuriosi dulces et teneros frutices carpebant, quae in latere montis nascebantur.
Subito cogitatus ad patrem venit. Natum est ex ea desperatione quae hominem longum putat et durum antequam moriatur.
Sic enim cogitabat: Si haec animalia, si quando appetitus exigunt, saturitatem suam edant, ubinam sint, maximeque ubi se circumventum reperiant tam excellentibus pascuis, et, praeter ea, satis levantur ab omni labore. Sentiant tamen famem stimuli, vel potius dentem famis in visceribus suis, et cogitationes eorum statim revertantur ad domos, dominos, pabulos, et non perdent tempus profectionis ad villam ubi pertinent. Ad desperationis vigorem, pater raptim os suum osculum prensabat, ut nec pasci nec bibere posset, et eventus experimenti sui expectabat, anhelitus, propter lacrimas et gemitus miserae matris, cuius vis erat. Perculit ipsae animae refluxum ieiunium.
Post paucas horas animalia ad pedes stabant et valde laborabant, et in alia hora adeo invaluerat fames, ut cibos insanas molirentur, ut facile pater ex insidiosa linea, quam diligenter curaverat, cognosceret capitibus suis apponere.
Post horam quartam longum silentium fuit, per quod quidnam sequerentur, deliberare videbantur.
Quinta hora venit.
Mater infirma et lassa in ulnis patris quieverat. Subito constringebatur acies. Pater meus sensim dormientem excitavit, pauca susurrans solatii verba.
Iterum lineae contractae sunt.
Parentes mei iam pedibus erant in profundis inpenetrabilis nebulae prospiciens, quae eos circumvolvit et inter se etiam invisibiles fecit.
Hist! Bestiae iterum moventur! Subito impetu, quasi tandem rem aliquam, quae per aliquot horas mentes eorum solverant, bestiae, vehementibus narium stimulis, obnixi e vestigio, per virgulta coniciebant, et parentes obversabantur.
Constat plane inter conclusiones ingenio vel instinctu perductas, non enim semel distrahuntur aut subsistunt, nisi a patre cohibitus. Sicque cari parentes mei servati sunt! Totis eo die ac parte proximi premebantur.
Nebula tandem elevata est, et patuit illico patri meo quod, quamvis animalia ad habitacula humana ea regerent, tamen terra in cacumine montis iter profecturus non erat. Semita nunc tam perspicua facta est ut pater meus a duobus animalibus capistras tumultuosos removit eosque famem suam expleret, quod cum summa voluptate ageret, permisit. Mater adeo fessa fuit ut inertem procumberet. Reficiensque eam haustu fontis aquae et suco agrestis uvae, praeparato propere cubile mollia fronde, in quo tam longo fessumque cornipetu se iactare gaudebant.
Mox in altum et jucundissimum somnum inciderunt. Quamdiu in lecto frondoso iacebant, somno reficiendo involuti, nesciebant.
Longa certe hora fuit; nam cum evigilarent, stomachus fames rodebat. Libet statim colligere fructus, nisi auribus insolitis crepitibus repente salutares fuissent. Oculos terebant et se mutuo circumspiciebant, reputantes se ludibrium jucundi asini somnii.
Sed non; erant vigilantes et in plena possessione sensuum. Iterum audiuntur insoliti soni et hoc tempore propiores et clariores.
Oritur et lapsus, tumor et dein intermissio.
Soni sunt hinnuli et snappy sicut et in eis musica singularis est.
Propius propiusque veniunt. Maiore ac maiore crescunt. “Ferae?” susurrabant matrem meam medium inquirendo.
“Immo!” de ore patris mei cadit. “Non nisi homines ita ferae sint ut bestiarum nomen mereatur.”
“Hark iterum!” murmuravit mater mea.
Soni iam nullus error erat; nam, ut concentus plurium vocum, argutae et fistulae, altae et murmurantes, molles et canorae, asperae et gutturales, omnia tamen inconditam et agrestem quandam harmoniam, uno modo magnoque miscentes. Nunc demissa ac vix audita, nunc erumpente atrox ac velut ingruente vigore, cantores, ululatores, quidnamque essent, in vallem infra nos ferocem ac semianimem inordinate prosilire.
Homines erant habitu barbato, facies et fustibus pictis leviter per humeros tortis. Sive intermissa sive progressa, adhuc suum cantum incultum et arcanum, vertices, hiulcas et snappy pro toto orbe servaverunt sicut mille homines, qui ex mille capsulis emunctas modo hauserant.
“Serva me, vir!” exclamavit vultu pallida mater. “Ab his feris liberis silvae plectemur diris cruciatibus.” Risus tam mitis, et tamen tam placidus, ut lenitatem patris mei diffundi non possit.
“Numquam timete!” “scio,” inquit, “Quos quaesivi! Quod viator fortius et audacius quam me multis negatum est, sodali Trump familiae miro modo donatum est. Cum omnem Monarcham in Europam redimus, omnis erudita societas, numisma in pectore meo ligare festinabit, nam, cara uxor, vir tuus primus albus est in terram ingrediendi— “
“Ille—?” reboabat mater mea procumbens et apprehendens brachium viri sui.
“Melodious Sneezers!”
“Melodious Sneezers?” identidem mater aperitur ocello, et in omni sedet ludibrio pluma.
“Melo—“
Ipsa nihil sed porro. Infinito gaudio patris mei vehementissime sternutatio cecidit. In tam celeri successione fluit sternutatio, ut perquam minutivi machinam sub praeceps sonaret.
Tandem idoneum visum est transisse. Melo—, sed frustra; secundam syllabam attingere non poterat.
Et nunc ille vicissim, pater profectus est, lentus primo, sed ocius et ociusiens.
Mirum dictu sternutamentum mox cepit vias agrestium permixtasque penitus capere, invito conatu arcendo tempus coercere.
“Cogite ergo, cara uxor,” exclamat pater anhelans cum decuit, “Hos homines alienigenas in herbam inferiorem extensos esse “Snutores canoros”; eos non modo innoxios, sed modestos, mansuetosque ac placidos esse. Ne timeas eos! Fustibus suis solum ad ludum.” “Sed quid?” caute matrem meam rogat ne alius idoneus accipiat eam.
Responsum est, “Intelligo te.” “Audi. Scito, quod in hac valle et in majoribus infra, semper aerem myriadibus impletum super myriadibus insectorum infinitae magnitudinis; Solus microscopio validissimus probationem praebere potest ad conspectum eorum exsistentiae suae. Hic enim titillari sensus quos tu et ego innumeros aetatibus isti pacifici barbari subiectae sunt.
Rursum miserae parens meus cecidit sternutatio regularis et canorae clausulae, sursum et deorsum, altae et argutae, nunc celeriter et ocius, nunc tardus et tardius usque ad silentium.
“Sicut expertus sum,” inquit pater, “dum sternutationis tam facilem quam respirationem reddidit, ususque eventus, quos vitari non posse mox cernebant, non segniter deponere solitae naturae liberi erant. loquela et littera loqui per sternutatio “
“Sternumentum est apud eos tot intonationes, tot inflexiones, ut omnes necessarios sensus sensusque exprimendi difficultatem habeant, saltem necessaria in simplici vita, sicut postea videbis.”
Volebat miseranda mater hic transitum exprimere, Mirari non audebat os suum. “Age, coniux charissime, pater hilariter clamavit.
“Confortamini! Descendamus in hanc pulchram vallem, nam adhuc tantum in terminis “terrae canorum Sutinorum” in molli et canora lingua Lâ-aah-chew-lâ vocati sumus.
Pronunciatio huius verbi iterum parentes miseros in perfecta turbine sternumenta proiecit; sed nihil perterriti obviam ierunt, qui prima facie prostratus in uultu, per aliquot momenta sternutationis stridore humilem demissa, naribus in gramen detrusit.
Paulatim tamen pater adfirmans se haudquaquam pacatum fuisse.
Unde canororum snuetrorum tripudium singularissimum ac gratiosissimum gaudium peragebant, pedes eorum pertinuo tempore cum sternutationis choro servabant.
Chorus, ut postea pater didicit, immensam gratiam suis spiritibus albis exprimere, quod vivos non edisset.
Iter domum iam ingressus est, pater meus ambulans in manu cum rege Chew-chew-lô, et mater mea comitante nomine uxorum vel plurium, domus regiae deliciarum nomine Chew-lâ-â-. â-â- et quisque successivus, prout minus editum locum occupabat in affectibus regis nomine breviore, donec tandem Chew-lâ paulo melius quam ancilla serviens significabat.
Pater meus invenit villas Melodiorum Sutinorum ob frequentiam et vim inundationum a retis fluminum, quae penitus in terra eorum inclusa erant, domibus vel habitationibus in arboribus vel in altis acervis constructis constabat.
Ipse et mater in una commodissima domorum regiarum habitae, tot servi ac servi ad curam rerum suarum deputati, ut parum aut nullus locus movendi esset.
Pater magno cum dolore magno cum dolore aliquot centenis emisit, ut matri meae satis sine holloaing colloqui posset, ac deinde ad regem Chew-chew-lô mandavit ut tam ipse quam mater saltem hebdomade opus esset. Perfectae quietis et requies ad sanitatem et fortitudinem recuperandam post horribiles cruciatus suos in Lunae Montosis.
